I`m adaptable

 Bez większych podsumowań. Bez spisu postanowień. Bez listów pożegnalnych oraz złudnych, wygórowanych marzeń o zamkach na lodzie, których budowa „z pewnością powiedzie się w 2014 roku”, zdejmę ze ściany stary kalendarz. I przy wybuchu kolejnych fajerwerków uśmiechnę się z myślą, że jeden samotnie spędzony wieczór to nie tragedia, a ukojenie dla mej duszy. I każdy, nawet najgorszy dzień ma swój kres.
 Wyjrzę przez okno i pomyślę o tych cudownych ludziach, z którymi na co dzień łączy mnie jedynie kontakt telefoniczny, ale wiem, że zawsze są przy mnie. W końcu świat jest pełen magii, my musimy tylko w to uwierzyć. Ci ludzie to moi przewodnicy. Ludzie, na których czekałam bardzo długo. I chociaż bywały między nami nieporozumienia (mimo że intencje były dobre), znikały one samoczynnie.
 Nie zaczynam żadnego nowego okresu. Po prostu stawiam kolejny punkt na częściowo zapisanej poprzednimi latami kartce. Obserwując zachowane w archiwum poprawki i skorygowane błędy życia, zastanawiam się nad własnym przeznaczeniem. Bo nocą, gdy nie śpię budzi się we mnie dawno uśpione dziecko wierzące, że zawsze może płynąć z prądem. Bez przeszkód.
 Mój nos złośliwie chce wywęszyć nadchodzącą burzę. Ale dostosuję się. Uczepię się słońca, które zawsze wychodzi po nawałnicy, nie przywiążę się do czarnych, ołowianych chmur.
Nie poddam się ciemności, której mogę bez wahania nadać własne imię. Czas przestać bać się zmian, a otworzyć się na nie.

 Życzę Wam, moi ukochani Blogerzy, byście zawsze podążali wyznaczonymi przez siebie ścieżkami. Nie wybiegajcie zbytnio w przyszłość. Będzie, co ma być. Będzie dobrze. Jest dobrze.

*teksty wyróżnione kursywą zawierają linki do odpowiednich klipów na YouTube

Grudzień w obiektywie