Bo czasami tego wszystkiego jest po prostu za dużo...

 Piątkowe popołudnie. Kolejny tydzień dobiega końca. Druga połowa miesiąca oficjalnie rozpoczęta. Kolejny krok ku marzeniom… A właściwie to, póki co, tylko środki, które już niedługo wprowadzą ten krok w rzeczywistość. A ja sama czekam już na kwiecień w międzyczasie ciesząc się każdym promieniem słońca, które ostatnio jakoś rzadko pojawia się w Luton.

 Na chwilę loguję się na facebooka. Kolejna porcja zdjęć z tegorocznych studniówek. Uśmiecham się pod nosem, przed oczami pojawiają się wciąż wyraźne, rozgrzewające serce wspomnienia, lekko przyćmione tęsknotą. Pomyśleć, że jutro minie dokładnie rok od mojego balu maturalnego. Balu, który, był najlepszą imprezą, w jakiej do tej pory uczestniczyłam.

Ciągle się jeszcze uśmiechając, przeglądam kolejne posty, kolejne zdjęcia, aż trafiam na jedno szczególne – to na którym odznaczony jest P. Tak, ten kochany P., o którym pisałam chociażby przy okazji Asikowej Nominacji Dobrych Myśli. Włączam krótkie video, fragment poloneza odtańczonego przez uczniów jego szkoły, chichocząc cichutko, gdy raz czy dwa miga mi jego postać, oczywiście ustawiona w ostatniej parze, bo niby jak takiego dryblasa wstawić gdzieś do środka.

No proszę, jednak potrafisz tańczyć!, przechodzi mi przez myśl, uśmiech nabiera trochę sceptycznego wyrazu.

 Z głębokim westchnieniem odkładam laptopa na łóżko, podchodzę do okna otulając się szczelnie własnymi ramionami. Pragnę siebie utulić, celowo przywołuję jak najwięcej wspomnień sprzed roku.

 Rok temu moje życie było zupełnie inne niż teraz. Ja byłam inna… nadal zbierająca się po śmierci M., mimo wszystko szczęśliwa, bo na mojej drodze, na krótko po tym okrutnym wydarzeniu pojawiły się pewne osoby, w tym właśnie P., które powoli wnosiły ciepło do mojej schłodzonej duszy, dodawały otuchy wciąż przerażonemu sercu. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że nie ma nic „na wieczność”, „na zawsze”. Dotrwałam do końca 2013 roku, przyszedł 2014… Ignorowałam czarne chmury zbierające się, kłębiące, wnoszące obawy i niepokój… Chciałam to zniszczyć, wygnać. Wplątałam więc P. w swoją studniówkę.

Pamiętam jak powiedziałam mu o tym ot tak, jakbym informowała go o tym, co zamierzam następnego dnia zjeść na obiad. Zatkało go, ja zanosiłam się od śmiechu żałując, że nie mogę przez telefon zobaczyć jego miny.

 Do dzisiaj szczerzę się jak głupia na wspomnienie naszych „wyczynów” tanecznych, które bardziej przypominały pokraczne zapasy polegające albo na nieoczekiwanych ciosach z łokcia, albo na wzajemnym miażdżeniu sobie palców u nóg. Szczerzę się na wspomnienie mocno podpitego kompana mojej koleżanki, któremu najwyraźniej P. „przypadł do gustu”, bo pod nieobecność swojej partnerki próbował nadzwyczajnie w świecie upić go Krupnikiem z colą. A że P. wtedy nie miał ochoty pić, postanowiłam wybawić go z opresji (jaka ja wielkoduszna). I tak wszystkie drinki lądowały po mojej stronie (oczywiście, gdy tamten gościu nie patrzył, co zresztą wyzwaniem nie było przy jego stanie), a ja pod stołem nalewałam P. „czystą colę” do identycznej szklanki, którą on później, jak gdyby nic, wznosił w toaście.

