"Można oczy zam­knąć na rzeczy­wis­tość, ale nie na wspomnienia.", czyli Asikowa Nominacja Dobrych Myśli

 Wiem, że miałam nie pisać aż do 20 grudnia, oddać się ostatnim powtórkom do egzaminu... ale życia nie da się w 100% zaplanować, a ja jednak od kilku godzin odczuwam potrzebę napisania tutaj, za czym stoi moja kochana Rudowłosa Buntowniczka, nasza Asik, która u siebie na blogu rozpoczęła nową zabawę, tzw. nominację dobrych myśli. Oczywiście, nie mogłam się powstrzymać i odkładać tego aż do drugiej połowy grudnia... tym bardziej, że ma to dla mnie (i zapewne dla wielu z Was) dużo głębszy wydźwięk przez pewne okoliczności... ale o szczegółach możecie poczytać u niej na blogu.
 Tymczasem ja zabieram się za realizację celu tej zabawy, czyli opisaniu wspomnień, momentów, które przywołują uśmiech na moje usta. Wspomnienia są trzy, chciałam opisać cztery, ale cóż, jak zawsze się rozpisałam, nie chciałam już Wam truć na maksa, tym bardziej, że ostatnie wspomnienie jakoś nie pasowało mi do przedstawionej tutaj trójki.
 Tak więc dołączam się do opieki nad ogniem, który został rozpalony przez naszą Asię, mimo że ja i ten żywioł to trochę niebezpieczna kombinacja. Ale co tam, niech i moje wspomnienia będą częścią tej niesamowitej zabawy.

