Młoda mama

 Środek marca. Poniedziałek. Fakt, że po raz kolejny spóźniłam się na lekcję wychowania fizycznego wcale nie był dla mnie zaskoczeniem – tak to jest, gdy spędza się okienka w domu, zupełnie zapominając o nowym „systemie” pięciominutowych szkolnych przerw.

Już sięgałam wielkiej, mosiężnej klamki, gdy moje zmysły wykryły jakąś osobę chcącą otworzyć drzwi od wewnątrz, toteż, ciut niezdarnie, odskoczyłam na bok, chroniąc się przed oberwaniem potężnymi drzwiami prosto w twarz.

Sekundę później stałam już twarzą w twarz z D. – znajomą jeszcze z czasów gimnazjum, z którą bynajmniej nie łączyły mnie nigdy większe przyjaźnie, co po prostu kilka wspólnych znajomych. Jej dwie kuzynki chodziły ze mną do klasy, a ponieważ moje miasteczko jest naprawdę nieduże, toteż znałam mniej lub bardziej każdego członka bandy, z którą na każdej długiej przerwie wymykała się na wspólnego papierosa. Oczywiście D. można zawsze było rozpoznać na szkolnym korytarzu, gdyż była zdecydowanie jedną z najgłośniejszych dziewczyn w szkole, w dodatku prawie cała ubrana na czarno, a wszelkie „niezbędne” przybory nosiła w wielkich, błyszczących torbach. Sporadycznie wymieniałam z nią tylko odruchowe „Cześć!” (sama dziwiłam się, jakim cudem tego typu osoba wita się ze mną, czyli właściwie największym geek`iem w całej szkole).

 W okresie liceum rzadko zauważałam ją na szkolnym korytarzu. Tylko z plotek wiedziałam, iż ponoć miała kłopoty z frekwencją, z ocenami też było u niej krucho, kiedyś tam miała pogadankę z panią pedagog, prawie wyrzucono ją za coś tam ze szkoły. Oczywiście był to jeden z wielu tematów, którymi wymieniałam się ze swoimi znajomymi np. w trakcie długiej przerwy spędzanej w przytulnej kawiarence przy kubku gorącego cappuccino, toteż nikt do tych ploteczek żadnej większej wagi nie przywiązywał.

 Dlatego, kiedy kilka miesięcy temu spojrzenia moje i D. skrzyżowały się, zupełnie tak samo jak krzyżują się spojrzenia innych uczniów mijających się w szkole, po prostu uśmiechnęłam się do niej lekko, chcąc pozwolić jej pierwszej wyjść na zewnątrz. I właśnie w momencie, gdy przepuszczałam dziewczynę, mój wzrok przypadkowo padł na jej mocno zaokrąglony brzuch. Szczerze? Mimo że znam niejedną historię nastolatki w ciąży z mojego miasteczka... trochę zaniemówiłam...

-         Hej, what`s up, Prosta? – kilka minut później z zamyślenia wyrwał mnie żywy głos P.

-         Nic, nic, tylko wiesz... chyba mam zwidy, ale wydaje mi się, że D. z humanistycznej jest... w ciąży.

 W szatni na sekundę zapadła cisza. Zorientowałam się, że, właściwie jak zawsze, znowu powiedziałam za głośno coś, co powinno zostać powiedziane wręcz konspiracyjnym szeptem.

-         Cóż... prawda jest taka, że nic ci się nie zdawało, Prosta. Wszyscy już to wiedzą – to powiedziawszy P. powróciła do mocowania się z własnymi dziurawymi tenisówkami.

-         Coś takiego... – burknęłam do siebie, poszukując w siatce ze strojem gumki do włosów.

-         A czego ty się, Prosta, tak dziwisz? – Wtrąciła się A., dziewczyna która nigdy nie przegapia okazji, by wyrazić własne zdanie na jakikolwiek temat (szczególnie na swojej fejsbukowej ścianie). - Nie zauważyłaś, co to za laska? Zapewne nawet nie pamięta, co za zbok zrobił jej to dziecko podczas jednej z szalonych, klubowych nocy. Takie zawsze tak kończą.

-         Bez przesady... – ponieważ osobiście nigdy nie przepadałam za A. i jej skłonnością do oceniania ludzi (a także pogardą dla społeczeństwa polskiego i przesadnego wielbienia Amerykanów), nagle zapragnęłam obronić D.

-         Słuchaj, A., gadałaś chociaż raz z D. na temat jej ciąży? – Wtrąciła się P., która iście nienawidzi mieszania kogokolwiek z błotem. – Znasz ją osobiście? Nie? To się, ku*wa, zamknij!

 Nikt już później nie wracał to tego tematu. Po prostu przepadł on wraz ze zbliżającym się końcem roku szkolnego, ostatnimi próbnymi maturami i całą tą atmosferą rychłego rozstania ze szkołą średnią.

Osobiście zobaczyłam D. na szkolnym korytarzu jeszcze dwa razy. Za każdym razem coś się we mnie litowało nad jej osobą. Wyobrażałam sobie, jakże musi być jej ciężko... a jeżeli naprawdę ta ciąża była „nieszczęśliwym wypadkiem”? Sama doskonale wiem, jak to jest wychowywać się bez obecności biologicznego ojca. Miałam jedynie nadzieję, że zarówno dziewczyna jak i dziecko będą miały się dobrze. Że spotkają właściwych ludzi, którzy im pomogą, chociaż na początku...

 Dzisiejszego popołudnia, spacerując po parku, moje oczy dostrzegły siedzącą tuż przy fontannie czarnowłosą dziewczynę. Wydawała się dziwnie znajoma. W końcu ją poznałam – była to D. we własnej osobie. Już bez wyzywającego makijażu, paskudnych tipsów i papierosa w dłoni, za to w lekkiej sukience i torbą z Kubusia Puchatka. Towarzyszył jej młody mężczyzna i... malutki dzidziuś. Po ubrankach zgadłam, że jest to dziewczynka – śliczna, mała kruszynka z zadziwiająco dużą ilością ciemnych włosków na główce. Towarzysz D. co chwila podnosił małą wysoko do góry i wybuchał serdecznym śmiechem, gdy maleństwo próbowało wsadzić mu maleńką piąstkę prosto do oka. A po tym, jak raz po raz zerkał na D. i po sposobie, z jakim ona patrzyła na niego... łatwo można było zauważyć, że tych dwoje łączy silne uczucie.

 I nagle spojrzenia moje i D. znów się spotkały. Z pozoru tak samo jak w marcu, a jednak... nie była to już wymiana spojrzeń dwóch uczennic równoległych klas tej samej szkoły: w tamtej chwili skrzyżowały się spojrzenia młodej, dziewiętnastoletniej mamy i świeżo upieczonej absolwentki liceum, szukającej swojego miejsca w tzw. „świecie dorosłych”.

-         Jesteś szczęśliwa? – Zapytały się moje oczy.

 D. uśmiechnęła się promiennie – odpowiedź była wręcz nader oczywista.

Dżem - List do M