"Jest między nami gra, gra jak świat stara. Jest w głowie dziki szum, czuły punkt na falach. "

 Od jakiegoś czasu zastanawiam się, na ile jeszcze przynależę do tego miejsca. Do tego wirtualnego zakątka, całej blogosfery, do której przecież od trzynastego roku życia uciekałam wręcz namiętnie, nie mogąc znaleźć „tego czegoś” wśrod ludzi z mojego najbliższego otoczenia. Przez lata moje serce było bardziej ogrzewane ciągami literek widniejących na tłach kolorowych szablonów, aniżeli przez prawdziwe ramiona, które mogą utulić, ukoić, a czasami potrząsnąć, gdy w chwilach kryzysu zbaczałam na niewłaściwe drogi.
 Dzisiaj popatrzyłam się od niechcenia do archiwum i z niedowierzaniem pokręciłam swoją rozczochraną głową. Od początku roku bowiem opublikowałam tutaj zaledwie 9 postów – 10, włączając w to ten obecny. Postów, w których właściwie... nic konkretnego Wam nie przekazałam.
 A przecież jeszcze rok temu z szerokim uśmiechem planowałam jak to notka za notką ukażę Wam oblicza mojego życia na emigracji. I naprawdę nie wiem, jak wytłumaczyć to, że tego właśnie planu nie zrealizowałam.
 Zmieniłam się – to napewno. Zapragnęłam czegoś więcej, niż tylko literek. A jak na ironię, z nich przecież zbudowane jest teraz moje życie – życie emigrantki. Bądź co bądź to właśnie głównie wiadomości tekstowe sprawiają, że nie urywa mi się kontakt z tymi, których kocham, którzy są moją najmocniejszą podporą i wsparciem w życiu, a ja mogę im dawać w zamian tyle samo... mentalnie i wirtualnie.
 Biłam się z myślami ostatnimi dniami, biłam i biłam... Usuwać czy zostawiać? A jak to drugie? To co mam zrobić, żeby pisać tak jak dawniej, jeszcze za czasów szkolnych? Jak to napisałam dzisiaj Asi w jednej z wiadomości: „Ustawię sobie alarmy w telefonie: PISZ NOTKĘ, TY KURWO LENIWA!!!! XD”.
 Wydawałoby się, że najprostszym rozwiązaniem byłoby, tak po prostu, usunąć. Kliknąć na odpowiedni klawisz i zamknąć tym samym kolejny rozdział w życiu. A przynajmniej łudzić się, że się go zamknęło.
Bo pewnie większość z Was nawet nie wie, że regularnie odwiedzam i czytam Wasze blogi, mimo że nie zostawiam po sobie komentarza. Wiem, co u wielu z Was „piszczy w trawie”, cieszę się Waszymi sukcesami, małymi i większymi radościami, ale też i martwię się, gdy u jednej czy drugiej Dobrej Duszy pojawi się notka pełna smutku i żalu.
Przeglądając strony z obrazkami co rusz poberam jeden bądź drugi z myślą „O, ten też będzie się świetnie prezentował w szablonie na moim blogu!”. Skromnym szablonie, który pieczołowicie wykonuję w swoich darmowych programach graficznych.
Ile to razy miałam myśli typu „Muszę to koniecznie opisać na blogu!”, „To też muszę koniecznie uwiecznić, będzie co czytać i wspominać po czasie!”... Szkoda tylko, że za każdym razem, gdy tylko otwierałam Worda, nic nie potrafiło mi „przejść przez palce”, a ja po minutach wpatrywania się w pustą, białą stronicę, zamykałam program z westchnieniem odkładając to na później, które nigdy nie nadchodziło.
 Jednak dalej kwestia usunięcia bloga nie jest dla mnie taka łatwa. Wciąż żyję nadzieją, że pewnego dnia po prostu wróci tutaj dawna atmosfera... ja tutaj wrócę.
Może dzisiaj jest akurat ten właściwy moment...?

"Dookoła miłość się skorumpowała,

Dookoła świat jak pierworodny grzech.

Nie zdążysz nawet dobrze się przeżegnać,

Nie mówimy 'żegnaj', 'koniec', 'cześć',

Bo po co?"

 Po wielogodzinnej ulewie, przestało w końcu padać. Słońce nieśmiało wychyla się zza chmur, a ja uśmiecham się do siebie, akompaniując Grabażowi (na którego koncercie miałam okazję się niedawno niesamowicie bawić... ale o tym innym razem) stukotem laptopowych klawiszy.

 Jestem akurat w takim momencie życia, iż na dniach zostanę zasypana gradem najróżniejszych zmian. Strach miesza się z podekscytowaniem, zdrowy rozsądek stara się walczyć z nadmiarem ambicji. Jestem pewna, że niejeden z Was złapie się za głowę, gdy niebawem napiszę tutaj, w jaki sposób moje życie przewróciło się o 180 stopni i jak wielki krok do przodu uczyniłam w ciągu jednego roku. Ale zaniem to nastąpi... mam nadzieję, że na dniach będę mogła opublikować tutaj kolejną długą notkę, która będzie sprawozdaniem z najpiękniejszej drugiej połowy sierpnia, jaka mogła mi się przytrafić w moim dotychczasowym życiu. 

Tak więc... czas sprawdzić, czy jeszcze potrafię tutaj pisać.