Wspomnienie pierwsze // kwiecień, 2012 rok
 Nareszcie przyszło nam się spotkać. Po kilku miesiącach pisania do siebie wiadomości na GG, później długich, kilkugodzinnych rozmów, kiedy to oboje dorwaliśmy w swoje łapska pakiet z Playa z darmowymi smsami i minutami – po tych wszystkich tygodniach w końcu udało nam się umówić na pierwsze spotkanie. Nie wyobrażajcie sobie oczywiście zbyt wiele, Kochani, bo P. od początku traktowałam jako naprawdę dobrego kolegę, a później zaczęłam mieć nadzieję, że nasze koleżaństwo przerodzi się w przyjaźń. Tak bardzo chciałam mieć przyjaciela…
 I wiecie, to było takie niesamowite uczucie, gdy bez problemu rozpoznaliśmy się na przystanku autobusowym („formalnie” przesłaliśmy sobie wzajemnie po jednym zdjęciu, wykłócając się oczywiście przy tym, kto ma bardziej krzywego ryja), gdy tak przytuliliśmy się na przywitanie – wtedy po raz pierwszy uderzyła we mnie myśl, że właśnie znajduję się we właściwym miejscu, we właściwym czasie, z właściwą osobą. Kiedy w końcu skończyliśmy się witać, należało ustalić, co będziemy robić przez te kilka godzin. Naprawdę chciałam, by ten dzień był wyjątkowy… nagle przypomniałam sobie naszą ostatnią telefoniczną rozmowę sprzed trzech godzin.
 - Masz piłkę?
 P. wyszczerzył się, tym swoim charakterystycznym, zaraźliwym wręcz uśmiechem, pokazując mi jednocześnie swój błękitny, „lekko” ubłocony plecak.
 - Chciałaś to masz, przecież obiecałem Ci, że przyniosę!
 Tak więc nasze pierwsze spotkanie rozpoczęło się od wyprawy na boisko należące do technikum, w którym uczy się P. Do teraz pamiętam, jego wszystkie koszykarskie tricki, to jak trafił piłką do kosza 4 razy z rzędu, mając przy tym oczy zasłonięte moim szalikiem, podczas gdy ja – największa oferma piłki koszykowej, jaką widział świat – kaleczyłam dwutakty, prawie wybiłam piłką okno w jednej z  klas, złamałam sobie paznokieć, kiedy próbowałam zaliczyć rzut za dwa punkty i jakoś tak wyszło, że sama sobie piłkę na głowę zrzuciłam, nabywając przez to guza w pełnej krasie. A P.? P. miał ze mnie ubaw po pachy – i to nie pierwszy raz tamtego dnia. Bowiem godzinę później ubabrałam się po kostki w błocie, a później zrobiłam z siebie jeszcze większą idiotkę, gdy, zachwycona malutkimi sikorkami bawiącymi się w kałuży, chciałam pokazać ten widok P., który wtedy rozmawiał przez telefon ze swoją mamą.
 - P.! P., choć tutaj! Zobacz, jakie śliczne są te małe ptaszyny!
 Chłopak, zaalarmowany moimi wrzaskami, w końcu odwrócił się we wskazywanym przeze mnie kierunku… i stanął jak wryty.
 - Mój boże, z kim ja się zadaję! 
 - P., co Ty pier… - Nie dokończyłam tego i tak niezbyt kulturalnego pytania, bowiem sama odruchowo spojrzałam we wskazywanym przez siebie kierunku i momentalnie rozdziawiłam usta z zaskoczenia.
 Zaklęłam, jednocześnie oblewając się rumieńcem po koniuszki uszu. Bo tak się złożyło, że sikorki sobie odleciały, a ja pokazałam P. pewne graffiti… graffiti przedstawiające wielkiego penisa.
 Także od tamtej pory dla P. zawsze byłam per Ptaszyna, za co oczywiście rzucałam się na niego z pięściami, gdy tylko miałam okazję.
 Taak, to była piękna przyjaźń – była, bo jednak na początku bieżącego roku coś zaczęło się spierdzielać… Najpierw P. zupełnie zamilkł, przez co zaczęłam się cholernie martwić – najpierw tym, że coś mogło mu się stać, a później, gdy odkryłam, że jak zawsze regularnie bywał na facebooku, zaczęłam się zastanawiać nad tym, co ja mu zrobiłam. A potem doszły pewne kłamstwa, informacje, których dowiedziałam się od naszej wspólnej przyjaciółki. Próbowałam ratować naszą przyjaźń, albo raczej to, co ja uważałam za przyjaźń. Bałam się znowu być sama. Bałam się wizji cichych nocy bez żadnych rozmów i milczącego telefonu. Ale w końcu  tak się stało. Stwierdziłam, że nie będę się narzucać. Później miesiące łez, żalów, nazywania go dupkiem, a siebie idiotką… Aż w końcu mu przebaczyłam. Tak po prostu. Tak najwyraźniej miało być, a ja jednak mam wobec P. i tak dług wdzięczności: za te wszystkie rady, wspólne głupawki, nawet to wyzywanie się na żarty, każde spotkania i powierzone tajemnice… i fakt, że dzięki niemu zyskałam pewność, że jednak jestem zdolna, by być dobrą przyjaciółką… może tylko ze zbyt dobrym sercem, które za łatwo przywiązuje się do ludzi. A teraz po prostu myślę o tym człowieku ciepło i z miłością i właśnie szerokim uśmiechem na ustach. I dziękuję mu za to, że się w moim życiu pojawił, że jednak spełnił moje marzenie, bo w końcu miałam przyjaciela, tak jak tego chciałam. I to jest w tym wszystkim piękne, po prostu.

