Webale Krismasi Party, czyli o świątecznym lunchu w afrykańsko-brytyjskim stylu

 Nastał czwartkowy poranek. Po przepłakanej nocy właściwie nie byłam pewna czy, leżąc na łóżku z zamkniętymi oczami, dalej śnię, czy jestem już w pełni obudzona.

Nagle do moich uszu dotarł odgłos upadających na podłogę garnków. Potem tupot drobnych stópek Ethana, który biegając po schodach wołał na cały głos: „Christmas! Christmas! Merry Christmas, everyone!”.

 Ostrożnie uchyliłam powieki. Promienie słoneczne natarczywie próbowały dostać się do pokoju przez zasłonięte okno. Przez kilka sekund nie potrafiłam zrozumieć dlaczego łóżko Victorii jest pozbawione wszelkich poduszek, miśków, kołdry i, co najważniejsze, samej Victorii. Dopiero chwilę później przypomniało mi się, że dzieciaki zrobiły sobie nocny maraton filmowy w pokoju chłopców. Skrycie dziękowałam w duchu za to – moi podopieczni zbyt często widywali mnie ostatnio zapłakaną i zasmarkaną, nie chciałam ich martwić na krótko przed ich świętem.

 Minutę później poczułam nieznaczne wibrowanie telefonu, który na noc zazwyczaj kładę pod łóżko wraz z okularami. Zmarszczyłam czoło. Nie ustawiałam sobie przecież żadnych alarmów czy przypomnień. Jeszcze bardziej zaskoczyło mnie, gdy zobaczyłam, że to Sylvia przesłała mi wiadomość na, popularnej w UK, aplikacji WhatsApp. Spojrzałam na zegarek, było grubo po 9.00 rano. Cholera, przecież nawet w soboty nie sypiam tyle, mimo że te dnie mam całkowicie wolne i przeznaczone dla siebie. Dlaczego moja host wysyła mi wiadomości, kiedy znajduje się w kuchni i doskonale mogę ją usłyszeć, nawet gdy drzwi pokoju są zamknięte? Nie wiedząc, czego mam oczekiwać, powoli odblokowałam telefon, by móc odczytać otrzymaną wiadomość… okazało się, że moja Sylvia przesłała mi sklejkę zdjęć całej rodziny wraz z krótkimi życzeniami świątecznymi. Nawet nie zdałam sobie sprawy, że uśmiecham się od ucha do ucha. Smutek z poprzedniego dnia i dziwaczne otępienie prysły niczym bańka mydlana.

 - To będzie dobry dzień! – przeszło mi przez myśl, gdy tak starałam się jedną ręką rozsupłać pasek szlafroka, a drugą rozsunąć zasłony, chcąc wpuścić do pokoju jak największą ilość słońca, którego tak bardzo potrzebowałam ostatnio.

 Niektórym z Was pisałam, że opiszę na blogu jak wyglądały moje pierwsze święta w Anglii. W poprzednim poście krótko wspomniałam, w jaki sposób świętowałam Yule. Czas by przedstawić, jak moja host family obchodzi swoje Boże Narodzenie.

Pamiętam, że napisałam, iż moi host nie ubierają choinki, nie spożywają wigilijnej kolacji. Wigilia u nich polega głównie na robieniu ostatecznych porządków, wielkich zakupów, kupowaniu i pakowaniu prezentów.

 Żebyście lepiej zrozumieli ideę tego świętowania, może najpierw zobrazuję Wam trochę faktów, których dowiedziałam się od Sylvii odnośnie życia w Ugandzie. W tym państwie bowiem jednym z wyróżników są relacje międzyludzkie. Ludzie są otwarci, przyjaźnie nastawieni do siebie. Kiedy komuś zabraknie cukru lub mąki, zamiast iść do sklepu, udaje się do domu najbliższego sąsiada po taką ilość, jaka akurat jest potrzebna. Każdy dobry przyjaciel automatycznie staje się członkiem rodziny.

Nawet tutaj w Anglii dzieciaki do każdego przyjaciela Sylvii lub Freda wołają per ciociu lub wujku.

 Niedawno też, kiedy wraz z Sylvią jechałyśmy pociągiem do centrum, natknęłyśmy się na pewne ogłoszenie. Przedstawiało ono zdjęcie czarnoskórej kobiety oraz informację, że od ponad miesiąca dana osoba nie zamieniła z nikim ani jednego słowa, dlatego też, jeżeli wyślemy wiadomość na taki i taki numer, odpowiednia organizacja zajmie się doborem wolontariuszy, którzy zostaną wysłani, by w jakiś tam stopniu pomóc i wesprzeć daną osobę.

W pewnym momencie zauważyłam, że Sylvia robi temu ogłoszeniu zdjęcie.

 - Muszę to przesłać mojej mamie – powiedziała, gdy zauważyła moje pytające spojrzenie. – Oni tam w Ugandzie nie uwierzą, że są ludzie, którzy mogą nic nie mówić przez tak długi czas!

Tak samo jest z ciszą panującą choćby w pociągu. Moja host powiedziała, że to w jej kraju ojczystym również jest to praktycznie niespotykane.

 Uganda nie jest bogatym krajem. Nie ma sprawiedliwego systemu politycznego. Ponadto, coraz więcej wzorców ludzie zaczynają tam czerpać prosto z Europy Zachodniej czy USA. Ale jednak relacje międzyludzkie są naprawdę silne.

Dla każdego normą jest, iż jeżeli np. do domu ktoś przychodzi w odwiedziny, powinno się zaoferować tej osobie posiłek. Nie herbatę lub inny napój – kultura nakazuje poczęstowanie przybysza jedzeniem.

