Mój Disneyland

 Czuję się spełniona... Tak, to piękne uczucie, którego mogę być w stu procentach pewna, mimo że nie minął nawet tydzień mojego pobytu w Anglii.

 Wiecie, przestałam już liczyć moje nieudane próby, kiedy to przymierzałam się do napisania tego postu. Właściwie każdego wieczoru, kiedy tylko wracałam z godzinnego joggingu po okolicy (a jest tutaj gdzie biegać) otwierałam Worda i... Nic, pustka. Zero właściwych słów, którymi mogłabym opisać to, co dzieje się w moim sercu. A jest tego sporo. Tyle emocji radośnie ścigających się po zakamarkach mojej duszy... Nigdy nie przypuszczałabym, że bycie Au pair sprawiać mi będzie tyle radości. Że zamiast płakać za ojczyzną będę cieszyć się każdym kamieniem, o który potknę się w czasie przechadzki uliczkami Luton, każdym deszczem i promieniem słońca zarazem. Nie potrafię logicznie pisać... Czuję się jak we śnie - niech ten sen się nie kończy, chcę się w nim topić, zapchać nim płuca, serce, każdą namacalną i nienamacalną cząstkę siebie!

 Jeżeli chodzi o moją ponad dwudziestoczterogodzinną podróż poza granice Polski... Wiecie, właściwie dalej nie pamiętam jakiś faktów, którym mogłabym poświęcić szczególną uwagę. Bo wszystko napawało mnie wielką ekscytacją: zarówno krwisty, zapierający dech w piersiach zachód słońca, który mogłam oglądać przejeżdżając przez Niemcy jak i ciemne sylwetki drzew towarzyszące mi podczas nocnej przeprawy przez Holandię... Ktoś by pomyślał, że jestem szalona... "Drzewa? Serio, Prosta, raduje cię widok drzew i samochodów ścigających się po holenderskich autostradach? Patrzcie na nią, zachowuje się jak dziesięcioletni dzieciak, który dostał darmową przepustkę do Disneylandu!" Ale ja taka właśnie jestem...

 Może dlatego nigdy nie przepadałam za szkolnymi wycieczkami - bo nie mogłam z nikim podzielić się wrażeniami wywoływanymi przez skarby otaczającej mnie przyrody. Oh, ileż ja marud miałam w swojej klasie... Idealna wycieczka dla nich to jak najwięcej czasu spędzonego w pensjonacie (bo kiedy niby wypije się to nielegalnie kupione piwo) lub “czas wolny”, czyli shopping wśród sklepów z pamiątkami. Nie, nigdy więcej! Już wolę sama założyć na ramię lekką, wygodną torbę, zdobyć piersiówkę, którą napełniałabym wodą z leśnych strumieni, a na przekąskę pojadać sobie korzonki lub dzikie jagody (na szczęście jestem wegetarianką, więc nie musiałabym się troszczyć o polowanie na jakąś zwierzynę).

 Mój Disneyland - kraina realizujących się marzeń. Uśmiechając się pod nosem, oddałam się kolejnym, słodkim marzeniom, przenosząc się na dwie godziny do krainy snów.

 Obudziłam się, krzywiąc się przy tym z niesmakiem... Było po czwartej nad ranem, brakowało mi ruchu. Z nosem wciąż przyciśniętym do chłodnej szyby, uchyliłam powieki pozwalając nacieszyć się oczom widokiem śnieżnobiałej mgły pokrywającej łąki i pola niczym miękki, puchaty koc. Coś w tych widokach mówiło mi, że Holandia jest już daleko w tyle. “Nasza” pilotka dosłownie minutę później potwierdziła moje przypuszczenia - Belgia. Informacja ta podziałała na mnie wręcz jak kubeł zimnej wody wylany na twarz - ożywiłam się natychmiast, łakoma kolejnych widoków, kolejnych krajobrazów będących wizytówką następnych nowych miejsc. Obolałe ciało poszło w niepamięć, chęć na waniliowe cappuccino również - karmiłam się widokami i wyobrażeniami, jak to cudownie byłoby wysiąść z autokaru i boso przebiec przez te wilgotne, zamglone pola, upajać się nowym dla mnie powietrzem, śmiać się do nieba i chmur po nim płynących (mam wrażenie, że im starsza jestem, tym mniej potrzeba mi do szczęścia... to normalne czy może nadmierna swoboda rzuciła mi się na mózg?).

 Francja, a właściwie jej maleńki skrawek, przywitała nas słońcem i spokojem. Wiedziałam, że zbliżamy się powoli do jednego z ważniejszych punktów całej wyprawy, jakim była przeprawa przez kanał La Manche... Eurotunelem. Szczerze, nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Mimo że przed wyjazdem poczytałam sobie trochę informacji na ten temat... Nie potrafiłam zmusić swojej wyobraźni do zobrazowania tego typu transportu. “Jakie, do cholery, pociągi pod dnem morskiego kanału?!” - takie myśli towarzyszyły mi podczas godzinnego postoju przed odprawą paszportową jak i w trakcie podwójnego sprawdzania dokumentów tożsamości.

Kiedy w końcu przyszło co do czego... Nie powiem, trochę zaniemówiłam... I może powinnam teraz dokładniej opisać na czym to polega, jak wygląda... Ale nie potrafię. Niby nie ma w tym nic specjalnego... Ale jednak czułam coś niezwykłego, jakby w trakcie tych trzydziestu minut jazdy przez Eurotunel (którą spędziłam stojąc w meeega długiej kolejce do pociągowej, cuchnącej toalety; ale co tam, raz, że darmowa, a dwa, nie chciało mi się siedzieć w ciemnym autokarze) ktoś postawił pewnego rodzaju granicę na mojej linii życia... I otworzył nowe drzwi.

 Pierwszym przystankiem był brytyjski port Dover. Kiedy tylko ujrzałam cudne, białe klify - łzy stanęły w moich oczach. Serce już było niczym nasiąknięta widokami gąbka - ale ja chciałam jeszcze więcej. Jednocześnie, podziwiając wszystkie szczegóły nowych krajobrazów i uzmysławiając sobie, że autokar jedzie lewą stroną ulicy, zanotowałam w głowie, że będzie to jedno z miejsc, które odwiedzę jako pierwsze, gdy będę mieć czas na dłuższe tułaczki i trochę pieniędzy na jakikolwiek transport.

 A nim się obejrzałam, byłam już w Londynie, zastanawiając się, czy uda mi się rozpoznać na dworcu autobusowym Sylvię, jak właściwie powinnam się z nią przywitać... Ale o tym napiszę już w kolejnej notce. Bo na chwilę obecną tego jest za dużo. Za dużo, a jednocześnie pragnę więcej. Wierzcie mi, to, co teraz czytacie, to namiastka tego, co we mnie buzuje ostatnimi dniami. Tego jest mnóstwo, ślady są ukryte choćby w każdej spacji, wszędzie pomiędzy wersami. Gdybym i to miała Wam opisać, mój biedny Word najprawdopodobniej by eksplodował.

 Idealnym podsumowaniem tej notki będą dwa proste słowa: jestem szczęśliwa. I niech to szczęście kwitnie jak najdłużej... wiecznie.

With my feet upon the ground

I move myself between the sound

And open wide to suck it in.

I feel it move across my skin.

Tool - Lateralus