...zobaczyłam spadającą gwiazdę i pomyślałam o Tobie...

 No i wróciłam… wcześniej niż planowałam, ale na chwilę obecną nie ma to żadnego znaczenia. Po prostu czuję, że jak w ciągu najbliższych minut, godzin nie wyrzucę gdzieś tego, co we mnie siedzi – eksploduję. I tak przywiało mnie tutaj – na bloga, na moją odwieczną ścianę płaczu. Niektóre rzeczy naprawdę nie zmieniają się od dobrych kilku lat…

 Nie tak miało to wszystko wyglądać. I wiem, że nie jestem jedyną, która od kilku dni zmaga się z jednym, niezwykle trudnym pytaniem: Dlaczego? Dlaczego wszystko potoczyło się tak, a nie inaczej?

Niemożliwe!, pomyślałam tydzień temu, we czwartek, gdy odkryłam, że jego już z nami nie ma. To było jak cios zadany znienacka w kompletnie ciemnym zaułku. Ktokolwiek celował, trafił doskonale.

 - Nie… - szepnęłam, zupełnie nie dowierzając temu, co czytały moje oczy. – Nie. Nie. NIE!

 Były to pierwsze słowa, które od ponad tygodnia wypowiedziałam na głos po polsku. Zamilkłam chwilę później, jakby zdziwiona barwą własnego głosu. Potem poczułam, jak przez moje ciało momentalnie przechodzi fala nieznośnego chłodu, a serce, dusza stają się o kilka kilogramów cięższe. Zaczęłam drżeć jak osika, mimo że w pokoju było około dwadzieścia stopni. I tak, trzęsąc się niczym galareta, usiadłam sztywno na łóżku chcąc przeczytać… jego list pożegnalny. Nie byłam w stanie. I nie dlatego, że łzy utrudniały mi czytanie. Bo, szczerze, nie mogłam zacząć płakać. Zupełnie, jakbym zapomniała, jak to się robi. Może to i dobrze, przeszło mi przez myśl. Nie jestem w końcu u siebie. Nie mogę zamknąć się w pokoju, w łazience czy po prostu wyjść w każdej chwili i płakać do woli. Trzeba było odebrać dzieciaki ze szkoły, posegregować skarpetki, sprawdzić czy każdy ma czystą koszulę na kolejny dzień w szkole, przygotować kolację, bo Sylvia miała późno wrócić z pracy. Tak, bardzo dobrze, że „zapomniałam jak się płacze”. Ale czytać też nie potrafiłam po tym, jak odkryłam, że to nie jest żart, żadna gra słowna… że to rzeczywistość.

Mój laptop, jakby czytając mi w myślach, najpierw zaczął wywalać mnie z jego bloga; raz, drugi, trzeci… potem zawalał mnie reklamami, aż w końcu postanowiłam go wyłączyć, schować pod łóżko, stracić z pola widzenia.

Wróciłam do obowiązków… do życia, które momentalnie stało się zimne i szare. Ale mnie to nie obchodziło, cel miałam tylko jeden – nie płakać, stłamsić łzy, nie pokazać nikomu, jak cholernie krwawi mi serce.

 Ale ja nie umiem być twarda… nie umiem ot tak podejść do tej sprawy ze stoickim spokojem, bo… bo, cholera, Kordianie, ja się do Ciebie przywiązałam! I to, że odszedłeś po prostu mnie złamało. I ja wiem, ile razy pisaliśmy o przywiązywaniu się… że za bardzo my, ludzie, przywiązujemy się do rzeczy, zjawisk, innych ludzi… że tak nie powinno być, bo przecież szczęście jest w nas, trzeba tylko je odkryć… pomimo tego wszystkiego, ja się do Ciebie przywiązałam. Byłeś moim przyjacielem. Raz nawet przeszło mi przez myśl, że chciałabym mieć takiego starszego brata jak Ty… ja i te moje durne marzenia o starszym bracie…

 I w końcu, po kilku godzinach walki z myślami, kiedy kąpałam Victorię i doszło między nami do małej kłótni… pękła tama. Nawet nie zorientowałam się, gdy z mojego gardła wydobył się pierwszy szloch. Ale kolejnych byłam już w pełni świadoma, bo nadzwyczajnie w świecie zaczęłam z nimi walczyć. Nosz, kurde, wystraszyłam dziecko! Jakże to musiało wyglądać, kiedy to, patrząc się w te lekko zamglone, sześcioletnie oczęta, zaczęłam się tłumaczyć, przepraszać…

 - Prosta, it’s okay… it’s okay… come, I want give you a hug.

