Gdzie chochołów sześć, tam Prosta nie ma jak myśleć

 Jestem po kolejnym sprawdzianie powtórkowym z języka polskiego i – poważnie – jeszcze nigdy żadna epoka nie wykończyła mnie tak jak modernizm. Nie wiem – może to przez te postawy dekadenckie, nadmiar pesymizmu, fakt, że Judym zostawił Podborską, a Jagna w „Chłopach” zachowywała się jak... hm... moja koleżanka nazwała ją „słodką, upośledzoną nimfomanką”.
 Przed oczami tańczą mi chochoły. Co najśmieszniejsze, mają one postać... malutkich, wesołych chochlików. Bo przecież "to niemożliwe, by sucha, śmierdząca trawa odprawiała sławny taniec" (o którym, o ile dobrze pamiętam, uczyłam się w podstawówce, ale mniejsza o to).
 Cały czas pamiętam sytuację z zeszłego roku szkolnego, kiedy to na pytanie polonistki: „Co nazywamy chochołem?” odpowiedziałam, że jest to „rodzaj skrzata”. Wyraz twarzy nauczycielki ciągle jest uwieczniony w zakamarkach mojej pamięci – przecież jak to możliwe, że Prosta, która zawsze potrafi na języku polskim wyratować klasę z opresji i trafnie odpowiedzieć na każde, zadane przez panią profesor pytanie, nagle wygaduje takie bzdury?
Moja najlepsza koleżanka szybko znalazła złoty środek na moją chorobę (tak, pani z polskiego stwierdziła, że najprawdopodobniej się pochorowałam): miałam „skończyć z czytaniem o Harrym Potterze i odejść z Funclubu Zgredka”.
 Oczywiście, na dzisiejszym sprawdzianie znalazł się motyw chocholego tańca. Gdy tylko oddałam polonistce kartkę, zaraz odnalazła moje tłumaczenie podanej sceny. „No, masz szczęście!” – tyle usłyszałam, bo zaraz do moich uszu dobiegł żałosny jęk nauczycielki. Co tym razem spaprałam? Tak tylko... pomyliłam Wajdelotę z Wernyhorą... albo Wernyhorę z Wajdelotą. Oczywiście, w moim wydaniu jest to błąd karygodny... który wywołuje szeroki uśmiech na mojej buzi. Mówiłam rano mamie, że jeżeli dostanę na klasówce zagadnienie z „Wesela” dotyczące Wernyhory to z pewnością coś zawalę.
-         Dlaczego tak uważasz?
-         Po prostu nie lubię tego gościa.
 Cóż, sama się o to prosiłam. Mam jeszcze kilka miesięcy, bo go polubić lub, w najgorszym wypadku, zacząć tolerować i nie mylić z nieszczęsnym Wajdelotą. Ewentualnie mogę liczyć na to, że modlitwy mojej nauczycielki się spełnią i w maju nie zostanę zmuszona do interpretacji jakiegokolwiek fragmentu „Wesela”.
Mam nadzieję, że wielmożny Wyspiański nie będzie się na mnie złościł, ale jakoś nie mam ochoty na zaliczenie, dzięki niemu, magicznego błędu kardynalnego ;)

Happysad - Ja do Ciebie