Pół roku minęło jak jeden dzień...

 Wiem, że tytuł notki niezbyt oryginalny… ale cóż mam poradzić na to, że tak to się prezentuje w otaczającej mnie rzeczywistości. Tak, dokładnie dzisiaj mija pół roku, odkąd przybyłam do Anglii, rozpoczynając zupełnie nową, życiową przygodę. Szczerze, nigdy nie przypuszczałam, że moje życie może ulec aż takiej zmianie. Po raz pierwszy zrobiłam coś zupełnie swojego, mimo że wielu ludzi albo kręciło nosem, gdy opowiadałam im o swoich planach, albo wytrzeszczało oczy ze zdumienia, bo ich zdaniem zupełnie nie pasowałam do marzeń, które powstały w mojej głowie.
 Dzisiaj na samą myśl o tych osobach, uśmiecham się pod nosem. I dziękuję im nawet za ten brak wiary we mnie, bo nieoczekiwania pokazał on… że wcale moje życie nie zależy od tego, co kto sobie o mnie pomyśli. Brzmi banalnie, prawda? Niestety, w moim przypadku między teorią, a praktyką zawsze była ogromna przepaść. Niczym ślimak chowałam się przed światem do swojej muszli, bojąc się każdego, nawet najmniejszego kopa od życia. Byłam pewna, że każdy zasługuje na szczęście, z wyjątkiem mnie… Jakby szczęście dało się kupić.

 Nie mam w zwyczju zbyt często publikować zdjęć na moim blogu. Nawet nie chodzi o moją „anonimowość”, bo przecież znacie moje imię, wiecie jak mniej więcej wyglądam, gdzie mieszkam. Po prostu… nie wiem, jakoś nie jest to w moim stylu. Rzadko używam nawet aparatu w telefonie, który zresztą, przy dzisiejszych „zabaweczkach”, swoją jakością może wołać o pomstę do nieba. Może, ale nie musi, ja o to nie dbam, bo mam w zwyczaju fotografować oczami własnej duszy – to tam chowam najpiękniejsze fotografie z okresu całego swojego dotychczasowego życia.

 Pomyślałam jednak, że fajnie by było właśnie dzisiaj jakoś urozmaicić ten post, co by też nie zanudzić co niektórych „laniem wody” w moim wykonaniu, także opublikuję tutaj kilka sklejek z fotografiami, większa część z nich jest z okresu lipiec-wrzesień, kiedy moje plany wyglądały troszeczkę inaczej i każdą sobotę poświęcałam na poznawanie nowych miejsc.

Londyn ma wiele "twarzy"... Jakkolwiek, zamiast do Big Bena i okolic Buckingham Palace, jakoś bardziej ciągnie mnie do Hyde Parku czy w pobliża wód Tamizy.

 Nie zawsze jest łatwo. Byłam w wielkim błędzie, gdy sądziłam, że wyjeżdżając za granicę zostawię w Polsce wszystkie swoje problemy i problemiki tak samo jak zostawiłam tam znaczną część swojej, skromnej i tak, garderoby, wszystkie książki, dyplomy, pamiątki… Niestety, to tak nie działa. W końcu to również część mnie – ani lepsza, ani gorsza. Tak samo wyjątkowa… nawet czasami przydatna, gdyby tak ją dokładniej przeanalizować. Ale też ta część jest dla mnie ogromnym wyzwaniem. „You are your own worst enemy”, usłyszałam nie tak dawno od pewnej osoby, która po chwili ciszy dodała: „But you can be also your own best friend, can’t you?”. 

Brighton i Eastbourne - cele moich pierwszych wypraw na zatłoczone, ale cudownie piekne południe Anglii.

 
 Wciąż się uczę. Nie tylko nowych słów, struktur gramatycznych czy formalnego, naukowego angielskiego. Wciąż uczę się być dla siebie najlepszą przyjaciółką – dokładnie taką przyjaciółką, jaką zawsze pragnęłam mieć.
 Pamiętam jak nie tak dawno, może tydzień temu, gdy, będąc w centrum, udałam się do galerii handlowej w poszukiwaniu drobnych podarunków dla mojej host family. I kiedy przechodziłam obok sklepu z kartkami, jedna z osób zaczepiła mnie z zapytaniem, czy nie chciałabym kupić kilku kartek dla swoich najbliższych. Automatycznie pomyślałam o jednej osobie, do której od ponad miesiąca napisałam już kilka listów… których nigdy nie będę mogła wysłać w dosłowności, bo przecież tej osoby w dosłowności już tutaj nie ma… I to jest okay, tak miało być, ale w tamtej chwili po prostu zaczęłam się modlić, by przy tym mężczyźnie nie wybuchnąć płaczem.
 - Damy radę, dziewczyno – powiedziałam do swojego lustrzanego odbicia kilka godzin później. – Ty i ja, razem. Przejdziemy przez to i będziemy szczęśliwe. Jesteśmy szczęśliwe.
Dam radę. Jestem szczęśliwa. Jestem silna. Postaram się siebie nie zawieść.