 Zawahałam się tylko na sekundę, a potem przytuliłam do siebie tą małą istotkę, nie zważając na to, że cała ociekała wtedy wodą. Przytulałam i płakałam, wypełniając szlochem całą łazienkę… Uspokoiłam się po jakiś dziesięciu minutach… przeprosiłam, poprosiłam o czas… „Czas, który leczy rany, ale nie leczy tęsknoty”, jak on sam napisał w swoim ostatnim poście, na dzień przed tym, jak odszedł z tego świata.

 A piątek… piątek był najgorszy. Wtedy nadszedł kryzys. Począwszy od poranka, kiedy obudziłam się z dziwnym poczuciem pustki. Zero myśli, zero uczuć – tylko jedna, wielka pustka. A potem, z minuty na minutę zaczęłam sobie wszystko przypominać. Nim wstałam, coś tknęło mnie, by zajrzeć na Wasze blogi. Pierwszy raz byłam świadkiem jak blogsfera pogrąża się w żałobie. Nie wiem, ile postów wtedy skomentowałam. Chciałam Was wszystkich wesprzeć, przytulić… ale w końcu wymiękłam, nie byłam w stanie zgrywać tej, co się trzyma i jest świadoma sensu tego, co się wydarzyło. Nie hamując już łez zabrałam się za poranne obowiązki. Dzieciaki szybko dostrzegły moją zapuchniętą od płaczu twarz. I znów musiałam przepraszać… obiecywać, że, gdy tylko wrócą ze szkoły, będę się uśmiechać i razem obejrzymy kreskówki na moim laptopie.

 Miałam nadzieję, że praca pomoże mi się oderwać od tych wszystkich myśli… że zabije ból, stłamsi łzy, których już nie musiałam kontrolować, skoro byłam w domu sama. Ale ani wysprzątanie całego domu, ani dwie wielkie sterty prasowania nie okazały się poszukiwanym lekarstwem. Już nawet miałam zacząć czyścić kafelki w łazience, bo nie wiedziałam, co ze sobą począć, gdy znów poczułam, jak zbiera się we mnie fala… fala bólu, tęsknoty i goryczy. Ścierka wypadła mi z dłoni, którą machinalnie zacisnęłam w pięść i zaczęłam z całej siły uderzać w ścianę coraz mocniej i mocniej… aż przywaliłam w odstający gwóźdź, którego do tej pory nawet nie miałam okazji zauważyć. Niby bolało. Niby krwawiło… ale i tak nie przerosło to bólu, który odczuwałam w sercu.

 Nie umiałam już udawać… nie potrafiłam ukryć łez przed Sylvią, gdy ta w końcu zapytała się, czy wszystko w porządku, bo mój głos brzmi trochę nieswojo.

I gdy tak siedziałyśmy w jej sypialni, grzejąc chłodne dłonie kubkami z gorącą herbatą, gdy tak, zapłakana, zasmarkana, zapuchnięta od kolejnych wybuchów płaczu, opowiadałam jej o Kordianie, czasami milknąc na kilka sekund, czasami krztusząc się własnymi łzami, moja kochana host, po dłuższej chwili milczenia wyszeptała:

 - Moje biedactwo… naprawdę musiał wiele dla ciebie znaczyć. Pomyśleć, że znasz go zaledwie z Internetu, a opowiadasz o nim tak pięknie, jakby był twoim bratem… Boże, nawet teraz jest mi wstyd, bo ja nie wiem, czy byłabym w stanie tak opłakiwać mojego brata, mimo że naprawdę mocno kocham tego człowieka!

 Może i przesiedziałybyśmy razem więcej czasu, ale trzeba było zagonić dzieci do łóżek. Wstałyśmy w tym samym czasie.

