A może nie... A może właśnie mylę się...?

 To nie tak, że się nie trzymam, kruszę się od środka, warstwa po warstwie. To nie tak, że każdą wolną chwilę spędzam zapłakana w łóżku w towarzystwie, porozrzucanych po pokoju, zużytych chusteczek higienicznych. To nie tak, że myślę, iż świat jest do dupy, a moje życie beznadziejne.

 Bo prawda jest taka, że każdy dzień przynosi mi kolejne dowody na to, że to, co się stało, miało się stać. Prawda jest taka, że od tygodnia w moich oczach nie zawitały łzy, mimo że czasami naprawdę chciałam, żeby to one wyprowadziły z mojego serca ten nieznośny smutek. Prawda jest taka, że żyję, mam coraz ambitniejsze plany, czuję, że jestem potrzebna… nawet szczerze się śmieję czasami.

 Czegoś jednak brakuje… czegoś… namacalnego. Cholera, bardzo bym chciała wiedzieć, czym to coś jest, bo zamiennik, który sobie wybrałam to na pewno nie to.

 Znów zaczęłam wracać w nałóg… Tak jak cztery lata temu miała być jedna duża czekolada „na pocieszenie”, tak w zeszły poniedziałek padło na 750 g słoik Nutelli. Od tak, była przecena w Lidlu, a mnie po raz pierwszy nie dopadł z nienacka atak płaczu tylko… głód… głód chcący wypełnić pustkę.

 I tak, przez te kilka dni, wepchnęłam w siebie kilka kilogramów czekolady, podkradałam ciasteczka z górnej półki i kiedy dzieciom, za prośbą Sylvii, wydzielałam trzy w ramach podwieczorku, sama do kieszeni pakowałam sobie dwa razy więcej.

A potem do pokoju… wepchać to w siebie… jak złodziej… zapchać pustkę…

 - Jutro – słyszałam nieznośny głosik, kiedy w moich ustach lądowała kolejna kostka czekolady, wywołująca napady mdłości i dziwne mroczki przed oczami – juto z tym skończysz…

- A, pierdol się – myślałam z krzywym uśmiechem. – Jutro będzie takie samo jak dzisiaj.

 A noce są najgorsze. Bo w nocy jest znacznie więcej tych głosów. Złudnych postanowień, które łamię już po kilku godzinach lekkiego snu. Snu, którego praktycznie nie odczuwam.

 Tak jak dzisiaj. Dzisiaj miał być nowy dzień, nowy tydzień. Ale, gdy tylko znalazłam się w ciemnej, zimnej kuchni, krótki entuzjazm, który towarzyszył mi jeszcze przed zaśnięciem i tuż po obudzeniu, ulotnił się niczym papierosowy dym. Papierosy…

 Szkoda, że nie jestem palaczem …, pomyślałam, gdy, znów dziwnie smutna, wpakowałam do ust kolejną porcję czekoladowych „poduszeczek”. Nawet nie gryzłam porządnie… jedynie na tyle, by moje kubki smakowe poczuły cukier, słodki smak czekolady odurzający moje zmysły niczym silny narkotyk. Niepozorna heroina…

 Kiedyś chciałam zamienić cukrowy nałóg na nałóg papierosowy. „(...) bo od papierosów się nie tyje”… nie muszę myśleć o swojej spierdzielonej gospodarce hormonalnej i zbyt powolnym metaboliźmie, które przecież sama sobie rozwaliłam, gdy właśnie po śmierci Taty zaczęłam zajadać problemy cukrem. Wtedy też potrzebowałam czegoś namacalnego. Potrzeba wróciła, więc…

 Tyle, że problem polega na tym, że jestem świadoma, że i to nie wypełnia pustki. Ale jest chyba za późno. Znowu wpadłam…

 - Cholera, ale ja tego nie chcę!

 Podniosłam głowę, która po przedawkowaniu czekoladowych płatków zrobiła się jednocześnie zbyt ciężka, a przy tym lekka niczym balon wypełniony helem.

 Obowiązki. W końcu poniedziałek. Trzeba wyprasować dzieciakom mundurki. Zmienić pościel… a potem jeszcze złapać pociąg i pojechać do centrum załatwić parę sprawunków.

