It's an exploration she's made of outer space

  Z leniwym uśmiechem na ustach ułamię sobie jeszcze jeden kawałek ulubionej czekolady i oddam się czytaniu, dawno już odkładanej, książki, która nie jest żadnym szkolnym podręcznikiem czy nużącym repetytorium.
 Właśnie zaczęłam ferie. To takie piękne uczucie - chociaż przez chwilę nie martwić się nadchodzącymi terminami sprawdzianów, próbnych matur i opcjami „niezapowiedzianych” kartkówek. Zresztą... patrzę na tą, starannie ułożoną, stertę próbnych maturek, tak pracowicie przygotowanych przez moich nauczycieli i... nie rusza mnie ona. Wiem, jaka jest moja „misja”. Wiem, jakie otrzymałam zadanie – mogę sobie rozłożyć wszystko na całe kilkanaście dni (łącznie z czytaniem lektur, ćwiczeniem struktur gramatycznych z angielskiego i zadań z planimetrii) lub odłożyć na ostatnią chwilę – i tak ze wszystkim się wyrobię.
 Zauważyłam, że im mniej nerwów poświęcam na analizowanie własnych utrapień, tym lepiej je znoszę i to, co z perspektywy czasu wydawało się śmiertelnie bolesne i nie do zniesienia, tak naprawdę staje się przeszkodą do pokonania – czasami zadającą lekkie obrażenia, ale i na nie można znaleźć złoty środek.
 Chciałabym, by ten wieczór trwał wiecznie: ciepłe łóżko, zapachowe świeczki, sielankowa lektura, czekolada i dźwięki ulubionych piosenek Arctic Monkeys. Do tego świadomość, że wszystkie problemy udało mi się w tym tygodniu rozwiązać: moja przyjaźń z P. znów ustawia się na stabilnym gruncie, relacje z Ukochanym są wyjątkowo silne, mimo że od kilku miesięcy toczymy nasze codzienne życie w dwóch, daleko od siebie oddalonych, państwach.
 Do moich uszu dobiega śmiech Mamy, oglądającej jakąś głupkowatą komedię i podejrzany chichot brata. Ich radość i swoboda przelewa się na mnie. Tak, jest pięknie...

Arctic Monkeys - Arabella