...kiedy to ponowne spotkanie staje się ostatecznym pożegnaniem

 Muszę przyznać, że przez pewien czas, w głębi duszy, obawiałam się powrotu. Ponownego zagoszczenia w tych swoich czterech ścianach, które na dobrą sprawę nie do końca już są moje. Tego powrotu obawiała się też G., moja ukochana, mimo że nadal pyskata i złośliwa, młodsza siostra, z którą dzieliłam ten pokój od jakiś 12 lat, a po moim wyjeździe do Anglii to ona objęła ostateczne rządy w tych pomalowanych na morelowo 25 metrach kwadratowych.

 Obawiała się mojej reakcji na jej “przemeblowanie”, a strach ukrywała za dobrze wypracowaną maską pewności siebie, gdy na kilka dni przed moim przyjazdem do Polski ot tak, dla żartu napisała, że sorry, ale będę spać w “burdelu”, bo jej sie sprzątać nie chce.

Ona wiedziała, iż mimo, że nie jestem pedantką i nigdy nie przeszkadza mi nawet duży bałagan, to dwie strefy naszego wówczas pokoju musiały być przeze mnie utrzymywane w jako takim porządku: area mojego łóżka i mojego biurka. To były moje małe świątynie dumania, jaskinie, w których odcinałam się od “złego i niesprawiedliwego” świata, uciekałam we własny świat myśli, marzeń i...nauki. Bo przecież od podstawówki po ostatnią klasę liceum nauka była dla mnie zawsze na pierwszym miejscu, a także i sposobem na walkę z wewnętrznymi demonami.

 I kiedy ponad 9 miesięcy temu (Bogowie, kiedy to tak zleciało?!) upychałam ostatnie rzeczy do wypchanej po brzegi torby podróżnej - już wtedy z tęsknotą spoglądałam na co niektóre rzeczy, drobiazgi. Kolorowe kuferki wypełnione biżuterią, koralikami, kilka kartek urodzinowych czy zaproszeń na imprezy, zdjęcia z wczesnego dzieciństwa, maskotki, różnokolorowe szminki, kredki pastelowe, pamiętniki i inne rupiecie... Tak bardzo pragnęłam to wszystko zabrać ze sobą. A najlepiej zabrałabym ze sobą całe biurko, wszystkie ulubione rysunki i notatki, każdą ukochaną książkę.

 Bo, jakkolwiek to wydawać może Wam się dziwne... Ja, nie mając przez te wszystkie lata przyjaciół, zakolegowałam się z rzeczami. Można? No pewnie, przecież właśnie czytacie notkę osoby, która jest na to żywym dowodem.

I wiecie, myślę, że gdyby tylko przedmioty umiały mówić, napewno opowiedziałyby Wam o mnie znacznie więcej niż ja jestem w stanie Wam powiedzieć. Kto wie, może sama od nich dowiedziałabym się czegoś interesującego o sobie...?

 Przydomek Chomika miałam w domu od najmłodszych lat. Kochałam swoje rzeczy, zawsze dbałam o nie najlepiej jak tylko umiałam. Kiedy Mama otwierała moją garderobę, by przesortować stare ubrania, z płaczem błagałam ją o to, by nie wyrzucała tej i owej sukienki. W dupie miałam obietnice o nowych. Bo przecież tamte nie bez powodu stawały sie moimi ulubionymi, nie bez przyczyny wtulałam się w nie po kryjomu, by jak najlepiej wychwycić zapach skoszonej trawy, słońca, żwiru z podwórka czy krwi wylanej podczas upadku z roweru.

Mama zawsze się na mnie darła, że jestem leniem, bo w szafkach gromadziłam stare, szkolne podręczniki czy zeszyty. Nie miała racji. Nie byłam leniem, byłam po prostu zbyt sentymantalna. Bo jak wyrzucić taką książkę, gdzie każda strona skrywa salwy dziecięcego śmiechu z czasów podstawówki? Jak pozbyć sie zeszytów, w których niekształtnym, koślawym pismem kreśliłam swoje pierwsze wypracowania, obliczenia metematyczne czy notatki z przyrody? Nie umiałam się na to zdobyć latami.