Wspomnienie drugie // grudzień 2013 rok
 Okres, w którym, jako wolontariuszka Szlachetnej Paczki, miałam do wypełnienia niezwykle ważną misję – zadbanie o „moją” rodzinę i pokazanie im, że pomimo przeciwności losu, z jakimi muszą się oni zmagać, życie nadal jest piękne i pełne małych lub większych cudów.
 Żeby zachować tutaj prywatność ludzi, którym pomagałam, napiszę jedynie, że była to czteroosobowa rodzina: Pani A., Pan Z. i dwójka uroczych chłopców: K. i drugi K. „chory” na autyzm. Byli to jedni z najcudowniejszych ludzi, jakich przyszło mi kiedykolwiek poznać i już po pierwszym wywiadzie, kiedy wracałam do domu, zmagając się z nieznośnym mrozem i wiatrem, w moim sercu panowała jedna wielka burza uczuć, dorównująca potęgą burzy myśli w moim umyśle. Nie mogłam pogodzić się z faktem, iż właśnie tacy ludzie o pięknych duszach, przepełnionych miłością sercach i niesamowitych osobowościach, muszą toczyć czasami nawet poważną walkę z przeciwnościami losu i niekiedy lękać się każdego nowego miesiąca, nie wspominając o dużo dalszej przyszłości, podczas gdy ludzie, mający dosłownie wszystko, narzekają na wszystko i wszystkich, nie doceniając zupełnie niczego.
Ale zamiast narzekać, postanowiłam dać z siebie 1000% i sprawić tej kochanej czwórce niesamowite święta. Nie było łatwo… klasa maturalna, próbne egzaminy, przedmioty obowiązkowe, fakultety, projekty z fizyki i chemii – wszystko pochłaniało tak ogromną ilość czasu, że niekiedy musiałam zarywać noce, by w pełni doprecyzować profil „mojej” rodziny, każdy szczegół, każdą informację, która mogłaby okazać się pomocna w szukaniu Darczyńców.
 Ale udało się – Darczyńca znalazł się już po dwóch dniach od opublikowania opisu. I w przypadku tych ludzi się nie zawiodłam: ambitni, z dobrymi sercami, radośnie podchodzący do życia. Już samo wspomnienie naszych rozmów telefonicznych wywołuje u mnie uśmiech.
 A w dniu, kiedy przyszło nam, wolontariuszom, spotkać się twarzą w twarz z Darczyńcami, a później zawieźć prezenty do rodzin… w moim przypadku rzeczywistość przerosła wszelkie oczekiwania, gdy okazało się, że „moi” Darczyńcy wykonali dla wybranej przez siebie rodziny prawie 20 paczek! Na dodatek Pan J. zaoferował się, że pomoże znaleźć Panu Z. znacznie lepszą pracę, oczywiście gdy ten zgodzi się wymienić z nim dane kontaktowe.
 Pani A. na widok tych wszystkich prezentów rozpłakała się ze szczęścia. Bo owszem, wiedziała, że wtedy wraz z A., moją kompanką, odwiedzę ją i przywiozę obiecane prezenty… "Ale że aż 20? Za co?"
 - Jesteś naszym cudem bożym, kochanie. Dzięki tobie nareszcie moja żona i chłopcy będą mogli spędzić niesamowite święta. Na pewno pomodlimy się za Ciebie i to nie raz!
 Wiecie jak cholernie trudno było mi powstrzymać łzy, gdy usłyszałam od Pana Z. te słowa? Naprawdę mało brakowało, bo… jeszcze nikt nie powiedział mi czegoś tak pięknego.
 I kiedy tak jeszcze siedziałam wraz z A. w skromnym, zimnym mieszkanku „mojej” rodziny, popijając herbatę, nagle A. ruchem głowy kazała mi spojrzeć w dół. I wtedy mój wzrok skrzyżował się ze spojrzeniem małego K., chłopca z autyzmem, któremu najwyraźniej znudziła się zabawa puszkami z przecierem pomidorowym. Chłopczyk uśmiechnął się do mnie wesoło… po czym dotknął mojego policzka, a następnie położył główkę na moich kolanach. Wtedy to już nie mogłam się powstrzymać przed uronieniem łez, które po opuszczeniu kamienicy, płynęły już ciurkiem po moich policzkach.
 Byłam z siebie tak cholernie dumna, szczęście promieniowało ode mnie ze zdwojoną siłą. Po raz kolejny w życiu przekonałam się, jak wielka radość może płynąć z dawania – o wiele, wiele większa niż z samego brania.