A ja? Cóż, teraz wypadałoby się pochwalić super mocną głową i ilością wypitych flaszek, po których jestem wciąż trzeźwa… ale byłoby to zwyczajne kłamstwo, a ja kłamać nie umiem i nie lubię, o! Bo widzicie, moi Kochani, mnie już po jednym piwie głupawka ogarnia… A po tamtej ilości drinków, które stawały się coraz mocniejsze… no, odwaliło mi trochę. Nie, nie byłam mega pijana – gdybym była, nie pamiętałabym ani jednego wypowiedzianego przeze mnie słowa jak w przypadku większość osiemnastek i domówek, na których gościłam. Tymczasem na studniówce byłam po prostu mocniej wstawiona.

Pamiętam jak klasowi towarzysze, znający doskonale mój "stan upojenia alkoholowego", kiedy to jestem, jak to określiła O., „słodka i milutka, ale troszkę bredząca”, uśmiechali się do mnie „ze zrozumieniem”, gdy wraz z P. wyszliśmy przed hotel na ćmika.

My, palący tylko na imprezach, śmiejący się w rozgwieżdżone niebo. Ja szczęśliwa, częstująca ludzi fajkami, gadająca głupoty o smokach, fosie i współpracy FBI z ACTA (tak, nadal to pamiętam).

 Chcę zachować te wspomnienia, zwłaszcza że były to moje ostatnie chwile z P., ostatnie szczere rozmowy, wymienione uściski, wybuchy radości i ciche momenty, wcale nie wypełnione niezręcznością. Potem wszystko zaczęło się spierdalać, ostatecznie spierdoliło się na dobre, o czym też pisałam na łamach tego bloga.

Te wspomnienia, te kilka zdjęć, video z tańczącym P. sprawiły, że po raz kolejny zapragnęłam jego obecności w swoim życiu… Ja, która już inaczej patrzy na tą całą sprawę, nie płacze przez to, co się stało, ale wciąż tęskni. I po raz kolejny napisałam do niego na GG, chociaż wiedziałam jak to się skończy, chociaż nadzieja na jedną „normalną” rozmowę bardziej raniła moje, i tak wciąż obolałe, serce niż dodawała otuchy.

 Bo czasami niektórych rzeczy jest za wiele. I wtedy chciałabym, jak jeszcze ponad rok temu, chwycić za telefon, włączyć GG czy napisać smsa (tak, wiem, że teraz to trudniejsze, bo mam angielską kartę sim i zero darmówek blablabla)… chciałabym nocami dostawać kilku ataków śmiechu pod rząd podczas godzinnych rozmów telefonicznych, a nad ranem ochrzan od Mamy za to, że swoim rechotem nie pozwalam jej spokojnie spać. Tak, kochałam te opiernicze, tak samo jak udawanie obrażonej na P. „Słuchaj no, dzisiaj masz mnie już nie rozśmieszać, okay?! Przez ciebie jeszcze szlaban dostanę!”.

 Serce mi na chwilę podskoczyło, gdy odpisał. Może nie będzie tak źle…?, przemknęło mi przez myśl. Niestety już po drugiej wiadomości wiedziałam, że nic z tego. Zresztą, czy to pierwszy raz poczułam to uczucie zawodu, gdy tak odpisywał mi słówkiem lub dwoma…? Jakby wcale mnie nie znał. Jakby te wszystkie wspomnienia, powierzone sekrety, długie wiadomości na GG ze słowami, których nie potrafiliśmy wypowiedzieć, nie miały żadnego znaczenia.

 Ból tęsknoty wrócił, ale tylko na chwilę… potem nastało znużenie. Bo chyba za bardzo uwierzyłam w te słowa „Będę z Tobą”. Za bardzo się do tego przywiązałam, uzależniłam. Ale nikt nie jest idealny. Ja też mam swoje słabości. Jedną z nich są ludzie, którzy zagościli w moim sercu… a w ostatnim czasie zbyt dużo tych osób odeszło. O dużo za dużo.