O (nie)pewności siebie zdań kilka(dziesiąt)

 Ludzie mnie podziwiają... Bo zrobiłam coś, z czym nigdy nikt z mojego najbliższego otoczenia mnie nie łączył - spakowałam walizkę, wsiadłam autobus i wyjechałam za granicę. Nikt nie wierzył, że się na to zdobędę, bo przecież zawsze byłam taka grzeczna, poukładana, moja średnia prawie nigdy nie spadała poniżej 4.8, o moją maturę nikt nigdy się nie martwił. Znajomi wytrzeszczali oczy, gdy na osiemnastkach widzieli mnie pijaną, popalającą trzeciego papierosa z rzędu i robili sceptyczne miny, gdy na przerwach w szkole nigdy nie szłam do parku “na stronę”, bo "nie palę poza sporadycznymi odpałami na imprezach". A tych imprez też tak sporo nie było. Można by rzecz, nudna osoba z łatwą do przewidzenia przyszłością: zdana matura, studia, praca... 
 I kiedy okazało się, że obrałam zupełnie inną ścieżkę niż jakieś 90% moich znajomych, wszystkim opadły szczęki. Z kimkolwiek nie pisałam w czasie wakacji (wtedy jeszcze miałam jakiś “kontakt” z kilkoma osobami z mojego liceum), wszyscy twierdzili, że jestem niezwykle odważna i pewna siebie... Szczerze? Peszyło mnie to. I nie chodzi o żadną przesadną skromność (chociaz z natury jestem skromną osobą), ale no... Co jest takiego odważnego w tym, co zrobiłam? 
 Nie powiem, mój wyjazd uważam za niezwykłą sprawę, coś niesamowitego... Ale to tylko dlatego, że nareszcie zrobiłam to, na co mam ochotę. Porzuciłam wszelkie “życiowe schematy”... A raczej odłożyłam je na później, po prostu.
 Bo mogłabym przecież iść na studia. Maturę zdałam, może nie dostałam wymarzonych wyników, ale napewno przyjętoby mnie na SUM w Katowicach czy politechnikę w Gliwicach. O Krakowie mogłabym zapomnieć, bo nie miałabym sumienia prosić Mamy o opłacanie mi życia w tym mieście, a biologiczny ojciec napewno znalazłby kolejną wymówkę, by przypadkiem nie nadwyrężyć się po raz kolejny finansowo z mojego powodu.
Mieszkałabym więc w Bytomiu z babcią - grzeczna wnuczka zawsze służąca pomocą, zaczęłabym rok z wielkimi ambicjami, które pewnie runęłyby z pierwszym nawałem materiału, stwierdziłabym, że to i tak nie ma sensu, “bo po studiach i tak wyląduję w Biedronce lub McDonaldzie”, gdzieś po drodze znów gubiąc siebie i zazdroszcząc wszystkim dookoła “lepszego życia”. Możliwe, że urozmaiciłabym swoje, ubogie na chwilę obecną, fejsbukowe życie, dodając posty o tym, z czego za kilka dni będę mieć egzamin i lajkując na potęgę strony z cytatami wykładowców i studentów wybranych uczelnii bądź tymi reklamującymi najciekawsze eventy, miejsca, obniżki w sklepach.
 Mogłabym... Ale koniec końców wybrałam co innego. Lecz nigdy nie zdawałam sobie sprawy, że czułam się przy tym odważna czy pewna siebie. Byłam chyba jedynie podniecona faktem, że po raz pierwszy robię coś zupełnie swojego, to wszystko. Byłam nawet lekko otumaniona tym podekscytowaniem, w ogóle nie przejmowałam się tym, że jadę praktycznie do obcych ludzi, obcego kraju... Byłam podekscytowana, radosna, szczęśliwa... Ale że niby odważna? Pewna siebie...?
