`coś się kończy, coś się zaczyna

 Ostatnie dni w Polsce…, przemknęło mi przez myśl, gdy walczyłam ze złośliwie splątanymi sznurowadłami moich ulubionych adidasów.
Kilka minut po 4.00, a ja już na nogach, w dodatku szykująca się do porannego joggingu. Bo nie ma nic lepszego od rozpoczęcia dnia praktycznie wraz ze słońcem dopiero zaczynającym swoją codzienną wędrówkę po niebie. Takim oto freak`iem jest Prosta – nie lubi wcześnie kłaść się spać oraz wstawać o kosmicznie późnych porach.
 I tak, truchtając sobie zupełnie pustymi chodnikami, napełniając płuca rześkim, porannym powietrzem, czując jak lekko zaspane zmysły budzą się stopniowo pod wpływem porannego wysiłku fizycznego, a na policzki wstępują coraz mocniejsze rumieńce, oddałam się rozmyślaniom.
 Nigdy nie byłam typem osoby żyjącej nieustannymi pragnieniami typu American Dream, szukającej pierwszej lepszej okazji do wyjazdu z kraju ojczystego. Ale nie jestem także przykładną patriotką, która nie byłaby w stanie znieść rozstania ze swoją ojczyzną.
W ciągu swojego niespełna dziewiętnastoletniego życia nasłuchałam się bardzo wielu opinii na temat emigracji – wady i zalety właściwie się równoważyły. To, co ostatecznie zadecydowało o mojej decyzji opuszczenia Polski, jest powodowane moją osobistą pobudką poznania świata. To właśnie ona sprawiała, że już jako kilkuletni szkrab otwierałam przeróżne atlasy, przewodniki turystyczne, albumy ze zdjęciami. Jakże zazdrościłam wszystkim znajomym wyjeżdżającym na niesamowite wczasy do Chorwacji, Włoch, Norwegii, Hiszpanii, podczas gdy ja spędzałam praktycznie każde lato albo w swoim miasteczku, ewentualnie na Śląsku w okolicach Katowic, Gliwic, Zabrza i Bytomia.
 Ale okres zazdrości i pożądania tego, co mają inni uważam za zakończony. Zaczynam żyć tylko i wyłącznie własnym życiem – a praca Au pair to już coś. Może jeszcze nie to, czego w pełni oczekuję, ale lepszego początku wymarzyć sobie nie mogłam. Na pewno w poznawaniu Anglii nie ograniczę się do Luton i Londynu, aczkolwiek podejrzewam, że w pierwszych miesiącach już te dwa miasta dostarczą mi niesamowitych wrażeń.

 Niedawno jeden z moich znajomych zapytał się mnie, czy będę tęsknić. Oczywiście, że tak. Niejednokrotnie zatęsknię za promieniami porannego słońca, które, przedzierając się do mojego pokoju, muskały zamknięte powieki przypominając, że jeżeli natychmiast nie opuszczę ciepłego łóżka to spóźnię się na pierwszą lekcję. I za pełniami księżyca, towarzyszącymi podczas nocnych zmagań z nauką, również zatęsknię. Będę tęsknić za każdym uśmiechem, który wpływa na moją buzię, gdy tylko przechodzę obok ogólniaka i spoglądam na okna pracowni chemicznej – te wspomnienia o tym, jak z kolegą prawie wysadziliśmy w powietrze rząd ławek przy robieniu samozapłonu, wspomnienia siódmych potów wylewanych przy pisaniu kolejnych próbnych matur oraz tamtego dnia, gdy niechcący wylałyśmy z koleżanką kwas na kserówki dyrektorki.
Tęsknota na pewno przejmie mnie za cudownym i niepowtarzalnym Riverside, gdzie też, mocząc stopy w lodowatej wodzie, oddawałam się nieograniczonemu bujaniu w obłokach bądź w towarzystwie Bliźniaków i Trojaczek świętowaliśmy ostatnie dni wakacji, oglądając magiczne zachody słońca, pijąc, podawaną z ręki do ręki, whisky, jedząc rozwalone kanapki i śpiewając „Hej, sokoły” w rytm melodii wygrywanych na gitarze przez J. Zatęsknię za każdą przebytą przez siebie drogą – za każdą kostką brukową, trawnikiem, dziurawym asfaltem, dziko rosnącymi zaroślami.
 A najbardziej, mimo wszystko, tęskno mi będzie do ludzi: do Mamy, której ciepłe ramiona niejednokrotnie dawały mi wsparcie, schronienie, przekazywały mi miłość i energię, do Goli – szalonej metal-siostry-buntowniczki i, uzależnionego od League of Legends, Matiego, którego bawi chowanie w moim łóżku wszelkiego domowego obuwia i swoich znoszonych skarpetek. Do Taty i do M., których dusze najbardziej są dla mnie wyczuwalne właśnie w mojej rodzinnej mieścinie. Zatęsknię zarówno za tymi, co teraz ograniczają się jedynie do „Cześć”, kiedy mijam się z nimi na ulicy, mimo że niedawno mogliśmy toczyć godzinne dyskusje o wszystkim i o niczym, jak i za tymi, którzy potrafią zajść od tyłu, przytulić po przyjacielsku, zapytać jak mi się żyje. Będę tęsknić za wszystkimi, z którymi kontakt mam tylko telefoniczny lub istnieje on dzięki mailom lub gadu-gadu. Bo zawsze była możliwość spotkania w najbliższym czasie.
 Będę tęsknić. Będę pamiętać. Będę wspominać - czasami ze łzami w oczach, czasami z szerokim uśmiechem, szukając w tym wszystkim pociechy, pokrzepienia.

