... o cudzie w sobotni dzień...

 Dnie przeżyte jak na ciężkim kacu. Zabawne w tym wszystkim jest to, że nie alkohol jest tego przyczyną, bo nie miałam go w ustach… bodajże od września, gdy z przyjaciółką z Czech, która wpadła z kilkudniową wizytą do UK, wybrałyśmy się na „symbolicznego” drinka.
 Znów wszystko wina kilogramów cukru… Ten tydzień był ciężki pod wieloma względami – nie tragiczny, nie drastyczny czy bolesny, po prostu ciężki: od obowiązków Aupair przez powtórki do egzaminu, który zbliża się coraz większymi krokami do… No właśnie, jak nazwać to ostatnie, które sprawiało, że miałam ochotę nadzwyczaj w świecie zakopać się pod kołdrą z tymi swoimi cholernymi słodkościami i nie opuszczać swojej z pozoru bezpiecznej kryjówki? Tak z dnia na dzień, pomimo postanowień, iż „od jutra z tym wszystkim kończę” (czym właściwie jest „jutro”…?).
 To całe bycie uśmiechniętą, pracowitą, gotową do pomocy… tak, taka moja natura, nic z tego nie było wymuszane, ale… jak zazwyczaj to objawia się samo z siebie, w ciągu ostatnich dni musiałam na to wszystko przeznaczać spore pokłady energii i samozaparcia. A potem w cukier, który miał mi rzekomo „podładować akumulatory i oderwać na chwilę od smutków”.
 Chyba jestem pijana, przeszło mi wczoraj przez myśl, gdy definitywnie przesadziłam z ilością spożytego cukru. Trzy razy próbowałam podnieść się do pozycji stojącej, walcząc z naprawdę silnymi zawrotami głowy. Świat tańczył mi przed oczami, czułam się lekka jak piórko… ale jak na imprezach nigdy mi to nie przeszkadzało, tak wczorajszego dnia dostałam ataku paniki zmieszanego z frustracją.
 Ostatki świadomości cofnęły mnie rok, może dwa w przeszłość. Był to jedyny raz, kiedy moja Mama nie wiedziała czy serio przesadziłam z alkoholem, w dodatku w biały dzień, czy może byłam pod wpływem innych dziwacznych środków wpływających na moje zachowanie, które wtedy pozostawiało wiele do życzenia. Dopiero, kiedy spojrzała na mój brzuch, który przez kłopoty z jelitami był bardziej wydęty i twardy, kiedy spojrzała na moje drgające powieki i dosłyszała dziwne „bulgotanie” dochodzące z żołądka… wtedy zorientowała się, co jest grane. I oczywiście ta sama awantura. O moją chorobę. O tą przeklętą stopę cukrzycową, która wtedy naprawdę mi groziła. O wiecznie słabnący wzrok… O to, kto się będzie mną opiekował, kiedy zostanę „kaleką”. Nie miałyśmy wtedy zbyt dobrych relacji: ona - robiąca duchowe postępy, jednak wciąż przeżywająca śmierć Taty, ja zbuntowana, skazująca siebie na porażkę i wieczną samotność po kolejnym przeżyciu, jakim było samobójstwo M.
 I chociaż tyle się wydarzyło od tamtego czasu, pewne rzeczy wciąż pozostały nienaruszone, pomyślałam wczoraj przed zaśnięciem, gdy patrzyłam się na swoją „kolekcję” dokładnie dziewięciu słoików po Nutelli. Błędnym wzrokiem spojrzałam na stertę notatek i podręczników. Nie miałam jednak siły na ćwiczenie czytania ze zrozumieniem, tym bardziej opisywania durnych procesów, tabelek czy diagramów… Nawet nie pamiętam, kiedy zasnęłam.
 Był późny ranek, kiedy w końcu uchyliłam swoje ciężkie powieki. W moją świadomość uderzyła, typowa dla sobotnich dni, cisza, która nastaje zawsze, gdy moja host family wybiera się do swojego kościoła, pozostawiając dom wręcz przerażająco spokojnym.
 - No już! Wstawaj! Zobaczysz, ta sobota będzie wyjątkowa – usłyszałam w swojej głowie entuzjastyczny głosik.
 Odruchowo spojrzałam w okno, którego zasłony najprawdopodobniej zostały rozsunięte przez Sylvię, możliwe, że wtedy, gdy pomagała przygotować się małej Victorii do wyjścia. Szare niebo nie wywołało w mojej duszy fajerwerków, podobnie zresztą jak chłód, który owionął moje ciało, gdy tylko pozbyłam się ciepłego nakrycia.
 Potrzebowałam ruchu, a z racji tego, że do centrum Luton jest zaledwie pięć kilometrów, zdecydowałam się na pieszą wyprawę do miasta.