 - Nie, kochanie, ty już masz na dziś wolne. Idź, odpocznij – Sylvia zatrzymała się w drzwiach, jakby sobie o czymś przypominając, po czym odwróciła się jeszcze raz w moją stronę. – Wiesz, Prosta, teraz jest czas na łzy, teraz możesz płakać do woli. Ale ja nie chcę, byś przez to wszystko zaczęła się kruszyć, rozpadać… on zresztą też by tego nie chciał. Wiem, że wydaje się to niesprawiedliwe dla ciebie… umrzeć, będąc wspaniałym człowiekiem w tak młodym wieku… Ale pamiętaj, nie ważnie ile lat ktoś żyje, ale jak żyje. On najwyraźniej zrobił już wystarczająco dla tego świata. Teraz nasza kolej. Twoja. Dobranoc.

 Wiecie, ja byłam świadoma tego, że to prawda. Ale jednak w moim sercu, nawet po rozmowie z ukochaną host, ciągle znajdował się niepokój… Bo była jeszcze jedna sprawa, która nurtowała mnie kolejną dobę… i tylko jedna osoba była w stanie mi pomóc.

 I kiedy następnego ranka zadzwoniłam do niej na Skype, kiedy ujrzałam ten cudowny uśmiech, te oczy pełne miłości i ciepła, które pomimo bólu i cierpienia przeszłości potrafią się śmiać i chłonąć piękno świata, moje własne w sekundę stały się przeciekającymi talerzykami łez.

 - Mamuś… bo ty wiesz, że ja kocham blogować. I mimo tego, że ty tak bardzo chciałaś mi wybić z głowy ten „wirtualny świat”… bo wiedziałaś, że ja tak bardzo przywiązuję się do ludzi tam poznanych… Ja jednak znalazłam na blogach przyjaciół. I wiesz, tam była taka jedna osoba i on… on był tak mądry jak ty, wiesz? I miał takie dobre serce, taką piękną duszę, a teraz… Mamuś, on nie żyje! Ja go zabiłam, mamuś! Zabiłam go jak Tatę!

 Brzmi strasznie, prawda? Może nawet mrozi krew w żyłach… ale, cholera, to mnie trapiło jak diabli! Bo, wiecie, tego lata, może dzień czy dwa po tym, jak dowiedziałam się o problemach zdrowotnych naszego Włóczykija… miałam sen o jego śmierci… a właściwie to o jego pogrzebie. Cały czarno-biały, zimny, z którego nie byłam w stanie się wybudzić, mimo że po zobaczeniu nagrobka byłam już świadoma faktu, że śnię. Cholera, nie potrafiłam się zbudzić!

A kiedy w końcu mi się to udało (wtedy po raz pierwszy nie usłyszałam budzika i obudziłam się grubo po 8.00… całe szczęście, że były wakacje i wraz z dzieciakami mogłam spać do woli), pierwsze co zrobiłam to odpaliłam laptopa i zajrzałam na jego bloga… jakże wielką ulgę poczułam, widząc nowy post, a jeszcze większą, gdy na skrzynce znalazłam kolejnego maila od niego.

Postanowiłam więc wyrzucić ten sen z pamięci, nikomu o tym nie mówić. Śmierć Kordiana… pff, co za niedorzeczność, przecież on nie umrze!

 I kiedy tydzień temu… to wszystko wróciło do mnie ze zdwojoną siłą. Wraz ze wspomnieniami… bo przed śmiercią Taty, gdy wiedziałam, że ma duży problem z alkoholem, miałam bardzo podobny sen… sen, który ziścił się kilka miesięcy później… Nie potrafiłam sobie przebaczyć…  Teraz też mam z tym problem… bo co, jeżeli to moja wina… ponoć niektóre kobiety w mojej rodzinie potrafią rzucać uroki… a co, jeżeli podświadomie ściągnęłam na Kordiana…

 - Nic nie ściągnęłaś na niego, Skarbie – zapewniła mnie Mama łagodnie, tak jak to robiła cztery lata temu, a także dwa po samobójczej śmierci mojego przyjaciela, kiedy również katowałam się wymówkami i najpodlejszymi oskarżeniami. – Tak miało być, kochanie. I nie ma co z tym walczyć. Jego czas…

 - Miał dwadzieścia siedem lat, mamo! Co to niby jest… dwadzieścia siedem lat?

