Zdradzieckie Głosy Prostej

 Dokładnie tydzień temu, będąc na dzień przed moją ostatnią maturą, zdecydowałam, że w czasie moich baaardzo długich wakacji chciałabym coś zmienić w swoim życiu. Kiedyś usłyszałam jedno, proste stwierdzenie: są wakacje – wszystko się zmienia. I faktycznie, regułka ta idealnie odzwierciedlała się w moim życiu, kiedy to w okresie lipiec-sierpień robiłam rzeczy (czasami nawet dosyć skandaliczne, zwłaszcza rok temu tuż przed ukończeniem 18. roku życia), na które wcześniej po prostu nie miałam odwagi.
 Niestety, wewnątrz mnie istnieją pewne... blokady. Nazywam je Zdradzieckimi Głosami, które zawsze, gdy podejmuję jakąkolwiek decyzję, muszą wtrącić swoje trzy grosze.
Nie ukrywam, kiedyś żyłam z nimi w jako takiej symbiozie, gdyż były one idealną formą wymówki. Choćby mój okres maturalny jest na to idealnym przykładem.
 Matura rozszerzona z matematyki – plan B w moim przypadku, jednakże wiązałam z nim często większe nadzieje niż z innymi, "ważniejszymi" opcjami. Cholernie długo się do tego przygotowywałam. Wszyscy mi mówili: „Uczysz się. Jesteś zdolna. Będzie dobrze!” - odpowiadałam: „Taaak, oczywiście, że będzie dobrze...”. Nie wierzyłam w to. Właściwie to wierzyłam, ale była to słaba siła w porównaniu z tym, co żyło w moim umyśle: „A co, jeżeli nie dasz rady? Przecież nigdy nie przykładałaś się do matematyki, myślisz, że te kilka miesięcy pracy wszystko naprawi? Co z tego, że ostatni arkusz napisałaś na 80%, zobaczysz jak 9. maja Ci dowalą!”. Cóż... z tym „dowaleniem” chodziło mi może o dwa... góra cztery naprawdę nierozwiązywalne zadania... tymczasem takich zadań trafiło mi się jedenaście. Po powrocie do domu i sprawdzeniu przykładowych odpowiedzi przepłakałam resztę piątku, część weekendu, drugą część przechorowałam. Ale zamiast wniosków w mojej głowie pojawiła się tylko jedna myśl: „Wiedziałam, że tak będzie!”. Wygodne, czyż nie?
 Takie sytuacje towarzyszą mi od kilku, jak nie od kilkunastu lat. Zawsze, gdy próbuję pozytywnie nastawić się do jakiegoś przedsięwzięcia, wewnątrz mnie drzemie coś znacznie silniejszego: strach przed porażką, obawa przed oddaniem sukcesu (na który przecież tak długo pracowałam) komuś innemu. A z moimi... „pozytywnymi myślami”... jest niczym z elektronami walencyjnymi – znacznie łatwiej je oderwać niż te wszystkie wytwory Zdradzieckich Głosów, które są elektronami bawiącymi się w bezpiecznym miejscu, tuż przy jądrze atomowym.

 Od kilku miesięcy jestem w trakcie organizacji mojego planu i marzenia w jednym, który mam zrealizować już w niedalekiej przyszłości. Niestety, te moje czarne myśli sprawiają, że praktycznie nie zrobiłam jeszcze żadnych postępów. Nawet, jeżeli już coś zapowiada się obiecująco, zaraz pojawiają się dzwoneczki „alarmowe”: a co, jeżeli (...)?, a co, gdy (...)?.
Koniec końców, nawet te chwile postępów po prostu rozpływają się w powietrzu, a ja pozostaję w tym samym miejscu, w jakim byłam jeszcze kilka miesięcy temu...

 A dzisiaj moją pierwszą myślą zaraz po przebudzeniu był zamiar pozbycia się tych wszystkich pesymistycznych podszeptów. Nigdy nie lubiłam ograniczeń, a te wymówki... właściwie coraz bardziej mnie męczą, w ogóle mi nie pomagają (jeżeli kiedykolwiek w życiu tak naprawdę mi się przysłużyły...). Chcę czuć się wolna, chcę NAPRAWDĘ myśleć pozytywnie, a nie tylko stwarzać takowe pozory.
 Mój plan-marzenie chciałabym wprowadzić ostatecznie w życie w okresie lipiec-sierpień (na razie napiszę jedynie, że ma to związek z moim wyjazdem za granicę – więcej dowiecie się za jakiś czas). Wiem, że nie należy zbytnio wybiegać w przyszłość i nadmiernie planować, ale też nie mogę siedzieć bezczynnie na moich pięknych czterech literach i czekać, aż wszystko samo się załatwi.
 Postanowiłam więc otwarcie poprosić Was tutaj o pomoc: może Wy znacie sposoby na wykurzenie z życia tych Zdradzieckich Głosów raz na zawsze?

Nine Black Alps - Cosmopolitan