 I wiecie co? Stał się cud! Kiedy tak przemierzałam kolejne metry, zaliczałam następne kilometry… poczułam jak spada ze mnie jakiś… ciężar? Na usta wpłynął lekki uśmiech, nogi nagle nabrały sił. Odblokowawszy swój sędziwy telefon, zmieniłam playlistę ze smutnych utworów Evanescence, które towarzyszyły mi przez ostatnie doby, na utwory, które zawsze wypełniały mnie pozytywną energią i magicznymi afirmacjami. I kiedy tak cienie powoli zaczęły opuszczać mój umysł i duszę, również, ku mojemu zdumieniu, szare chmury na niebie powolutku zaczęły ustępować miejsca ukochanemu błękitowi, za którym tęskniłam od ostatniego czwartku.
 Oszołomiona z leksza tym, co zaczęło się ze mną dziać, nawet nie zorientowałam się, kiedy to dotarłam na Moje Pole – miejsca, gdzie trawa dzień w dzień jest soczyście zielona, gdzie mogę po prostu zrelaksować się i oddać ukochanemu dumaniu. Naszło mnie nagle wspomnienie sprzed dokładnie trzech tygodniu, gdy właśnie zawędrowałam tam w dziwnej potrzebie porozmawiania z Nim.
Wtedy, nie zwracając uwagi na lejący się z nieba deszcz, na zimny wiatr smagający moje ciało, nieodpowiednio odziane w stosunku do panujących wtedy warunków pogodowych, złożyłam parasol, zdjęłam okulary i patrząc się w to szare niebo, czując jak na policzkach gorące łzy mieszają się z lodowatymi kroplami deszczu, prosiłam Go, by mnie nie zostawiał… prosiłam o znak, który udowodni, że, mimo wszystko, będzie dobrze…
 A dzisiaj… Dzisiaj spokojnie odnalazłam to samo miejsce, w którym wtedy stałam, rozłożyłam na nim swoją skórzaną kurtkę, bo trawa, mimo świecącego radośnie słońca, nadal była wilgotna po wczorajszych opadach deszczu i rozsiadłszy się wygodnie, zadarłam wysoko głowę, delektując się widokiem ścigających się białych obłoczków. Po raz pierwszy od dawien dawna tego typu widok naprawdę napełnił mnie radością.
 - Dziękuję Ci – szepnęłam, zamykając oczy pod wpływem, padających na szkła moich okularów, promieni słonecznych. – Ty wiesz…
Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej, gdy chwilę później lekki wietrzyk połaskotał moją twarz.

 Nie wiem, co się stało i szczerze, nie chcę w to wnikać. Mam jednak wrażenie, że nagle otworzyły się we mnie drzwi, które od dłuższego czasu były zamknięte, do których nawet siebie nie dopuszczałam. I to jest piękne! Bo nie musiałam uciekać się w żadne zobowiązania, by odkryć w sobie siłę, którą… no, przecież zawsze miałam. Nie sądzę, żeby to była tylko chwilowa euforia, ogłupienie jakieś…
 Cokolwiek się stało, dziękuję bogom za to, że nareszcie odjęłam ze swojej duszy ten dziwny balast, ten smutek, którym „obdarowywałam” siebie od dłuższego czasu myśląc, że tak właśnie ma moje życie wyglądać, niczego więcej mi nie potrzeba… A właśnie, że to nieprawda. Właśnie, że zasługuję na wszystko, co najlepsze – co więcej, nie muszę tego szukać, bo to wszystko jest we mnie… jakże inaczej można wytłumaczyć to, co stało się ze mną dzisiejszego popołudnia (o ile jakiekolwiek tłumaczenia są w ogóle potrzebne)? 



[trochę organizacyjnie]
 Zapragnęłam coś zmienić na blogu. Adres odpadł zaraz po tym, gdy tylko ta opcja pojawiła się w mojej głowie, bo bardzo przywiązałam się do obecnego, nie umiałabym go tak po prostu porzucić.
Postanowiłam więc, że po latach ukrywania się za wymyślnymi nickami (chociaż Prostą to ja byłam chyba najdłużej, mimo wszystko), nareszcie czas wrócić do podpisywania się imieniem, za czym ukrycie troszkę tęskniłam. No bo… lubię moje imię, ono jedynie w pełni oddaje to, kim tak naprawdę jestem. Żeby Wam trochę ułatwić tą „adaptację”, przez jakiś czas będę Martyna vel Prosta, ale to tylko do następnego postu. Jeżeli o tym już mowa, następną notkę opublikuję dopiero za 3 tygodnie. Wszystko w związku z moim egzaminem, który oficjalnie zabookowany mam na 20 grudnia i chciałabym naprawdę dobrze go napisać. W ostatnich tygodniach mocno zaniedbałam przygotowania, trzeba to nadrobić, jestem pewna, że dam radę! Oczywiście, będę i tutaj, i u Was, bo nie chciałabym po raz kolejny tracić kontaktu z Wami… a sama napiszę na pewno jeszcze przed „moim” świętem, Yule.

 Dziękuję Wam za to, że, po prostu, jesteście.

Idź własną drogą,

Bo w tym cały sens istnienia,

Żeby umieć żyć.

Bez znieczulenia,

Bez niepotrzebnych niespełnienia

Myśli złych...

Dżem - Do kołyski