Nie ma diabła - jest tylko CKE...

 Miałam wrócić dopiero pod koniec maja, ale po tych wszystkich sytuacjach z maturami stwierdziłam, że już teraz potrzebuję terapii. A ponieważ od dawien dawna jednym z moich ulubionych lekarstw na smutki jest pisanie notek – i tym razem postanowiłam wyrzucić z siebie to, co od jakiegoś czasu leży mi na duszy.
Zastrzegam, że notka będzie pełna narzekania, nerwów i frustracji, także, jeżeli nie chcesz, bym popsuła Ci humor, lepiej opuść to miejsce i zajrzyj za kilka dni, gdy mój stan psychiczny (fizyczny również) trochę się już polepszy.
 Nie ukrywam, że wiązałam nadzieje z tymi maturami. Niekoniecznie z powodu jakiś wymarzonych studiów, po prostu chciałam to napisać tak dobrze, by nie być zmuszoną chodzić na jakieś poprawki i przy okazji nie mieć kłopotów z rekrutacją, jeżeli już zdecydowałabym się studiować.
Chyba tylko moja mama i rodzeństwo wiedzą, ile wysiłku i pracy włożyłam w przygotowania do tych egzaminów. Zwłaszcza jeżeli chodzi o matematykę rozszerzoną. Mimo że urodziłam się w rodzinie inżynierów, nie jestem typowym ścisłowcem – mam w sobie i trochę humanistki jak i mnóstwo cech szalonej chemiczki, której myśli można porównać do istnych burz w probówce. Co do matematyki – kwestia zaniedbania, gdyż przez wiele lat nie dostrzegałam jej magii (w pierwszych latach podstawówki nie zrobiłam ani jednego zadania domowego – wszystkie rozwiązywała za mnie mama). Koniec końców, gdy przyszło mi zmierzyć się z matematyką rozszerzoną, stanęłam przed niezłym orzechem do zgryzienia.
Ale podjęłam się – od połowy stycznia codziennie robiłam zadania, szykowałam się do każdej próbnej matury. Wyniki stopniowo szły w górę – od 20% w listopadzie pod koniec kwietnia udało mi się osiągnąć wynik 80%. Czy stałam się geniuszem? Skądże znowu – w większości przypadków ratowały mnie tzw. „schematyczne zadania” jak nierówność z wartością bezwzględną, równania z parametrem, nierówności trygonometryczne (mój „konik”). Na początku uczyłam się ich na pamięć, później zaczęłam zgłębiać wszystkie mechanizmy i pamięciówki poszły w kąt. Naprawdę byłam z siebie dumna.
 Oczywiście sukcesy miały swoją czarną stronę. Spałam góra 4-5 godzin na dobę, prawie w ogóle nie wychodziłam z domu, co skutkowało niedotlenieniem, zawaliłam odżywianie, a przy moich kłopotach z jelitami jest wręcz to czyn niedopuszczalny. Ale powtarzałam sobie: „Jeszcze trochę, zobaczysz, jeszcze kilka tygodni...”.
 Niestety, CKE miało co do mojego rocznika inne plany. Tegoroczne matury to był... kosmos. Nie wiem, jak poradzili sobie np. uczniowie technikum, którzy oczekiwali choćby matury z matematyki rodem z zeszłorocznej.
Osobiście na podstawy nie narzekałam. Co prawda fragment „Wesela” mnie ciut przeraził, a na matematyce zrobiłam kilka głupich błędów, ale nie przewiduję wyników niższych niż 82%. Angielski podstawowy mam na 96% zaliczony. Niestety, była to tylko cisza przed burzą – maturą rozszerzoną z matematyki.
 Wiecie, nie tylko typowi ścisłowcy liczyli na dobre wyniki z tej matury. Mam przykład mojej koleżanki I.: marzy jej się od dawien dawna kierunek X (nie pamiętam tej nazwy, szczerze mówiąc). Patrząc na wymagania miała do wyboru rozszerzenia z: geografii, polskiego i matematyki. To pierwsze odpadło od razu, dziewczyna nienawidzi tego przedmiotu. Drugie... hm... szkoła nie była w stanie zapewnić jej możliwości uczęszczania na fakultet z języka polskiego na profilu biologiczno-chemicznym, musiałaby zmienić klasę. No to matematyka!
Przypadek I. był identyczny jak mój – tyle samo wysiłku umysłowego, nieprzespanych nocy i nadzieja na 70%.
 To, co dostaliśmy w arkuszach... było niepodobne do jakichkolwiek wcześniejszych matur z lat 2011 – 2013. A zwłaszcza z roku 2013. Arkusz nietypowy, zadania... cóż... mój kolega powiedział, że niektóre z nich miał na konkursie z matematyki... tylko że tam na 4 zadania miał 3 godziny – myśmy mieli tyle samo czasu na 11 zadań. CKE, czy was porąbało w tym roku?!
 Rozumiem – statystyki. W końcu za rok będzie już matura z nowej podstawy programowej i trzeba pokazać, jaka to ona skuteczna nie jest. Bo gdzie tam wiedza – liczą się liczby!
 Tylko dlaczego kosztem naszych marzeń? Nie każdy ma okazję uczęszczać do szkoły o zniewalającym poziomie nauczania. Nie każdego też stać na korepetycje.
Czy nikt nie wziął pod uwagę pracy tegorocznych maturzystów, godzin przesiedzianych nad książkami, próbnymi maturami?
Do czego zmierza ten nasz system? Potem ludzie będą dostawać pytania rodem z tych na tegorocznym teście gimnazjalnym:

I będą sądzić, że pisząc tego typu egzaminy są mądrzy... smutne oszukiwanie ludzi...

 Co do mnie... po matematycznej klęsce najpierw musiałam uspokoić I., która rozpłakała się tuż po wyjściu z auli... Ona już wie, że za rok czeka ją poprawka. Rok w plecy.
 Ja kryzys przeszłam dopiero po powrocie do domu... działałam jak w amoku – podarłam najpierw znaczną część kserówek z matematyki, po czym przepłakałam resztę dnia. Na następny dzień naszło mnie przeziębienie, a ja stałam się po prostu niewrażliwa na wszystko... Właściwie nie pamiętam jak doczytałam do wtorku zaległe 600 stron potrzebne do matury ustnej z polskiego. Nie wiem, jakim cudem nie zemdlałam dzisiaj na maturze z chemii, którą pisałam z taką obojętnością, jakbym z nią nie wiązała żadnych nadziei.

 A teraz... jestem po prostu zmęczona... Tymi wszystkimi przygotowaniami, porażkami i szokującymi upadkami... Wszystko miało wyglądać inaczej...
Czy mam w planach poprawiać te rozszerzenia? Na chwilę obecną mówię: nie. Zwłaszcza, że mam w planach za kilka/kilkanaście tygodni wyjechać na minimum rok za granicę (o celu wyjazdu napiszę w oddzielnej notce) i ani mi się śni wracać do Polski tylko po to, by po raz kolejny przeżywać ten cały stres i złości.

 Póki co serdecznie dziękuję CKE za zniszczenie moich planów i uświadomienie, że równie dobrze mogłam mieć te wszystkie powtórki w głębokim poważaniu.

Sick Puppies - All the same