 “Zainspirowałaś mnie swoim wyjazdem”, napisał mi w tym tygodniu jeden z bliższych kolegów, który planuje w marcu przeprowadzić się ze swojej mieściny do Warszawy i to niby ja, mój wyjazd i moje plany, o których czasami mu piszę, były jedną z motywacji, które zachęciły go do podjęcia takiej, a nie innej decyzji. “Przywróciłaś mi wiarę w ludzi” - tą wiadomość dostałam z kolei od mojej kochanej E., która ostatnimi czasy również boryka się z kryzysem motywacyjnym i brakiem życiowych perspektyw dla siebie. Znajomi Mamy chwalą ją, jaką to niby ma odważną córkę, iż zdobyła się na tak wielki krok, jakim jest emigracja.
 Moi host również twierdzą, że “jestem najbardziej pewną siebie Aupair, jeżeli chodzi o dziewczyny, które do tej pory gościli w swoim domu”.
 - To dlatego, że nie boisz się pójść czy pojechać w nowe, zupełnie nieznane miejsce - wjaśniła mi Sylvia, kiedy niedawno poprosiłam ją o wyjaśnienie, dlaczego niby uważa mnie za “pewną siebie”. - Podziwiam Cię, wiesz? Nigdy wcześniej nie spotkałam się z osobą, która bez większych przygotowań po prostu wsada do pociągu i jedzie w kompletnie obce miejsce. Nie pamietasz swojej pierwszej wyprawy do Londynu?
 Uśmiechnęłam się na to wspomnienie. Fakt faktem, to było trochę szalone - wybrać się do tego wielkiego miasta nawet nie zapoznawszy się wcześniej z mapą metra.  W rezultacie wylądowałam w jakiejś opustoszałej dzielnicy pełnej Litwinów i Rosjan, nie mogąc uwierzyć, że to miejsce jest także częścią stolicy.
 Ale ja nadal nie wiem, czemu przez fakt, że lubię poznawać nowe miejsca, ludzie myślą, iż jestem pewna siebie. Ja to po prostu uważam za niezwykłą przygodę. Nawet znalezienie pewnego sklepu, oddalonego o sześć kilometrów od domu, jest dla mnie wciąż czymś niesamowitym.
Nigdy przesadnie nie planuję żadnej wyprawy, bo to odebrałoby jej dużą część magii. Ja po prostu uwielbiam ten moment, gdy wysiadam na stacji kolejowej w zupełnie nowym miejscu i moim oczom ukazuje się dobrych kilka możliwości dróg, którymi mogę się udać, by poznać kolejne niesamowite otoczenie. Zdaję się po prostu na własne nogi, kieruję się sercem, od czasu do czasu słuchając podszeptów zdrowego rozsądku, aby przypadkiem w tej całej euforii nie zderzyć się z drzewem bądź latarnią, albo nie zostać rozgniecioną na miazgę podczas przechodzenia przez ulicę... Ale, znowu się powtórzę, nie czuję się przez to odważna. Nie czuję się pewna siebie.

 Wiecie, piszę o tym wszystkim, bo... ostatnio zapragnęłam poczuć się tak naprawdę silną i pewną siebie. A jedyne, co czuję to wielkie zakłopotanie i zagubienie. Stoję przed lustrem w łazience, spoglądam we własne odbicie i zastanawiam się, gdzie, do jasnej cholery, jest ta odważna dziewczyna, którą podziwają znajomi, rodzina, praco-chlebo-domo-dawcy. Nie czuję się pewna siebie. Nie czuję się odważna. Kompleksy? Możliwe, w końcu trzymają się mnie od najmłodszych lat.