 Od kilku już miesięcy doświadczam jakiś cząstek tej kultury z Ugandy. I muszę przyznać, że nigdy wcześniej nie czułam się tak… swojo. Każdy znajomy Freda lub Sylvii zawsze darzy mnie uśmiechem, czasami zagaduje o to, jak się czuję, co tam u mojej rodziny w Polsce lub jak przebiega moja nauka angielskiego.

A świętowanie Bożego Narodzenia jest po prostu jedną z okazji, by spędzić czas razem, przy wspólnym posiłku, muzyce, śmiechu i niekończących się rozmowach, gdzie niekoniecznie trzeba pilnować się, by mówić po angielsku, skoro siedzi się w gronie rodaków.

 Tak więc czwartkowego dnia pięć rodzin z Ugandy i dwie dziewczyny z Europy (siostra Sylvii, Victoria, również gości u siebie w domu swoją Aupair, 21-letnią Carmen z Rumunii), spotkało się w jednym domu, by wspólnie spędzić ten piękny, pełen radości dzień.

 Już po kilkunastu minutach mnie i Carmen ogarnęła głupawka, zaczęłyśmy rozmawiać ze sobą tak, jakbyśmy znały się od lat, mimo że była to nasza pierwsza dłuższa rozmowa. Ale cóż, ja to mogę rozmawiać ze wszystkimi i o wszystkim, mogę też milczeć -  są przecież różne formy komunikacji.

Praktycznie cały czas byłyśmy otoczone dzieciakami, które co rusz zaczepiały nas albo, by włączyć się do rozmowy, powiedzieć jeden z świątecznych żarcików lub po prostu prosić o pomoc np. w nalewaniu soku czy znalezieniu ręczników papierowych.

 Aż w końcu nadszedł czas, by rozpocząć posiłek. Jedzenia było tyle, że trzeba było podzielić to wszystko na pewne "tury", ale jakże mogłoby być inaczej, skoro każda z rodzin przyniosła ze sobą po kilka dań. Polskie potrawy świąteczne na pewno zna każdy z Was. W czasie czwartkowego party przez stół przewinęły się takie dania jak: pieczony indyk, grill’owane warzywa, kurczak w sosie curry, kurczak w sosie barbecue, łosoś pieczony w miodowym sosie, wędzona ryba w sosie z orzeszków ziemnych, ryż zapiekany z goździkami, imbirem i drobno pokrojoną cebulką oraz zwykły, biały ryż, wegetariańskie curry, którego głównym składnikiem było jakieś dziwaczne (ale niezwykle smaczne!) afrykańskie warzywo, szpinak zapiekany z warzywami, wegetariańska moussaka, duszone na parze słodkie ziemniaki, kukurydza i kawałki dyni, chapati, sałatka z mango i ananasa, ciasto czekoladowo-pomarańczowe, ciasto marchewkowe, cytrynowe muffiny. A dla dzieci zostały jeszcze przygotowane hot-dogi, macaroni cheese oraz lasagna. Ku mojej radości nie zabrakło piwa imbirowego oraz herbaty gotowanej z dużą ilością mleka i świeżo startego imbiru oraz cynamonu.

 Spróbowałam wszystkiego, co nie zawierało jakiegokolwiek mięsa i, szczerze, do teraz zastanawiam się, jak to się stało, że nie rozsadziło mi tam brzucha.

Najmilej wspominam jednak tańce, moje wygłupy z Carmen, kiedy próbowałyśmy tańczyć do piosenek w języku uganda, które, tłumacząc na angielski lub polski, nie miałyby żadnego sensu. Były m.in. utwory o dziewczynie z potencjałem, Beduinie podróżującym na słoniu czy… chlebie z masłem (w Ugandzie chleb z masłem jest takim samym rarytasem jak u nas mango).

 Szczerze, nigdy nie sądziłam, że można tak dobrze się bawić na tego typu spotkaniach. Od czasu do czasu, gdy włączałam na chwilę gg i odbierałam wiadomości od jednej z koleżanek, która błagała mnie, bym jakimś cudem wyciągnęła ją ze spotkania rodzinnego, na którym „potwooornie się nudzi”, nie wiedziałam, co jej opisać. Bo ja bawiłam się świetnie wśród dziesiątki rozradowanych dzieci, uśmiechniętych dorosłych cały czas wesoło paplających w swoim języku ojczystym i z roześmianą Carmen.

 A po powrocie do domu, na kilkanaście minut przed północą, kiedy wróciliśmy do domu, kiedy, zamiast do łóżek, udaliśmy się do salonu, zasiedliśmy w szóstkę przy stole, by rozegrać kilka partii kart, gdy tak z udawanym oburzeniem darłam się na Nathana „Dude, are you joking?!”, gdy ten po raz trzeci jokerem zmuszał mnie do brania kolejnych kart przy akompaniamencie wybuchów śmiechu swojego ojca, gdy wraz z dziećmi śledziłam „cichą wojnę” między Sylvią i jej mężem o to, kto będzie większym loser’em – wtedy przypomniała mi się moja poranna myśl.

„To będzie dobry dzień!” – faktycznie, był dobry. Niesamowity. Magiczny. Przygoda taka, jaką chciałam przeżyć, gdy postanowiłam zostać w Anglii na święta. Przygoda, która sprawiła, że zamiast łez podczas zasypiania na ustach gościł mi szeroki uśmiech.

 Jakkolwiek Wy spędziliście swoje święta – mam nadzieję, że również będziecie je mogli wspominać z radością i przyjemnym ciepłem wypełniającym Wasze serca.