 I nagle mój wzrok spoczął na telefonie leżącym spokojnie na nocnej szafce. Ignorując zawroty głowy, które pojawiły się, gdy tylko podniosłam się do pozycji stojącej, zrobiłam kilka kroków, zignorowałam również irytujące drżenie rąk.

 - Co ja miałam… ah, tak, przecież trzeba sprawdzić godziny odjazdów pociągów!

 Ale kiedy trafiłam na adres jego bloga w najczęściej wybieranych… i prasowanie, i pociągi odeszły w niepamięć.

  - Przestań, czego tam jeszcze szukasz?

  Nie umiałam tego nazwać w tamtej chwili… zupełnie, jakbym straciła kontrolę nad ciałem, umysłem. Wybrałam jeden z jego starszych postów. Nie pamiętam o czym, po prostu… potrzebowałam jego słów. Słów, które jeszcze niedawno sprawiły, że powoli z poczwarki zaczęłam przeistaczać się w motyla… Ale jeszcze nie opuściłam kokonu.

Nie wiem czy teraz w ogóle mam ochotę się z niego wyswobodzić. Znów się boję…

 I kiedy byłam w połowie postu, nagle straciłam zasięg, wywaliło mnie z bloga, zamiast jego słów przed oczami miałam zdjęcie Mamy ustawione jako tapetę w telefonie. To już nie pierwszy raz, gdy spotkało mnie coś takiego. Doskonale wiedziałam, czyja to sprawka.

 - Świetnie! – Rzuciłam, zadzierając głowę i wpatrując się w sufit. – To już czytać  też mi nie wolno?!

 Odpowiedziała mi cisza… spodziewana cisza… Cisza, która w tym przypadku jest jego głosem, śmiechem. Cisza, która nie jest odpowiedzią. Cisza niosąca przykłady odpowiedzi i kilka pytań retorycznych.

 I wtedy po raz pierwszy od kilku dni poczułam w gardle znajomą gulę. Oczy zapiekły na sekundę lub dwie, obraz na chwilę stał się lekko rozmazany przez łzy. Nie spłynęły jednak strumieniem po policzkach, zebrały się jedynie w kącikach oczu pozwalając zgarnąć się opuszkom palców.

 I to by było na tyle chwil słabości, wrażliwości. Trzeba było wracać do pracy. Do prasowania, którego tak nienawidzę, walki z prześcieradłami i poszewkami.

Znów stałam się tą, która dostrzega sens tego wszystkiego. Która wie, że są osoby cierpiące jeszcze bardziej z powodu jego odejścia… która chciałaby jak najbardziej, całą sobą pomóc tym osobom, chowając swoje problemy na bok, gdzieś w ciemny kąt, by grzecznie poczekały, aż wróci do nich w kolejnym momencie własnej słabości. Gdy nikt nie będzie widział, słyszał.

 A kiedy dwie godziny później, już po załatwieniu wszelkich sprawunków, czekając na pociąg powrotny, który spóźniał się już czwartą minutę, spojrzałam na trzymaną w dłoniach kolejną tabliczkę czekolady, do połowy już skonsumowaną w kolejnym dziwacznym amoku… tym razem nie poczułam pustki, jedynie cholerne wyrzuty sumienia.

 Kurde, ja serio nie chcę wracać do tych dwudziestu kilogramów zbędnego balastu, podwójnego podbródka i zadyszek przy byle szybszym marszu.

I tak już spuchłam, coraz trudniej zakłada mi się ulubione adidasy… nie wspominając o senności i mdłościach po każdym zjedzonym posiłku.

 Tylko czy tym razem znajdę w sobie prawdziwą motywację, by przestać? Czy znów muszę czekać cztery lata na oświecenie, o ile ono ponownie nadejdzie…?

I chociaż wydawałoby się oczywiste, bo przecież zdrowie jest ważne, trzeba dbać o siebie, nie doprowadzać do autodestrukcji… Ja mimo to nie wiem, czego tak naprawdę chcę. Zgubiłam się.

 A Ty, mój drogi, następnym razem, zamiast majsterkować mi w telefonie, po prostu kopnij mnie mocno w tyłek, gdy zacznę przeginać ze słodyczami. Albo zrzuć na moją głowę jakąś dachówkę czy gałąź – może akurat coś się w niej prawidłowo poprzestawia…

Bonnie Tyler - Total eclipse of the heart