"(...) a co, jeśli kiedyś przyjdzie takie jutro, że będziemy osobno?"

 W moich uszach rozbrzmiewają dźwięki jednego z moich ulubionych utworów Hans'a Zimmer'a. Melodia przenosi mnie dwa lata do tyłu, właśnie w okres wigilijnej nocy, kiedy to miałam kłopoty z zaśnięciem. Napisałam wtedy do M., a on właśnie wysłał mi na komunikatorze linka do „Tennessee”.

 Ten kawałek zawsze mnie dziwnie uspokaja, napisał. I fakt, mnie też ta melodia wewnętrznie ukoiła, chociaż i wzruszyła zarazem i nim zapadłam w sen, uroniłam kilka łez.

 Ale dzisiaj nie będę jeszcze spać. Oczy mi się lekko szklą od łez, ale to przez pewne wspomnienia. W głębi serca tak naprawdę jestem szczęśliwa.

I myślę także i o Was, bo z pewnością większość z Was już dzisiaj zasiadło lub dopiero będzie zasiadać do pięknie udekorowanego stołu, rozpoczynając świętowanie wigilii Waszych świąt.

 Ja, która kilka dni temu obchodziła swoje święto, Yule, co właściwie polegało w moim przypadku jedynie na symbolicznej, długiej modlitwie, podczas której starałam się szukać wewnętrznego ukojenia, czerpiąc radość i siłę z faktu, iż oto przyszło mi doświadczyć kolejnych narodzin Słońca – dzisiaj żyję wspomnieniami poprzednich lat, kiedy to bardziej dla tradycji, aniżeli z powodów religijnych, wraz z rodziną obchodziłam Boże Narodzenie.

 Moje życie zmieniło się do tego stopnia, że w tym roku tego typu święta będę spędzać wedle zupełnie innych zwyczajów i tradycji. Moja host family nie spożywa wigilijnej kolacji, nie ubiera świątecznego drzewka. Jutro udam się wraz z host i dzieciakami do domu ich przyjaciół, gdzie zbierze się kilka rodzin, by wspólnie zjeść świąteczny lunch i spędzić razem ten czas na rozmowach, żartach, wygłupach.

Kiedy miesiąc temu Sylvia zapytała się mnie czy mam w planach wracać na święta do Polski lub przyrządzić jakieś polskie potrawy, gdybym zdecydowała się z nimi zostać, zaprzeczyłam na obie te opcje. Na bilet powrotny mnie nie stać, zresztą stwierdziłam, że uczestniczenie w tego typu lunchu, mimo że nie jest to związane z moimi wierzeniami, będzie kolejną, wartą wspominania przygodą.

 I dalej tak sądzę, ale… Teraz, kiedy już uporałam się ze wszystkimi domowymi porządkami, pomogłam dzieciakom w pakowaniu prezentów – teraz, kiedy znalazłam w końcu chwilę dla siebie… ogarnęła mnie dziwna zaduma.

Spoglądam z utęsknieniem w okno, na wręcz czarny firmament nieba, na którym lśni jedna, malutka gwiazdka i zastanawiam się, czy niebo nad domami moich najbliższych, w tym nad dachami i Waszych domów, jest równie piękne, magiczne i umożliwiające znalezienie tej symbolicznej, pierwszej gwiazdki.

Myślami uciekam do jednego z opolskich szpitali, w którym dzisiejszą noc i kilka następnych dni spędzi moja babcia po wczorajszej operacji biodra. Potem mykam kilkadziesiąt kilometrów dalej, do jednej z zabytkowych kamienic, gdzie, w obszernym mieszkaniu na drugim piętrze, moja kochana Mama z rodzeństwem na pewno już spożywają skromną, wigilijną kolację. "Brakowało mi Ciebie, Martynko. Dopiero teraz doceniłam Twoją pomoc i w sprzątaniu, i gotowaniu. Za słaba jestem a reszta miała to gdzieś. Nie wytrzymałam psychicznie.... i fizycznie." - tak brzmiała jedna z wiadomości, którą niedawno dostałam od Mamy, gdy w końcu znalazłam chwilę, by napisać do niej maila z życzeniami. Od tamtej chwili łzy leją się z moich oczu potokami. Najchętniej zaczęłabym wyć, ale nie chcę przerazić dzieci, na które muszę mieć jako tako oko, by nie przeszkadzały Sylvii w przygotowaniach.
Myślę jeszcze o kilku bliższych przyjaciołach. Myślę o Tacie, M. i Kordianie, trzech osobach, których nie ma już w dosłowności na tym świecie, mimo że ich energia wibruje wokół mnie, że nawet, jakkolwiek to zabrzmi, czuję jak łzy, które przed chwilą zaczęły spływać mi po policzkach, zaczęły lekko drżeć. Tak bardzo chciałabym te wszystkie osoby przytulić… nagle sama wyjątkowo zaczęłam potrzebować przytulenia…

 Ale zamiast robić z siebie ofiarę, lepiej będzie, gdy złożę Wam życzenia z okazji Waszych świąt. Co prawda nigdy w tym nie byłam najlepsza, ale zawsze lepiej próbować niż z góry zakładać, że się nie potrafi, prawda?

 Także chciałabym, byście, Kochani moi, spędzili ten czas z tymi, których kochacie, z którymi chcecie być, dzielić się ciepłem, miłością, pozytywnymi życzeniami.

Z całym szacunkiem, ale nigdy nie zrozumiem osób, które preferują spędzać święta w samotności, mimo że do swoich najbliższych nie mają naprawdę daleko.

Życzę Wam, by te płomienie świec, które zapaliliście dzisiaj przeniosły się do Waszych dusz, rozgrzewając serca, które niewątpliwie miesiąc temu zostały niespodziewanie zmrożone przez pewne przykre wydarzenia. Niech to ciepło nie opuszcza Was nigdy, bo przecież ono zawsze jest pewnego rodzaju siłą, nadzieją, motywacją do szukania pozytywnych aspektów w życiu.

Niech łzy w Waszych oczach goszczą jak najrzadziej, a radość, szczęście i miłość promienieją od Was, w jakiejkolwiek życiowej sytuacji się znajdziecie.

 Dzisiaj, po raz pierwszy w swoim dotychczasowym życiu, nie będę łamać się opłatkiem – dzisiaj, spoglądając w niebo, podzielę się z Wami kawałeczkami mojej miłości. Niech i ona otuli Was w te chłodne, grudniowe dnie i noce. Dziś po raz kolejny pomodlę się za tych, których kocham, z którymi nie mogę spędzić tego czasu. Niech moja modlitwa dosięgnie i Was.