Niepoprawna feministka

 To były jeszcze czasy gimnazjum. Jako piętnastolatka praktycznie pozbawiona pozaszkolnego życia towarzyskiego, miałam mnóstwo czasu nie tylko na bujanie w obłokach, ale również poważniejsze przemyślenia. W dodatku traumatyczne przeżycia z ostatnich dwóch tygodni wakacji trzymały się mnie niczym rzep psiego ogona, powodując na przemian nagłe ataki płaczu bądź agresji.
I właśnie w trakcie jednego z takich gorszych dni naszła mnie myśl, którą właściwie oberwałam jak obuchem w głowę: kobiety w mojej rodzinie nie mają szczęścia do mężczyzn. Wszystko wydawało mi się takie logiczne: dwukrotnie rozwiedziona babcia ciągle narzekająca na wszystkich ludzi płci męskiej, jej starsza córka – siostra Mamy, moja matka chrzestna – dwa razy rozwiedziona, ciągle przeżywająca miłosne zawody… wreszcie moja Mama – najpierw rozwiedziona z moim biologicznym ojcem, a po dziesięciu latach wdowa po swoim drugim mężu. Nie wiem, czy kiedykolwiek pozbędę się tych okrutnych wspomnień, kiedy kto po tragicznej śmierci Taty siadałam pod drzwiami łazienki, gdzie też Mama zamykała się w samym środku nocy i wsłuchując się w jej pełen bólu szloch sama dawałam swobodę własnym łzom jednocześnie kłując i rysując swoje nadgarstki ukradzionymi w szkole szpilkami (nie potrafiłam zdobyć się na żyletkę czy nóż).
To właśnie wtedy podjęłam decyzję o „wiecznej wolności” – o tym, że nigdy na poważnie nie zwiążę się z żadnym mężczyzną, nie wpakuję się w żadną niechcianą ciążę, żadne małżeństwo, żadne noce przepłakane i nieprzespane z powodu złamanego serca… a nawet, jeżeli postanowię nawiązać jakąś znajomość z osobą płci przeciwnej – wtedy to ja odejdę jako pierwsza, paląc za sobą wszystkie, nawet najmniejsze mosty.
 Chciałam być silną, niezależną od nikogo kobietą. Chciałam ochronić się przed "rodzinną klątwą". Nie oznaczało to, że miałam zamiar zupełnie unikać chłopaków tudzież mężczyzn. O dziwo w ostatnich miesiącach gimnazjum zaczęłam dogadywać się z wieloma osobami z mojej klasy. Lubiłam niektórych moich kolegów, z którymi mogłam porozmawiać na różne życiowe tematy, czasami pomóc im w zmaganiach z matematyką bądź chemią – nie trzeba było co przerwę ganiać za nimi do łazienki i ciągle powtarzać, że ładnie wyglądają, by nie napytać sobie biedy.
Podobała mi się moja niezależność – zero ulegania jakimkolwiek afektom miłosnym, przejmowania się dwuznacznymi zaczepkami. Koledzy, którzy zdążyli mnie lepiej poznać, wiedzieli, że w ostateczności nie zawaham się nawet użycia pięści. Często nazywano mnie Virgin For Life.
 Później zaczęłam okres liceum… i poznałam O. – dwumetrowego, zielonookiego, wygadanego aroganta, który zaczął mi dogryzać dosłownie kilka minut po tym jak na jednej z długich przerw, spędzanych w szkolnej kawiarni, zostaliśmy sobie przedstawieni. O. potrafił prześwietlić mnie na wylot i w krótkim czasie wiedział jak to nienawidzę swoich kręconych włosów, że zawsze bałam się o swoje oceny i jestem słaba w biegach krótkodystansowych – oczywiście wszystko wykorzystywał przeciwko mnie. A kiedy odkrył we mnie "niechęć" do mężczyzn i zalążki feministycznych poglądów… zaczęło się piekło.
Za każdym razem, gdy próbowałam wtrącić się do jakiejkolwiek dyskusji, gasił mnie tekstami typu „Kobiety i ryby głosu nie mają!”, a kiedy mówiłam o swoich planach związanych z chemią odpowiadał, iż lepiej, bym zbyt nie rozmyślała o niebieskich migdałach, „bo miejsce kobiety jest przy garach i desce do prasowania”.
Coraz bardziej nie potrafiłam znieść tego typa. W końcu, na jednej z prywatek, doszło między nami do poważniejszej kłótni. Oboje byliśmy wtedy lekko zamroczeni alkoholem i nie szczędziliśmy sobie przykrych słów… dopóki O. nie wystrzelił z paskudną ripostą z cyklu „Twój stary (…)”… pomyślałam o Tacie… wspomnienia nadal były zbyt świeże… Zupełnie nie panując nad sobą… wzięłam łyk piwa po czym wyplułam go wprost na twarz chłopaka. Resztę imprezy spędziłam zamknięta w cuchnącej toalecie, dławiąc się własnymi łzami.
 Czas mijał. W końcu skończyłam siedemnaście, a później osiemnaście lat i nagle… zapragnęłam mężczyzny. Byłam przerażona. „Przestań, głupia, naczytałaś się za dużo romansów i teraz ci odbija! To nie skończy się dla Ciebie zbyt dobrze!” – mówiłam tak sobie non stop, gdy tylko zaczynałam marzyć o przytuleniu się do jakiegoś silnego, męskiego ramienia. Pomagałam sobie wspomnieniami wszystkich słownych starć z O., do którego nie odezwałam się więcej już ani słowem po tamtej imprezie. Trochę mi to pomagało, jednak nie tak, jakbym tego chciała. Czułam, że z każdym dniem rodzi się we mnie coraz więcej sprzeczności. Miałam wrażenie, iż moja dusza jest malutkim dzieckiem, które wiecznie trzeba bujać w ramionach, tulić i głaskać – a ja chowałam to dziecko w najciemniejsze zakamarki, byle tylko nikt nie zadał mu rany.
Kiedy tylko miałam okazję, np. w klubach, bawić się w towarzystwie młodych mężczyzn, zawsze dawałam im otwarcie do zrozumienia, żeby nie wyobrażali sobie zbyt wiele, jednocześnie zastanawiając się w myślach, co by było, gdybym jednak zdecydowała się bardziej otworzyć.
 Aż w końcu zaczęły się koszmary. Potworne, brutalne, wypełnione krzykami, krwią, cierpieniem i łzami. Śnili mi się mężczyźni… mężczyźni krzywdzący kobiety. Czasami byli to gestapowcy, czasami zwykli chuligani z nożami… czasami mężczyźni z mojej rodziny. Z każdego snu budziłam się zlana zimnym potem i szybciej bijącym sercem. Nawet teraz, od czasu do czasu, jestem przez takie potworne mary nawiedzana.

