"Fatum czyni nas niewidzialnymi", czyli pechowa Prosta zdaje relację z nieszczęśliwie zakręconego okresu swojej nieobecności na blogu

 Wielu z Was może i nie uwierzy, ale zabieram się za napisanie tej notki już od trzech tygodni… I wciąż nie potrafię znaleźć odpowiednich słów, by opisać buzujące we mnie emocje… A nagromadziło się ich sporo w ostatnim czasie.

 Dzisiejszy dzień jest jednak na swój sposób wyjątkowy i skłaniający mnie do dużo głębszych refleksji – mija bowiem kolejny, już trzeci miesiąc, kiedy to, wyposażona w wielgachną, wypchaną do granic możliwości torbę podróżną i równie napakowany plecak stanęłam w progach Victoria Coach Station w Londynie, gotowa zacząć zupełnie nowy rozdział w swoim życiu.

 Byłam wówczas taka podekscytowana… Gdybym miała powiedzieć, czy tęskniłam wówczas za rodziną, przyjaciółmi, szczera odpowiedź mogłaby być trochę brutalna: nie tęskniłam. Co nie znaczy, że nie utrzymywałam z nimi kontaktu – wręcz przeciwnie, pisałam do nich przy każdej sposobności, zdawałam relacje z wielu śmiesznych sytuacji czy przygód. Nie czułam, że zmęczenie w ogóle istnieje – tyle miałam w sobie pokładów energii.

 Aż nadszedł dzień moich dziewiętnastych urodzin i upragniony wyjazd, o którym po krótce Wam napisałam w ostatniej notce…

 Żadnymi słowami nie jestem w stanie opisać piękna tamtych chwil. A to wszystko tylko i wyłącznie dzięki ludziom, którzy znaczą dla mnie bardzo wiele. Świat w jednym momencie skurczył się do obszaru Bonn-Kolonia-Selbach, kiedy to każda sekunda spędzona z Mamą, rodzeństwem, resztą rodziny i przyjaciółmi była na wagę najcenniejszego złota. Gdy tylko przychodziło mi się z kimś witać, moje serce przeżywało ogromny szok, kiedy zdawałam sobie sprawę, jak bardzo brakowało mi danej osoby. To było piękne, a zarazem… bolesne.

 Nie wspominając o dniu mojego powrotu do Anglii… byłam właściwie w szoku, moja dusza zamieniła się nagle w kilkuletnie dziecko rozpaczliwie krzyczące „Ja chcę do Mamy, do Mamy!!!”. Mama… tak bardzo chciałam jeszcze raz wtulić się w jej ramiona, usłyszeć jej śmiech, pójść na spacer po lesie, porozmawiać o wszystkim i o niczym zarazem.

 Smutek spowodowany rozstaniem z bliskimi złagodziło mi chwilowo kolejne spotkanie z piątką niesamowitych ludzi… pomyśleć, że przez trzy lata liceum jedynie wymienialiśmy się krótkim „Cześć”. Co więc sprawiło, że zdecydowaliśmy się spotkać? A Facebook. No, może niedosłownie, ale portal ten wyjątkowo okazał się bardzo pomocny. Wszystko było spontaniczne, począwszy od pierwszej wiadomości: „Hej, Prosta ;) Doszły mnie słuchy, że od jakiegoś czasu bywasz w Anglii^^ W sierpniu wybieram się z kumplami do Londynu i okolic, może miałabyś ochotę na małe spotkanie?”, po nasze spotkanie na London Gatwick Airport… nie wspominając o nocowaniu w małym, dwuosobowym pokoju znajdującym się w mieszkaniu, które wynajmowane jest przez trójkę studentów z Pekinu. Sześć osób, do dyspozycji mała, skórzana sofa, drewniane krzesło i kawałek podłogi pokrytej bordową wykładziną. Z początku mieliśmy zamiar w ogóle nie spać, zagadywać się głupimi, wyssanymi z palca historyjkami i żartami… ale może ten sześciogodzinny spacer po stolicy Anglii, może wino wypite na Oxford Street… sprawiły, że o pierwszej w nocy dało się w „naszym” pokoiku słyszeć zaledwie pochrapywanie M. i szeptaną „kłótnię” D. i Z., którzy nie potrafili dogadać się w sprawie podziału sofy.