- Najwyraźniej tyle właśnie potrzebował w tym wcieleniu – Mama posłała mi ciepły uśmiech. – Samadhi, kochanie… interesujesz się przecież jogą, powinnaś wiedzieć. W jego przypadku wystarczyło dwadzieścia siedem lat, by osiągnąć tą jedność z życiem. Spełnił swoje zadanie, teraz może odpoczywać, wędrować, regenerować się. No, już, nie płacz. Dobrze wiesz, że to wszystko to tylko iluzja. Czas jest iluzją, kto wie czy całe nasze życie nie jest jedną wielką iluzją… więc otrzyj te łzy i żyj, kochanie. A on zawsze będzie z tobą. Może nawet teraz stoi obok Ciebie i próbuje ze śmiechem przywołać do porządku.

 Jakkolwiek to zabrzmi dziwnie… poczułam wtedy, jak powietrze wokół mnie lekko zafalowało. Nawet na chwilę odwróciłam głowę, intensywniej mrugając powiekami.

 - Taa… - westchnęłam, ocierając ślady łez z policzków. – Wiesz, mamuś, to akurat byłoby bardzo w jego stylu…

~*~

Wiesz, Kordianie… nigdy wcześniej nie miałam okazji zobaczyć spadającej gwiazdy. Takie moje szczęście – zawsze, kiedy myślałam, iż właśnie nadeszła "ta chwila", że właśnie, patrząc się w upstrzone gwiazdami niebo, widzę tą jedyną, nareszcie będę mogła pomyśleć życzenie… zaraz potem okazywało się, że to helikopter (w bardziej oryginalnym przypadku – lampion).

Ale dzisiaj, kiedy po przebudzeniu leżałam w łóżku, już nie zapłakana, jedynie głęboko zamyślona i cholernie smutna… dotarło do mnie, że wcale takim pechowcem nie jestem.

Bo właśnie Ty byłeś gwiazdą, która niespodziewanie przecięła skrawek „mojego nieba”. Dzięki Tobie zaczęłam nie tylko marzyć, ale też realizować własne pragnienia. Dzięki Tobie ruszyłam swój tyłek, spakowałam walizkę i wyjechałam z Polski na poszukiwanie przygody.

 Ty wiesz… nie potrafię sobie przebaczyć tego, że tak zaniedbałam naszą znajomość. I mimo tego, że ja Cię przepraszałam, a Ty pisałeś, że „przecież nigdzie się nie pali”, że „zaczekasz”… ja czułam wewnętrznie, że tak być nie może.

Zabrakło jednak czasu… bogowie świadkami jak tydzień temu, we środę tworzyłam dla Ciebie mega długiego maila… bo nagle naszła mnie wena. Nagle myśli i uczucia, którymi chciałam się z Tobą podzielić, stały się możliwe do opisania… siedem stron z Worda… dawno nie stworzyłam takiego tasiemca. Ale nie byłam w stanie tego skończyć. Trzeba było wracać do pracy…

Kurde no, dlaczego wtedy jednak tego nie skończyłam pisać?! Nawet, gdyby miał być to mój ostatni „internetowy list” do Ciebie, nawet, gdybym miała nigdy nie dostać odpowiedzi… to mam wrażenie, że czułabym się o wiele lepiej, niż teraz… Kordianie, ja przepraszam… Ty wiesz… byłeś i zawsze będziesz dla mnie ważny. Mimo, że znałam Cię tylko stąd, z tego internetowego zakątka.

Nigdy nie widziałam Twojej twarzy… nie mam w zwyczaju prosić ludzi o zdjęcia…

Chciałam poprosić Cię o Twój adres, bo zachciało mi się napisać do Ciebie na papierze. Niebieskim długopisem, bo czarnymi jakoś bardziej bazgram… Aż mi się przypomniało jak na początku naszej znajomości zasugerowałeś, że mogłabym do Ciebie napisać, a ja śmiałam się, że rzucasz mi wyzwanie, bo często do obcych piszę dłuższe wiadomości, aniżeli do najbliższych… co z tego, że w większości jest to jeden wielki stek bzdur…

 Nigdy nie dane nam było się spotkać, chociaż było tak blisko… Mieliśmy pójść nad Wartę, puścić na wodę papierowe łódki… Miałam zapytać Cię o kilka rzeczy związanych z Indiami i białą magią… Miałam w końcu powiedzieć Ci „dziękuję”.  Sześć miesięcy… iluzja.