Dzięki tym ludziom każdego dnia minimum jeden raz na mojej twarzy pojawia się szeroki uśmiech, a w sercu gości przyjemne ciepło. Jestem szczęściarą, że na nich trafiłam.

 Nie czuję się, bynajmniej, samotna. Wszechświat wiedział, że będę potrzebowała odpowiednich ludzi. Nie tłumów. Moja host family na chwilę obecną najzupełniej mi wystarcza. To dzięki tym cudownym ludziom mogę nie tylko poznać nowe zwyczaje, kulturę, możliwości, jakie człowiek ma żyjąc w UK. Dzięki nim po prostu czuję, że nie jestem sama. Moja kochana host, Sylvia, to, zaraz po mojej Mamie, najcudowniejsza osoba, jaką mogłam poznać. Czasami przeraża mnie trochę jej pewność siebie, ale potrafię też czerpać z niej siłę, aspirację. To dzięki niej, jej mężowi i moim kochanym podopiecznym jakoś wytrwałam do końca tego przeklętego listopada. To dzięki nim uwierzyłam w swoje możliwości. Sylvia czasami wysyła mi smsy z naprawdę dużą dawką pozytywnej energii, które były dla mnie wyjątkowo pomocne zwłaszcza w pierwszych tygodniach zeszłegi miesiąca, kiedy to czułam się nadzwyczajnie w świecie martwa duchowo. „Hi, Martyna, hope you slept well. It’s a brand new day with promise. Stay positive, put a song in your heart. Have a lovely day.” – niby kilka krótkich zdań, ale, jak Bogów kocham, była to pierwsza przyczyczyna iskierki, która rozbłysła w moim sercu, powoli przeradzając się w coraz to trwalszy płomień.

  - To co, Martyna, masz już dosyć swojego życia w UK? – zapytała się mnie Sylvia czwartkowego wieczoru, gdy zaraz po powrocie z pracy zastała mnie męczącą się z listą słówek, które jak najlepiej próbowałam ulokować w swojej pamięci przed egzaminem.
 Skrzywiłam się nieznacznie, zaraz jednak na moje usta wpłynął łagodny uśmiech.
 - Nie – odpowiedziałam miękko, bez żadnego wahania. – Lubię swoje życie.
 Czemu miałabym nie lubić? Otaczają mnie cudowni ludzie, Bogowie mnie wspierają, w mojej głowie wciąż jest mnóstwo pomysłów. Przyjeżdżając tutaj właściwie chciałam sobie trochę poodkładać na studia i za rok wrócić do Polski, napisać jeszcze raz maturę rozszerzoną z matematyki i dostać się na politechnikę w Krakowie. Tymczasem jestem po swoim pierwszym, poważnym egzaminie, aplikuję do college’u na następny rok, chcę poszukać pracy jako wolontariuszka na weekendy. Byłam w wielu pięknych miejscach, a jednocześnie jeszcze mnóstwo cudów tego świata mam przed sobą do poznania. I powoli sama, już świadomie, zaczynam tworzyć otaczającą mnie rzeczywistość.

Jedynie 3 zdjęcia nie mojego autorstwa (mój aparat telefoniczny właśnie pokazał na tej płaszczyźnie brak pewnych "zdolności"), ale... no, musiałam się tym z Wami podzielić. Tak właśnie wygląda Oxford Street w Londynie w okresie świątecznym - chyba najbardziej wystrojone miejsce w całej stolicy. Jest to trochę szalone, ale... jest w tym szaleństwie i komercjaliźmie pewne piękno.

zródło: google grafika

 Niczego nie żałuję. Żadnego wyboru, żadnego błędu. Wszystko wydarzyło się po coś. Warto marzyć. Marzenia są piękne, dają nadzieję, są ścianą, o którą zawsze możemy się oprzeć, gdy czujemy, że lada moment możemy upaść i niebezpiecznie się pogruchotać.
Nie bójmy się marzyć, nawet jeżeli nasze cele skrajnie różnią się od tych u ludzi z naszego otoczenia.
 I przede wszystkim, nie odkładajmy ich realizacji na „jutro” – sami stwórzmy sobie możliwości do działania tu i teraz. Nie ma na to bardziej idealnej chwili.