Don`t give in without a fight!

 Pamiętacie moją notkę o Zdradzieckich Głosach, gdzie prosiłam Was o sposoby walki z tymi nieproszonymi głosikami, które ciągle odbierały mi chęć działania?
Większość z Was radziła mi wtedy działać temu na przekór. Dużo nocnych rozmyślań poświęciłam temu problemowi. Myślałam sobie „Cholera, przecież musiał zdarzyć się w moim życiu chociaż jeden przypadek, kiedy to dałam radę tym nieznośnym Ciotkom-Dobra-Rada!”. Nie chciałam stać w miejscu. Nie w chwili, gdy miałam podjąć jedną z ważniejszych życiowych decyzji – w takich momentach w głowie nie ma prawa pojawić się człowiekowi żadna wątpliwość. Nawet taka mała, najmniejsza może mieć siłę destrukcyjnej trąby powietrznej.
Czas płynął (niech to licho, że w wakacje zamiast spowolnić to jeszcze bardziej przyspiesza!), a ja szukałam (czytajcie: bezczynnie wylegiwałam się na chłodnej podłodze we własnym pokoju, przy akompaniamencie piosenek Pearl Jam`u, obserwując ścigające się po suficie chuderlawe pajączki) i szukałam sposobu, który pomógłby mi ruszyć się z miejsca – pokazałby mi, że można to zrobić bez żadnego obciążenia.
 Minął jeden dzień, zaraz po nim drugi. Właściwie już miałam ochotę znów powiedzieć „Wiedziałam, że tak będzie. Jestem beznadziejna…”, gdy nagle, przeglądając stare pliki na dysku, natknęłam się na jedną z kopii notki mojego pierwszego blogowego opowiadania.
Myślałam, że umrę ze śmiechu czytając kolejne zdania tego dokumentu. Nie mogłam uwierzyć, że to ja stworzyłam kilka lat temu to, wypchane literówkami, pozbawione sensu gramatycznego, pseudo-dzieło. Oczywiście, nie żebym teraz była Mistrzynią Pióra – bardzo, baaardzo daleko mi to takiego tytułu, ale jednak… nigdy nie odważyłabym się opublikować postu z błędami typu „orzywily się” bądź „wierzowce”. 
 Jednak plik ten automatycznie zabrał mnie w czasy, kiedy to jako trzynastoletnia dziewczyna rozpoczynałam swoją przygodę z blogami. Dopiero zaczynałam wtedy naukę w gimnazjum, byłam sama jak palec, gdyż poszłam do szkoły w innym rejonie miasteczka (rzekomo tej z wyższym poziomem nauczania) i wszystkie moje kontakty z koleżankami ze szkoły podstawowej urwały się już w ostatnich tygodniach wakacji.
W pierwszym dniu szkoły poznałam N., która wtedy tak jak ja stroniła od głośnego towarzystwa (nie będę komentować jej „metamorfozy” i tego, co wyprawiała w trzeciej klasie, by zwrócić na siebie uwagę, zwłaszcza płci przeciwnej) i była nieszczęśliwie zakochana w o rok starszym chłopaku z klasy A, który nawet nie zdawał sobie sprawy z istnienia cichej wielbicielki.
To właśnie N. wprowadziła mnie w świat blogów. Pamiętam swoje zagubienie w Wielkim Świecie Onetowskiej Blogsfery, gdyż wcześniej blogi kojarzyłam jedynie z jakiś amerykańskich filmów o nastolatkach prowadzących  np. anonimowe blogi, które w niedługim czasie osiągały wielką popularność - oczywiście, w punkcie kulminacyjnym, ktoś zazwyczaj odkrywał tożsamość anonimowego blogera. Wszystko kończyło się happy endem, dając bohaterom możliwość długiego i szczęśliwego dalszego życia.
 Osobiście pragnęłam na blogu poznać jakiś ciekawych ludzi. Ludzi, którzy polubili by mnie bez względu na markę noszonych przeze mnie ubrań, obwód w talii czy rozmiar miseczki biustonosza. Ludzi, którzy by mnie zrozumieli nawet wtedy, kiedy sama siebie nie byłam w stanie ogarnąć w jakiś logiczny sposób.
Potrzebowałam czytelników i nie potrafiłam wtedy pojąć idei pisania dla samej siebie. Jakże byłam sfrustrowana faktem, że prócz komentarzy N. pod moimi notkami pojawiały się jedynie reklamy. Zazdrościłam każdemu blogerowi z liczbą komentarzy przekraczającą dziesięć, nie wspominając o statystykach minimum sto wypowiedzi pod każdą notką. Prowadzenie bloga przestało mi się podobać… chwilowo.
 Każdy kto w gimnazjum przeżył, tak jak ja, okres terroru i presji otoczenia (istne Sturm und Drang Periode)  wie, że im dalej w las, tym więcej drzew. Potrzebowałam komuś się zwierzyć. Nawet, gdyby odpowiedziała mi jedynie cisza. 
 To sprawiło, że założyłam drugiego bloga. I, ku mojemu zaskoczeniu, zaczęły pojawiać się też komentarze nie będące SPAMem. Byłam szczęśliwa, że ktoś chce przeczytać o moich problemach, doradzić coś… czasem opieprzyć za niewłaściwe podejście do życia. Tak jest do teraz, mimo że jestem zupełnie inną osobą, dojrzalszą pod wieloma względami, pod innymi dalej przypominającą marudną małolatę – naprawdę cieszę się, że ze mną jesteście, jedni już od kilku lat, inni może dopiero od dnia dzisiejszego.

  Pewnie zastanawiacie się, co ma moja krótka opowieść o początkach w blogsferze wspólnego ze zwalczaniem Zdradzieckich Głosów. Otóż wspomnienia uświadomiły mi, że czasami przerośnięte ambicje, niewypływające wprost z naszego serca, prowadzą do nikąd. Jako trzynastoletnia, początkująca blogerka bardziej skupiałam się na statystykach, a nie samej przyjemności pisania i dzielenia się z ludźmi „po drugiej stronie ekranu” swoimi przemyśleniami – można by wywnioskować, że praktycznie żadnych czytelników nie potrzebowałam. Później sytuacja się zmieniła, czułam wewnątrz chęć znalezienia jakiejś bratniej duszy – i proszę, nagle zaczęły pojawiać się osoby regularnie czytające mojego bloga.
W przypadku moich niechcianych podszeptów… po prostu odpuściłam i skupiłam się na realizacji własnego planu. Nie powiem, że od tamtego czasu nie nawiedzają mnie żadne obawy… ale wtedy świadomie staram się je odtrącić, skupiając się na tym, czego naprawdę pragnę – małymi krokami, ale wciąż do przodu.

 A rezultaty już są, bowiem udało mi się zrealizować znaczną część mojego planu i już za tydzień w sobotę, trzymając w swoich łapkach one way bus ticket (trochę przeraża mnie wizja spędzenia ponad dwudziestu trzech godzin w autobusie), wyruszam do Anglii – konkretnie do miasta Luton położonego w okolicach Londynu – rozpoczynając swoją dwunastomiesięczną przygodę jako Au pair. Moje marzenie nareszcie zaczęło się spełniać! 

Pink Floyd - Hey you