 Długo bym mogła opisywać, ile działo się podczas naszej wyprawy do Brighton… ale nie, te wspomnienia zachowam dla siebie.

 Do domu mojej host family wróciłam późnym wieczorem z szerokim uśmiechem na twarzy… i dziwnym uczuciem pustki w sercu, które w trakcie kolejnych dni zaczęło coraz bardziej mnie opanowywać. Wciąż żyłam w swojej bajce, jednak został rzucony na nią jakiś cień.

Każdą wolną chwilę spędzałam leżąc w łóżku, wpatrując się w sufit, nie mając ochoty na jakiekolwiek urozmaicenia. W dodatku pewien osobnik, który przez jakiś czas był dla mnie pewną nadzieją postanowił zerwać ze mną kontakt. Wiecie, po tym, jak w lutym straciłam przyjaciela, gdyż ten – z dalej nieznanych mi powodów – przestał się do mnie odzywać, dawać jakiekolwiek znaki życia i nadzwyczajnie w świecie zaczął mnie ignorować, myślałam, że na tego typu sytuacje dostałam porządny, długotrwały zastrzyk znieczulający. A guzik z pętelką. Chodziłam smutna, miałam ochotę płakać, jednak łzy nawet nie śmiały zawitać w moich oczach, jedynie nieprzyjemnie drażniły gardło… Nie pomogło mi to, że o wszystkim pokrótce napisałam przyjacielowi i przyjaciółce. Nie pomagało pisanie pamiętnika, nie potrafiłam skupić się na medytacji, odechciało mi się wstawać wcześnie, biegać, czytać, znowu zaniedbałam własne zdrowie zawalając siebie kilogramami cukru, kilka razy prawie doprowadzając do porządnych skoków insuliny.
Następnym „kopniakiem” obdarowało mnie życie w drugim tygodniu września – musiałam anulować kurs językowy w St Albans, gdyż dojazdy wynosiłyby mnie za dużo jak na kieszonkowe, które dostaję jako Au pair. W tym przypadku nie mogłam się jednak załamać i płakać w kącie: z pomocą Sylvii znalazłam tańszą i bardziej opłacalną ofertę weekendowego kursu w Londynie. Po dokonaniu rejestracji i wykonaniu próbnego testu, który miał ocenić poziom mojego angielskiego pomyślałam sobie: „Teraz musi być dobrze!”…

Ale zeszły tydzień okazał się jedną wielką katastrofą.

 Od spalonych na węgiel frytek, po kłopoty z prądem. We środę nieszczęśliwy wypadek z kluczem, przez który zrobiłam coś niezbyt mądrego, by dostać się do domu… oszczędzę szczegółów, napiszę tyle, że moja host mother nie była zbyt ze mnie dumna tamtego dnia… Chciałam dobrze, wiedziałam, że środa jest dla niej najcięższym dniem w tygodniu… w domu mogłam jej pomóc bardziej, niż na zewnątrz, czekając do 18.00, aż wróci z pracy. Po odbytej z nią rozmowie przez telefon po prostu usiadłam na schodach i zaczęłam płakać. Niekoniecznie z powodu tego incydentu, który zresztą został mi wybaczony. W tamtym momencie nienawidziłam świadomości, iż teraz muszę być bardziej dorosła, odpowiedzialna, pierw myśleć, później działać (a często robię zupełnie odwrotnie). Bądź co bądź, mimo że czuję się tutaj jak w prawdziwym domu z kochającą rodziną… jestem przecież w pracy. Kto wie, czy w innym przypadku nie zostałabym po prostu zwolniona, bo zawiodłam własnego szefa.
Innym powodem, który natarczywie wyciskał ze mnie strumienie łez, było to obrzydliwe poczucie samotności. Brakuje mi kogoś w pobliżu, w zasięgu maksymalnie pięćdziesięciu kilometrów. Kogoś stałego, kto porządnie załata dziurę w mojej duszy. Jak do tej pory poznałam kilka niesamowitych osób, ale byli to turyści, z którymi przeżyłam parę cudownych godzin, a teraz goszczą oni na mojej skromnej, facebookowej liście "znajomych". Podczas każdej wyprawy poznaję nowych ludzi, ale... to mi już nie wystarcza. Ja potrzebuję przyjaciela... albo chociaż kolegi/koleżanki. Tutaj i teraz. Niech Wszechświat w końcu się nade mną zlituje!
Nie mam pojęcia, jak dotrwałam do końca tego dnia, pamiętam jedynie, że spać położyłam się wcześniej niż moja sześcioletnia podopieczna…