 Dziewięć miesięcy temu chciałam zabrać ze sobą na Wyspy wszystkie te rzeczy - wszystkich moich “towarzyszy”. Bo w głebi duszy coś mi mówiło, iż podniecenie przeminie, ekscytacja przeminie, różowe okulary w końcu zsuną się z mojego trochę krzywego nosa i znów wróci “samotność”.

Wróci w zdwojonej sile, bo przecież nie będzie wtedy nawet Mamy, w której ramionach od roku szukałam ukojenia, gdy już martwe przedmioty nie wystarczały.

Ale cóż... wtedy najważniejsze było zabranie ze sobą podstawowych rzeczy. “Duperele” się do nich nie zaliczały.

 I kiedy w czwartek, po 9 miesiącach od mojej przeprowadzki do Anglii, w końcu stanęłam na progu tych kochanych dwudziestuparu metrów kwadratowych... Po prostu się uśmiechnęłam. Bez wyrzutów, bez smutku, bez zazdrości, której tak bardzo się obawiałam. Bo zaborczość zastąpiły wspomnienia. Piękne wspomnienia, które sprawiły, że energia znów zawibrowała między mną, a tymi cudownymi przedmiotami, teraz inaczej ułożonymi, porozstawianymi wedle gustu i decyzji G.

To było nie tylko powitanie po miesiącach rozłąki, ale też i ostateczne pożegnenie.

"świąteczna" nuda nie straszna, gdy ma się pod ręką naprawionego laptopa z działającą kamerką ;)

"co w rodzinie, to nie zginie"

  Od piątku niewiele się ruszam z tego pokoju, chociaż od wtorku to się zmieni, gdyż przed sobotnim wyjazdem do Krakowa chcę się spotkać z pewnymi ukochanymi osobami, które przez te kilkanaście lat widziały we mnie coś więcej niż tylko zbędne kilogramy tkanki tłuszczowej, lekko pryszczaty ryjek i manię do osiągania wysokich wyników w nauce. Chcę poświęcić im kilka godzin z mojego życia, kolekcjonować chwile jak już wczoraj zrobiłam to z moją A., z którą niestety nie mogłam spędzić zbyt wiele czasu, ale i tak jestem wdzięczna za te ponad półtorej godziny rozmowy przy piwie, którym w międzyczasie zdążyłam się lekko upić. Nawiasem mówiąc, jeżeli macie jak ja słabe głowy i nie pijecie przez ponad 7 miesięcy, dobrze się zastanówcie czy “na start” lepiej nie zamówić sobie małego piwa, a nie jak ja walnąć sobie takie półlitrowe i jeszcze zapijać to wiśniówką w drodze powrotnej do domu.

 Kocham swoje Życie. Kocham możliwości, które mi ono daje. Jak właśnie ten przyjazd do Polski. Bo... potrzebowałam tego. Tych godzien w niemoim pokoju, tych ramion Mamy, których nie mogą mi podarować ani maile, ani rozmowy na skype. Tych głupawek z siostrą i bratem, smsów wymienianych z Fridą, bo w końcu mogę choć przez chwilę korzystać z dobrodziejstw posiadania polskiej karty sim. Także wszystkich rozmów i spotkań, które nadejdą jak i wypraw w pewne miejsca, które muszę zaliczyć nim w sobotni ranek ponownie wyjadę z mojej małej mieściny. Bo nie mam pojęcia, kiedy po raz kolejny dane mi będzie tu wrócić. I już teraz wiem, że coś mnie w serduchu szarpnie boleśnie. Może nawet i w tej drodze do Krakowa uronię kilka łez, oczywiście tak, by nikt nie widział. Ale to będzie dobry ból. Mimo wszystko będzie on dobry... