Komu w drogę, temu czas - czyli Prosta znów "na walizkach"

 I znów w drogę… tym razem moim priorytetem nie będzie poznawanie nowych miejsc – czeka mnie siedem dni, które spędzę z ludźmi, których kocham i bez których moje życie właściwie byłoby nudne, szare i puste. Przede mną Misja London Gatwick Airport (jak zgubię się tam mniej niż 10 razy – należy mi się tytuł PrawieOgarniętej) – wyprawa do Niemiec, w sobotę powrót do UK, gdzie resztę dnia spędzę w Londynie z moimi najlepszymi znajomymi z czasów liceum, z którymi również w niedzielę wybiorę się na podbój Milton Keynes.

 Najbardziej podekscytowana jestem jednak tymi kilkoma dniami, które spędzę z rodziną i przyjaciółmi w Selbach, Leverkusen, Bonn i Kolonii – big family meeting u cioci, gdzie spotkam się między innymi z Mamą, moim zwariowanym rodzeństwem i kuzynkami, może kilka wieczornych wypadów nad Ren z tymi, których spodziewałam się spotkać ponownie dopiero za kilka lat, śmiganie po Selbach na longboardzie z kuzynką (dobra, ona będzie śmigać, a ja to raczej podejmę się starań, by nie zahaczyć deską o pierwszy lepszy krawężnik), zwariowane „lekcje” rumby z Carlosem, wieczorne spacery z Bri i jego niezwykle mądrym psem Ravi.

 Nie mogę Wam obiecać jakiegoś obszernego reportażu po powrocie – praktycznie wszystkie wspomnienia z tego wyjazdu chcę zachować tylko dla siebie, by móc do nich wracać długo, długo po moim powrocie do (nie)codziennego życia Au pair, które od września zrobi się jeszcze bardziej pokręcone w związku z kursem językowym, który przygotuje mnie do IELTS, ale o tym napiszę więcej kiedy indziej.

 I tak, wiem, że mam u Was zaległości - u niektórych nie byłam już ponad miesiąc, mam z tego powodu lekkie wyrzuty sumienia, ale jednak… moje życie jest od czerwca tak pokręcone, że serio mogę policzyć na palcach jednej ręki, ile razy w ciągu tych niecałych dwóch miesięcy uruchomiłam komputer.

Może częściej będę tu bywać, gdy dzieciaki rozpoczną szkołę, a ja będę mieć kilka „dziur” w grafiku tylko dla siebie.

 Na pewno poodwiedzam Was za tydzień, gdy już lekko ochłonę z wszelkich emocji, póki co – it’s time to hit the road! Nie powiem, niezwykle fortunnie się złożyło, że dzisiaj właśnie kończę 19 lat – lepszego prezentu zorganizować sobie nie mogłam (z małą pomocą Sylvii, bo właściwie ona zasugerowała mi ten tydzień wolnego – głównie dlatego, że ona z dzieciakami wybiera się dzisiaj na tydzień do Paryża i nie chciała, bym ten czas spędziła sama w Leagrave).

 Jeżeli chcecie mi czegoś życzyć w związku z moimi urodzinami, nie proszę o wiele – życzcie mi po prostu odwagi, bo okres mojego ostatniego –naście niewątpliwie będzie czasem wyzwań i ciężkiej pracy – póki co tylko tyle Wam zdradzę, ale powoli będę odsłaniać kolejne fragmenty mojego bardzo ambitnego planu.

 Tak więc… do napisania, mam nadzieję, że swoje wakacje czy tam urlopy wykorzystujecie jak najlepiej i w Waszych głowach również zaroi się niebawem od przecudownych wspomnień – o ile już takowych nie macie.

Iron Maiden - Wasted years