 - Ale wiesz, że nie wszyscy mężczyźni są tacy jak O. – powiedział mi niedawno K., jeden z lepszych kolegów jeszcze z czasów gimnazjum, z którym jednak mam okazję rozmawiać naprawdę sporadycznie.
 - Serio? Jakoś nie zauważyłam! – Nie była to szczera odpowiedź, bo w głębi duszy wiedziałam, że K. ma rację; nie chciałam jednak przyznać tego otwarcie.
 - Słuchaj, Prosta, powiem to tylko raz, więc lepiej słuchaj mnie uważnie. Znam cię już trochę. Kto jak kto, ale ty na pewno nie jesteś typem człowieka, który ma serce z kamienia. Pamiętam, jak kilka lat temu przyszedłem do ciebie, bo miałaś mi pomóc z matmy. Widziałem, jak troskliwie opatulałaś swojego brata szalikiem, nim gdzieś wyszedł, a niby taki z niego wkurzający potwór. Albo jak potem przytuliłaś się do swojej mamy, nim razem wyszliśmy, by zdążyć na próbę poloneza. Pamiętam jak płakałaś po śmierci M. i jak przeżywałaś maturę z angielskiego mojego brata, który mógł jej nie zaliczyć. Widziałem też łzy w twoich oczach, gdy dzieliłaś się ze swoimi znajomymi z klasy opłatkiem w ostatnią klasową Wigilię. A ponoć na żadnym z nich ci nie zależy. Nie odgradzaj się murem, bo widzę, że to tylko cię unieszczęśliwia. Zasługujesz na miłość tak samo jak potrafisz tą miłość okazywać, mimo że często też ostro zachodzisz ludziom za skórę. Wiesz co? Twój przyszły facet, którego na pewno będziesz mieć, obojętnie czy spotkasz go w Anglii, Polsce czy innym zakątku świata, będzie z tobą cholernie szczęśliwy.
 Szczerze? Nigdy jeszcze nie usłyszałam czegoś takiego. Chciałam znów przybrać kamienną twarz i powiedzieć K., by się nie wydurniał i przestał bawić w oratora… zamiast tego nieoczekiwanie wybuchłam płaczem. I długo nie mogłam przestać… pozwoliłam, by cała moja frustracja, poczucie krzywdy i niesprawiedliwości wypłynęły ze mnie właśnie z tamtymi łzami.

Happysad - Biegnę prosto w ogień