Czwartek miał być „nowym, lepszym dniem”… gdzie tam – podczas sprzątania łazienki przypadkowo strąciłam ulubioną, elektryczną szczoteczkę Victorii do muszli klozetowej.

Piątek okazał się walką ze złośliwym piekarnikiem, przez który przygotowanie kolacji z dwóch godzin rozszerzyło się do czterech. Motywowała mnie jedynie myśl o weekendzie, o wyprawie do ukochanego Londynu i pierwszych zajęciach z kursu przygotowującego mnie do IELTS… Po 21.00 otrzymałam sms-a od dyrektorki szkoły… zajęcia zostały odwołane z powodu przeziębienia nauczycielki prowadzącej lekcje w grupie, do której będę uczęszczać.

 Do Londynu w sobotę i tak się wybrałam (musiałam w końcu wykorzystać bilet, w który zaopatrzyłam się w piątek, przed odebraniem dzieci ze szkoły). O tej wyprawie napiszę w kolejnym poście, bo wydarzyło się wtedy coś, co dało mi w pewien sposób do myślenia.

 Wiem, że ostatnio bardzo zaniedbuję bloga… nie mówiąc już o Was. Niestety, ale dużego progresu nie mogę Wam w najbliższym czasie obiecać. Biorąc pod uwagę moje ambicje związane ze zdaniem IELTS przed świętami Bożego Narodzenia, czekać mnie będą tygodnie ciężkiej pracy nam moim angielskim. Teraz matura rozszerzona z tego języka wydaje mi się przy tych egzaminach jednym, wielkim żartem. Jeżeli nie zmotywuję się myślą o dostaniu się na jeden z wybranych przez siebie tutejszych uniwersytetów, będę gnać siebie do nauki… myślą o pieniądzach – w końcu podejście do egzaminu kosztować mnie będzie 150 funtów i nie mam zamiaru kilka razy wydawać takiej sumy pieniędzy. Przygotowania zaczynam już jutro, mam nadzieję, że w ten weekend nareszcie wezmę udział w pierwszych zajęciach z kursu.

 Bloga zdecydowałam się jednak nie usuwać. Dzisiejszy wolny czas postanowiłam w całości przeznaczyć na „odkurzenie” blogsfery. I chociaż za kilkanaście minut będę musiała wrócić do swoich obowiązków, wieczorem postaram się poodwiedzać Wasze blogi. Ile dam radę odwiedzić, tyle odwiedzę, następne zaległości spróbuję ponadrabiać w piątek.

Dwa, trzy dni w tygodniu – tyle, póki co, postanowiłam poświęcać blogsferze, mam nadzieję, że ulegnie to poprawie w grudniu, gdy już będę po egzaminach.

I liczę na to, że powoli wszystko zacznie się w moim życiu prawidłowo układać. Nie mam zamiaru zmarnować okazji, która mi się przytrafiła – to już byłaby czysta głupota.

 Wiecie, że lżej mi się na duszy zrobiło, gdy tutaj o wszystkim napisałam? To miejsce jest jednak magiczne. I Wy jesteście cudowni, naprawdę tęskniłam za „komentarzowymi rozmowami” z Wami wszystkimi. Wiem, że teraz niezbyt przykładna ze mnie blogowa koleżanka… ale wciąż tutaj jestem – z Wami, dla Was… no i dla siebie, oczywiście.

Ed Sheeran - Give me love