  Wielu rzeczy jeszcze nie rozumiem, Kordianie. Ale jednego jestem pewna… pojawiłeś się w moim życiu nie bez przyczyny. „Pamiętaj, że wszystko dzieje się po coś”, pisałeś mi nie raz, nie dwa, gdy próbowałam toczyć wojnę z otaczającą mnie rzeczywistością.

Chociaż nie lubiłeś, gdy ludzie brali Cię za bohatera (podobnie zresztą zawsze było z nazywaniem Cię per Artysta), to i tak nim byłeś… sam napisałeś, że bohater „(…)to każdy, kto potrafi sprawić, że się inny człowiek uśmiechnie. Bohater to ktoś, kto czyni cudze życie lepszym, wcale nie na siłę (…)" – czyż nie taki zawsze byłeś, Kordianie? Pomimo bólu i okrucieństw, których doznałeś w trakcie swojego życia… pomimo tego Ty zawsze potrafiłeś dać cząstkę swojego cudownego serca każdemu, kto tego potrzebował.

 Takiego zawsze będę Cię pamiętać. I, wiesz, obiecałam Sylvii, że gdy tylko podszkolę się ze słownictwem i gramatyką, przetłumaczę jej na angielski fragmenty Twoich notek jak i pewien tekst, który mi wysłałeś… Bo Twoje słowa mają w sobie magię, mój drogi. Potrafią leczyć, łagodzić ból, rozśmieszać, dodawać otuchy. I ja będę je głosić, szerzyć . Niejeden człowiek, który stanie na mojej drodze, dowie się o Twoim wielkim sercu i pięknej duszy… i sile, która umożliwiała Ci realizację marzeń i walkę o szczęście.

 Nie wierzyłam, że możesz umrzeć, nawet mimo tego cholernego snu, za który biję się w pierś równie mocno, jak za ten niewysłany mail. To po prostu… jakoś mi się z Tobą nie łączyło. Ale wiesz, dzięki Tobie również zmieniłam troszkę podejście do śmierci. I teraz, gdy moje ego – moje malutkie dziecko, które tak kocha pogrymasić i popłakać nad poszczególnymi stratami – powoli się wycisza, gdy w końcu serce, chociaż dziurawe po Twoim odejściu, zaczyna brać górę… Ja wiem, że Ty nie przegrałeś walki ze śmiercią. Bo ludzie umierają wtedy, gdy się o nich zapomina – o Tobie nie da się zapomnieć.

 Dziękuję Ci. Za to, że byłeś. Za to, że jesteś. Ja mam nadzieję, że dane nam się będzie spotkać w kolejnym wcieleniu. Że to jeszcze nie koniec tej znajomości, mimo że Ciebie już dosłownie nie ma na tym świecie. Nie ma Cię, ale mimo to – jesteś.

Tymczasem… pójdę pomodlić się do bogów o siłę i wiarę dla Twoich bliskich – Twojej cudownej rodziny, którą skrycie tak bardzo chciałam poznać, Twoich przyjaciół. Pomodlę się o słońce, które wypędzi z ich dusz te śniegowe chmury… Bo jednak ta listopadowa zima – zima, której tak się obawiałeś – nadeszła. Nie ma jednak śniegu, którego nie dałoby się stopić, trzeba tylko wierzyć, że można go zastąpić… nie przywiązywać się tak samo jak nie przywiązywać się do łez, bólu i poczucia niesprawiedliwości. Także… ja będę się modlić, będę wierzyć i sama spróbuję pozbyć się zasp śnieżnych ze swojej własnej duszy.

Jeszcze raz… dziękuję Ci, Kordianie... moja wyjątkowa, spadająca gwiazdo.