Ferie part 1., czyli angielski, obtarcia i dzikie delty

 Nie ma to jak obudzić się kilkanaście minut przed ósmą rano, zdać sobie sprawę, że właśnie zaczyna się pierwszy, oficjalny dzień ferii zimowych... i że za kilka chwil ma się rozpocząć pisanie próbnej matury z języka angielskiego. Szlag! Ale tak to jest, gdy nie prowadzi się osobistego terminarza.
Wyskoczywszy więc z łóżka, pobiłam osobisty rekord w ubieraniu się (podkradając mamie bluzkę i zakładając dwie różnie skarpetki) i, mając nadzieję, że mój oddech nie zabije nikogo przez te kilka godzin, jakie miałam spędzić w szkole, wpakowałam sobie do ust dwa listki ulubionej gumy do żucia.
 Pod drzwiami prowadzącymi do sali językowej spotkałam K. dopijającego kawę ze szkolnego automatu. Musiałam swoim wyglądem reprezentować nazbyt nieprzyjemny widok, gdyż bez słowa wyciągnął w moją stronę rękę, w której trzymał kubek z parującym, ciepłym napojem. Następnie, swoim charakterystycznym spojrzeniem, zmusił mnie do wypicia paru łyków czegoś, co smakiem przypominało gorzką wodę zabarwioną na brązowo z niewielką dawką substancji przypominającej imitację mleka.
-         Obrzydliwe – burknęłam pod nosem, gdy już wyrzuciłam kubeczek do pojemnika na odpady z papieru.
 K. nic nie odpowiedział. Spojrzał na mnie tylko z tym swoim charakterystycznym uśmieszkiem, którego wyjątkowo nadużywa zawsze, gdy zabawia w moim towarzystwie.
Oczywiście, jako spóźnialscy, otrzymaliśmy oboje honorowe miejsce... przy biurku nauczycielki.
 Muszę przyznać, że jeszcze nigdy pisanie próbnej matury z rozszerzonego angielskiego nie sprawiało mi takiej frajdy jak dzisiaj. Oczywiście była to zasługa K., który bawił mnie do łez, gdy za każdym razem, kiedy to nie zrozumiał jakiejś wypowiedzi podczas słuchania, mówił do siebie: „Co on, ku**a, pieprzy?!” lub kilkanaście razy pytał się mnie o znaczenie słówka „manage”. A gdy się już wydawało, że zapamiętał polski odpowiednik...
-         Prosta... nie, czekaj, nic nie mów! To znaczy menażeria, prawda?
 Naturalnie wszystko wypowiedziane szeptem słyszalnym na samym końcu klasy.
  Po angielskim wraz z K. skierowaliśmy swoje kroki w kierunku pierwszego piętra, gdzie w sali matematycznej odbywał się kurs przygotowujący do matury rozszerzonej z matematyki, na który oboje uczęszczamy.
Po prawie trzech godzinach maglowania kosmicznych zadań na dowodzenie, zmagań z wielomianami, w których prawie zawsze wychodziły jakieś dzikie delty, jak np. pierwiastek z trzystu pięćdziesięciu jeden oraz „konsultowania wyników z dziedziną” (ulubione powiedzonko szkolącego nas faceta), miałam ochotę przycupnąć w pierwszym lepszym kącie i zapaść w długi i mocny sen zimowy.
 Od tego zamiaru odwlekła mnie jednak nie tylko iście wiosenna pogoda, ale też szalona D., która, po wyjeździe swojego chłopaka do Anglii, nie ma z kim pojeździć na desce. Dobra, przeżyłam angielski i matematykę, czemu miałbym nie przeżyć jazdy na longboardzie...
 Cóż... nie mów „hop”, póki nie podskoczysz... albo raczej – póki nie staniesz na tej diabolicznej desce. Jak się okazało, longboarding za nic nie zakorzenił się we mnie tak jak jazda na rowerze czy umiejętności pływania... Wszystko, czego nauczyła mnie moje kuzynka w Karlsruhe... zostało w Karlsruhe. Już po przejechaniu kilku metrów zaliczyłam pierwszą wywrotkę, gdy to nie zauważyłam dziwnego, asfaltowego zgrubienia. Kolejny upadek, który naznaczył mnie długą, czerwoną pręgą na lewym przedramieniu, przeżyłam, gdy przypadkowo nie dostrzegłam krawężnika.
 D. przez dobre pół godziny namawiała mnie do podjęcia kolejnej próby, która miała być jednocześnie tą „ostatnią” (wcale bym się nie zdziwiła, gdyby zakończyła się wypadkiem śmiertelnym).
 Veni, vidi, vici... no, powiedzmy, że tak właśnie było. D. niestety nie nadaje się na instruktorkę. W przeciwieństwie do mojej kuzynki jest to typ osoby, która twierdzi, że „skoro ona potrafi to jak to możliwe, że taki banał sprawia komuś problemy”. Wszelkie prośby o wskazówki bardzo ją irytują, temu wolałam zamknąć buzię na kłódkę i przypomnieć sobie chociaż strzępki wskazówek kuzynki. Coś wyszło – przejechałam ponad kilometr na longboardzie ani razu nie spadając z deski.
 Trzy siniaki, dwa obtarcia, złamany paznokieć – całkiem przyjemne podsumowanie pierwszego dnia ferii. Mam nadzieję, że na zakończenie nie dojdzie do tego „zestawu” gips lub szyna.

Bon Jovi - Have a nice day