Pomaturalne refleksje

 Gdy wracałam dzisiaj ze szkoły, chcąc odwrócić swoją uwagę od zimna panującego na dworze i szarych resztek śniegu ponuro zdobiących wszystkie chodniki, zaczęłam analizować własną ewolucję trwającą od pierwszych dni września 2011 roku.
 Liceum rozpoczęłam jako zapalona pani stomatolog. Nie mam pojęcia, skąd, u diabła, wzięły się w mojej głowie te marzenia. Pielęgnowałam je przez ponad pół roku – dawały mi one siłę na ostrą harówkę przy chemii i biologii. Nie zastanawiałam się nad tym czy sprawia mi to przyjemność. Po prostu działałam według określonego przez szkołę schematu: trzeba ciężko pracować, by bardzo dobrze zdać maturę, która z kolei pomoże nam się dostać na wymarzone studia. „Wymarzone” – to przeważnie oznaczało określenie studiów, po których „zawsze można dostać pracę”. A przecież w Polsce – kraju lekomanów – lekarzy i farmaceutów nigdy za wiele. Jednak, im stawałam się starsza, tym lepiej poznawałam samą siebie. I bach! – medycyna nie jest moim powołaniem!
 Gdy sobie to uświadomiłam, byłam już w drugiej klasie. Odpuściłam sobie biologię, nagle odkrywając fascynację funkcjami kwadratowymi, trygonometrią i logarytmami. Chemię nadal wkuwałam, czerpiąc nadzieję z resztek miłości do tej nauki, która pozostała jeszcze z czasów gimnazjum. Nie trwało to jednak długo...
 Ostatnią klasę liceum rozpoczęłam niczym jeden wielki wrak człowieka. Najpierw krzywiłam się na samo słowo „matura”, a po niedługim czasie... wszystko stało się dla mnie obojętne. Uczyłam się od sprawdzianu do sprawdzianu, od kartkówki do kartkówki, od powtórki do powtórki. To wszystko. Nie widziałam, jaki jest sens chodzenia na studia, skoro niekoniecznie ma się po nich pracę. A skoro studiowanie nie ma sensu to i genialnie napisana matura jest niepotrzebna.
Czy przygotowywałam się szczególnie do egzaminów, które odbywały się w tym tygodniu? Nie.

 Jak język polski poszedł mi naprawdę dobrze, a z angielskiego to w ogóle przeszłam samą siebie i po raz pierwszy mogę liczyć na wynik powyżej 80%, tak matematyka zupełnie mnie zdołowała. Mam wrażenie, że we środę Wszechświat po prostu chciał mi zrobić na złość. Nie dość, że poszłam na maturę z wysoką gorączką i bólami menstruacyjnymi, to w dodatku prawie wszystkie zadania otwarte to była czysta geometria, planimetria i ciągi – trzy działy z matematyki, których nie znoszę. Boję się, że po raz pierwszy zabraknie mi procentów nawet na ocenę dostateczną.

 Po tej całej matematyce na nic nie miałam ochoty. Dzisiaj pisałam chemię rozszerzoną. Nie planowałam się do niej przygotowywać, bo to już zupełnie sensu dla mnie nie miało. Za przeproszeniem, ale miałam już na wszystko, dosłownie w s z y s t k o, wy**bane. Nie obchodziły mnie już żadne punkty, żadne procenty, a tym bardziej oceny. 
 Żeby nie wyjść na kompletną idiotkę, od niechcenia wzięłam podręcznik do chemii organicznej z zamiarem przejrzenia co niektórych lekcji. I stał się cud. Nagle wszystko znów zaczęło nabierać dla mnie sensu. Nie były to już tylko słowa napisane przez autora podręcznika. To była chemia – prawdziwa chemia. Chemia, w której zakochałam się, mając zaledwie 14 lat. Chemia, którą z zapartym tchem lubiłam pogłębiać sama dla siebie. Nie były to już same literki, kreski i współczynniki – wszystkie reakcje odżyły, mogłam zobaczyć w wyobraźni ich przebieg.
 To nie znaczy, że dzisiaj poszło mi genialnie. Kilka godzin to niestety za mało, by ogarnąć całą chemię ogólną plus organiczną. Z zadań rachunkowych nic nie tknęłam (albo jedno ruszyłam...?). Ale jestem z siebie dumna, bo to, co udało mi się dzisiaj napisać, nie było wykute na blachę – ja to po prostu czułam, byłam pewna każdej udzielanej przez siebie odpowiedzi. Bez względu na to, jaki wynik osiągnę, jestem pełna podziwu dla siebie i mam nadzieję, że ta obojętność już do mnie nie wróci. Nawet nie chodzi o maturę. Po prostu cieszę się, że znów chemia sprawia mi przyjemność. Nauczycielka będzie sobie mogła trajkotać, że się nie uczyłam – przyznam jej śmiało rację. Nie uczyłam się, bo traktowałam to wszystko jako jeden wielki przymus.
 Za to na następnej próbnej maturze spróbuję zrobić pani profesor niespodziankę i sprawić, by sprawdzanie mojej pracy było dla niej przyjemnością. Wierzę w siebie i swoje możliwości. Nareszcie!

Gavin DeGraw - I don`t want to be