Słodki rachunek sumienia

 Uzależnienia. Zawsze wpływają mniej lub bardziej na nasze życie: czy to książki, dobra muzyka... czy też alkohol, seks bądź używki. Każdy zalążek jakiegokolwiek uzależnienia kryje się w naszej podświadomości – przynajmniej ja w to wierzę. I dzisiaj poczułam, że przyszedł czas, bym napisała notkę o własnym uzależnieniu... który bynajmniej do tych pozytywnych nie należy.

 Większa część osób lubi słodycze – zwłaszcza dzieciaki. W przeciwieństwie do mojego rodzeństwa, byłam wychowywana w znacznie bardziej surowych warunkach. Po prostu moja Mama (której dzieciństwo było naprawdę ciężkie, ale nic więcej na ten temat nie napiszę) powielała w wychowaniu błędy swojej matki. Lubiłam łakocie. Niestety, były one złe – złe, bo się po nich psują zęby, złe, bo człowiek robi się od nich gruby, złe, bo nieprawidłowo wpływają na kości. itd., itp. Żeby nie było, od czasu do czasu dostawałam coś słodkiego wraz z moją siostrą, ale nie było tego dużo – znacznie, znacznie mniej, niż np. mieli nasi koledzy z podwórka.

 Po mojej głowie krąży dosyć zamazane wspomnienie, kiedy to, jako może cztero- lub pięcioletnia dziewczynka, przeszukuję kuchenne szafki i nagle natykam się na otwartą tabliczkę truskawkowej czekolady. Nie miałam pojęcia o tej czekoladzie – Mama przecież niczym ostatnio nie częstowała. Więc pewnie sama zjadła połowę tabliczki. 

Mimo że mam już prawie 19 lat, dokładnie pamiętam, że to wtedy postanowiłam sobie, iż kiedyś sama będę miała tyle słodyczy, ile tylko zapragnę. Już w okresie podstawówki zaczęłam realizację tego planu.

 Regularnych kieszonkowych nigdy nie dostawałam. Ale zawsze coś się trafiało – złotówka czy dwa. W bardzo skrajnych przypadkach zabierałam Mamie jakąś część z reszty po zakupach, aż w końcu ta się zorientowała w całym tym incydencie i poprosiła o oddawanie pieniędzy wraz z paragonem. Rzadko jadałam przynoszone do szkoły kanapki – po co, skoro można w sklepiku kupić czekoladę, batonika lub żelki. Jeszcze w podstawówce nie miałam przez to problemów z wagą – może dlatego, że tych słodyczy aż tak dużo nie jadłam, miałam w dosyć dobrą przemianę materii i chodziłam kilka razy w tygodniu na dodatkową siatkówkę. Później zaczęła się wśród dziewczynek moda na odchudzanie, nie chciałam być od nich gorsza, nagle odechciało mi się zajadania słodkościami.

 W okresie gimnazjum bywało naprawdę różnie. Znów wracałam do starych nawyków, zwłaszcza gdy czułam się naprawdę źle – a to zdarzało się nader często. Wyobrażacie sobie zjedzenie dwóch pudełek ptasiego mleczka w ciągu niespełna godziny? Dla mnie nie stanowiło to żadnego problemu. Co z tego, że było mi niedobrze. Co z tego, że trzeba było kupować nowe spodnie, bo stara po prostu pruła się na mnie przy każdym ruchu. Nienawidziłam siebie, a słodycze były moją heroiną – tak to sobie tłumaczyłam.

 A kiedy dzień przed moimi piętnastymi urodzinami zginął Tata, stwierdziłam, że gorzej już być nie może. Na nic konsultacje z psychologiem. Na nic awantury z Mamą, która co jakiś czas odkrywała w moim plecaku multum najróżniejszych opakowań po słodyczach. A waga szła w górę, ja stawałam się słabsza, miewałam coraz częstsze napady agresji.

 Przeważnie latem starałam się walczyć ze swoją nadwagą. Pamiętam, że najbardziej skuteczna była dieta białkowa... przez którą po pięciu dniach wylądowałam w szpitalu. Potem znów się załamałam – kolejne kilogramy słodyczy.

Cukier doprowadził do tego, że już w pierwszym tygodniu nauki w liceum złamałam nogę, bo kości miałam zbyt słabe na zbyt intensywny sport (a kochałam aktywny tryb życia), zaczął się mój problem z jelitami, nagle miesiączki stały się tak bolesne, że w pierwszych dniach przez ból miałam gwiazdki przed oczami, najprawdopodobniej miałam już cukrzycę insulinoniezależną.

 Próbowałam przekształcić to w inne uzależnienie. Tyle nasłuchałam się opowieści znajomych o tym, jak to już po pierwszym razie uzależnili się od papierosów. Na kilka miesięcy przed moimi osiemnastymi urodzinami poprosiłam przyjaciółkę, by nauczyła mnie palić. Nic. Zero tej ulgi, którą zawsze odczuwałam w trakcie pochłaniania czekolady. Jedynie paskudny kaszel, który towarzyszył mi przez następne dni. Kawa – ona też nie potrafiła dodać mi energii – nawet sześć kubków dziennie. Potrafiłam z niej zrezygnować z dnia na dzień.

 Dzisiaj, robiąc porządek w jednej ze swoich szafek, postanowiłam zajrzeć do pewnej skrytki na papierki po słodyczach. Były tam właściwie opakowania jeszcze z czasów zeszłorocznych wakacji. Cała ta kolekcja zmusiła mnie do głębszych refleksji. Czego ja szukałam w tych słodkościach? Czego, właściwie, nadal szukam? Miłości? Akceptacji? Zrozumienia, niezależności? Co, tak naprawdę przez to zyskałam? Ile straciłam...?

 Odkąd zaczęłam wakacje, staram się szukać innych rozwiązań walki ze swoimi wewnętrznymi demonami. Więcej się ruszam. Staram się jeść śniadanie. Wilczy głód na słodycze czasami zapijam zwykłą wodą. Bywają jednak dni, jak np. poniedziałek, kiedy poddaję się. „Na szczęście” wtedy poprosiłam siostrę, by kupiła mi jedną tabliczkę mlecznej czekolady – sama kupiłabym sobie minimum trzy.

 Mam lepsze stosunki z Mamą. Od śmierci Taty bardzo się zmieniła – na lepsze. Wie, że popełniła wiele błędów wychowując mnie. Zawsze prosi, bym jej mówiła, o co mam do niej „żal”, bym sobie tego w sobie nie tłumiła. Ona widzi we mnie odbicie siebie. Wie, że za każdym zbędnym kilogramem, za każdą zjedzoną kostką czekolady pragnę ukryć się przed bólem, niesprawiedliwością, cierpieniem.

 Jednak ostateczna decyzja należy do mnie. Czy zdecyduję się raz na zawsze rzucić ten nałóg? Czy jeżeli kiedyś okazyjnie zjem coś słodkiego, nie będę odczuwała potrzeby wpakowania w siebie nadmiaru cukru?

 Patrząc się dzisiaj na tą górę papierków zrozumiałam jedno: zasługuję na coś znacznie lepszego. I to osiągnę. Nie poddam się tej białej śmierci – już i tak pomogła mi przewrócić moje życie i zdrowie do góry nogami.

 The Ramones - Baby I love you