Wspomnienie trzecie // październik, 2014 rok
 Ostatni poniedziałek października. Dzieciaki właśnie rozpoczęły swój drugi tydzień half-term holiday. Tamtego dnia zeszłam do kuchni około 9.00 rano, odruchowo wstawiając wodę na poranną herbatę. Nagle dotarło do mnie, że w domu jest coś podejrzanie cicho… zbyt cicho jak na dom mojej host family. Dopiero, gdy do kuchni zszedł Nathan dowiedziałam się, że zarówno Ethan jak i Victoria poszli na nocowanie do domu siostry mojej host, która mieszka zaledwie kilka kilometrów dalej.
 Cóż, mi to osobiście bardzo odpowiadało, tym bardziej że dzień wcześniej wróciłam z Londynu prawie o 23.00 przez jakiś chaos związany z kursowaniem pociągów. Potrzebowałam więc kilku godzin ciszy i spokoju na podładowanie akumulatorów.
 I kiedy późnym popołudniem wróciłam z długiego, ponad 10-kilometrowego spaceru, pełna nowej energii, nawet na zmaganie się z prasowaniem prześcieradeł, kiedy zrobiłam sobie duży kubek mleka z miodem i cynamonem, usiadłam w ciepłym salonie, chcąc przeczytać jeszcze raz notatki z ostatniej lekcji angielskiego, do moich uszu dobiegł odgłos natarczywego pukania do drzwi.
 - Oho, ferajna powróciła – pomyślałam, nie mogąc przy tym powstrzymać uśmieszku cisnącego się na moje usta.
 I faktycznie, w progu stał Fred z dzieciakami. Oczywiście Victoria na sam mój widok po prostu rzuciła się na mnie tak, że ledwo zdołałam po omacku odstawić kubek z mlekiem (bo po co zostawić go w bezpiecznym salonie, trzeba mieć zawsze czymś łapy zajęte!) na pobliski kaloryfer.
 - No cześć, Little Mama, jak tam ci minęło nocowanie?
 Oczywiście jak Victoria otworzyła buzię to już zamknąć jej nie mogła (zresztą, tak mają wszystkie dzieci moich host). Słuchając jej i starając się zrozumieć jak najwięcej z tego wesołego paplania, spojrzałam z uśmiecham na jej brata, Ethana.
 Chłopczyk odpowiedział mi również tym samym, po czym się do mnie przytulił… a ja poczułam gulę w gardle. Bo kto jak kto, ale Ethan jeszcze nigdy się do mnie nie przytulał. To Victoria jest tą, która bez względu na sytuację zawsze woła: „Martina, hug! Hug!”, Nathan to ten, z którym najlepiej mi się żartuje, czasami nawet do łez, a Ethan? Ethan to był najtrudniejszy przypadek z całej trójki. Niezwykle wrażliwy, nielubiący negatywnej krytyki, osoba, którą bardzo trudno jest się przekonać do siebie. Przez te kilka miesięcy nauczyłam się, że jeżeli coś dzieje się z Victorią to trzeba ją przytulić, choćby łzami i smarkami miała mi upaćkać ulubiony T-shirt, a Ethan to ten, którego trzeba zostawić  samego w spokoju, a przytulanki to tylko u rodziców. Reszta ma "zakaz dotykania". I ja to zaakceptowałam, każdy w końcu jest inny. Jednak w gębi duszy chciałam trochę polepszyć moje relacje z ośmiolatkiem. Nie miałam jednak pojęcia, co takiego mogłabym zrobić. Przekupić go słodyczami? Pozwalać mu na więcej? Nie, nie tędy droga, tym bardziej, że Victoria to inteligentna dziewuszka i szybko wywąchałaby to i owo, żądając takiego samego traktowania. W końcu postanowiłam po prostu zostawić tą sprawę samą sobie, by rozwijała się z biegiem kolejnych dni, tygodni, miesięcy.
 I kiedy tak teraz wspominam ten dzień… takie niesamowite ciepło wypełnia moje serce. I, co więcej, moje relacje z chłopcem naprawdę się poprawiły. Więc… chyba nie aż taka zła ze mnie „niania”…? Tak mi się przynajmniej wydaje.


No, to było na tyle, jeżeli chodzi o mnie, a teraz chciałabym nominować kolejne osóbki, które pomogłyby w podtrzymaniu ognia stworzonego przez naszą Blogową Przyjaciółkę. Zapraszam więc do podtrzymania tego niesamowitego ciepła w naszej cudownej blogsferze:
 - Alicję
 - Anonimową A.
 - Emi
 - Oironio
 - Shadow
 - Venus

 Niech grudzień należy do nas!

Dżem - Zapal świeczkę