 Lecz nie żałuję. Czeka mnie przygoda, której początki chcę wspominać aż po mój ostatni oddech, po ostatnie uderzenie serca. A wszystko zacznie się już w sobotę, gdy przed południem wsiądę do autokaru, by zmierzyć się z ponad 23-godzinną przeprawą przez część Europy. I chociaż niedawno aż drżałam na myśl o tylu godzinach jazdy autobusem, teraz uśmiecham się z radością wyobrażając sobie widoki, które ujrzą moje oczy – znacznie, znacznie ciekawsze, niż puszyste obłoki i skrawki lądu obserwowane w trakcie lotu samolotem.
 Cieszę się, że poznam rodzinę Sylvii, u której spędzę, jako Au pair, najbliższe kilkanaście miesięcy – każdy mail od tej kobiety napełnia mnie, wręcz rozpierającą serce, euforią. Dobrze trafiłam i nie żałuję, że tyle musiałam czekać – bo widać to jej rodzina była mi pisana, nie tamte inne, u których wydawało mi się, że chciałabym pracować. Zapewne o Sylvii i jej dzieciach, którzy niedługo staną się moimi podopiecznymi, przeczytacie tutaj niejednokrotnie.
 To ostatni mój post pisany w Polsce. Następne, mam nadzieję, tworzyć już od następnego tygodnia w Luton. Myślę, że nie zaniedbam bloga aż tak jak np. w klasie maturalnej, aczkolwiek też nie będę mogła przebywać tutaj bardzo często w ciągu dnia. Jeżeli proces klimatyzacji nie będzie dla mnie zbyt niekomfortowy, już za tydzień napiszę Wam relację z podróży jak i pierwsze wrażenia z pobytu w Anglii, w domu mojej host family. Tymczasem przez następne dni czeka mnie trochę sprawunków do załatwienia. Kochana Mama wpadnie w szał pakowania zapewne jutro bądź najpóźniej we środę, próbując upchać w jednej torbie podróżnej całą moją garderobę. I chociaż wiem, że będzie się na mnie niezwykle złościć, ja najprawdopodobniej zacznę pakować się na dzień przed wyjazdem lub nawet na kilka godzin przed. Taka już jestem… z leksza nieogarnięta i zawsze mająca coś lepszego do zrobienia.

 I pomyśleć, że jeszcze rok temu z lekkim przerażeniem myślałam o tym, co to będzie ze mną się działo po maturach – i proszę, dokąd mnie Wszechświat poprowadził. Życie to potrafi być niesamowicie… magiczne.

 Szkoda tylko, że ominie mnie koncert PJ na tegorocznym Openerze – to chyba jedyna sprawa, która leciutko gasi mój cały entuzjazm. Ale dobra, bez narzekania – ja sobie jeszcze kiedyś to odbiję, jeszcze ujrzę jak Eddie i spółka dają czadu na żywo – bo ostatnio coraz bardziej dane mi jest wierzyć w to, że wszystko w życiu jest możliwe.