 Czasami w najbanalniejszych życiowych sytuacjach dostaję jednego wielkiego ataku paniki. Mogę wybrać się na szalony wyjazd do Londynu, ale np. gdy wczoraj bookowałam sobie egzamin językowy i okazało się, że, aby za niego zapłacić moją debit card, muszę zadzwonić do recepcji w wybranej szkole, serce chyba dwa razy zwiększyło tempo bicia. Bo ja nienawidzę rozmawiać po angielsku przez telefon... W cztery oczy to zawsze można coś uzupełnić mimiką twarzy, gestami, tonem głosu. Mam naturę gaduły, więc nawet ze swoim broken English nie odczuwam żadnych barier... Ale gdy przychodzi mi rozmawiać przez telefon i czegoś nie zrozumiem... Panika odbiera mi zdolność myślenia, zasób słownictwa kurczy się do takiego poziomu, że czuję się jak w gimnazjum, gdy nie potrafiłam sklecić ani jednego porządnego zdania.
 Nie czuję się pewnie również w obecności mężczyzn. I akurat wiem, że mają w tym przypadku udział zarówno moje relacje z biologicznym ojcem jak i stosunek do Taty, zwłaszcza ten z czasów, gdy zaczął zapijać swoje problemy alkoholem.
Gdzieś musiałam wybudować mur, odgrodzić się... A teraz odczuwam skutki za każdym razem, kiedy w sklepie, banku, na poczcie jestem obsługiwana przez osobników płci przeciwnej. Do każdego nauczyciela, będącego mężczyzną, podchodziłam z przesadną nieśmiałością i strachem, nawet do Freda, mojego host, przyzwyczajałam się tygodniami i dopiero od niedawna naprawdę swobodnie czuję się w jego towarzystwie. Paranoja, normalnie... 
 Pieniądze... Kolejny temat, w przypadku którego mam ochotę stać się niewidzialna... Nie umiem prosić o pieniądze, tym bardziej  o nie walczyć. Nigdy nie przypominam mojej host o kieszonkowych. W tym przypadku tragedii nie ma, bo Sylvia jest ze mną zawsze uczciwa... Ale co, jeżli kiedyś zostanę poddana próbie i tarfię na pracodawcę, który będzie kombinował w sprawie wypłaty? Wiem, że na chwilę obecną, jedyne, co byłabym w stanie zrobić to skulić się, przyjąć to, bo "najwidoczniej tak ma być”.
I w tym przypadku mogę posłużyć się relacjami z biologicznym ojcem (mój męski pierwiastek jest chyba  bardzo uszkodzony)... Jego szantażami emocjonalnymi, które stosował zawsze, gdy prosiłam go, czy by nie mógł zapłacić za szkolną wycieczkę czy nową kurtkę lub spodnie, bo stare nadawały się tylko do wyrzucenia. Ale zawsze był powód, przez który on “nie miał pieniędzy”. A mi zawsze było przykro i głupio, czułam się jak ciężar, kula u nogi... Wolałam już nigdzie nie jechać, przechodzić zimę w starych ubraniach - w końcu przecież to tylko kilka miesięcy - niż brać te durne kilkadziesiąt złotych.
I tak też zostało do teraz. Wolałam chociażby jeszcze kilka miesięcy przechodzić w dziurawych trampkach, niż poprosić Mamę o pomoc finansową (bo przecież miałam być na swoim i nikogo o pomoc nie prosić).

 Niektórzy zakładają na co dzień maskę, w której pokazują się światu jako osoby ambitne, pewne siebie, z żyłką do robienia interesów i radzenia sobie w relacjach z innymi ludźmi. Jednak sporo z nich w głębi duszy tak naprawdę boi się życia, ryzyka, porażek. Mimo wszystko udają i im to jakoś wychodzi.
Ja tymczasem nie potrafię nawet udawać. Nie mam pojęcia więc, czemu ludzie widzą mnie jako kogoś niezwykłego, kiedy sama... No cóż, na chwilę obecną czuję się jedynie zagubiona w otaczającej mnie rzeczywistości.
Chciałabym oczywiście coś z tym zrobić. No bo ileż można się bać, dostawać gorączki i palpitacji serca, dręczyć się wyrzutami sumienia? Ja już jestem tym zmęczona...
Tylko czy zmęczenie tymi perypetiami będzie w stanie dodać mi energii do podjęcia zmian?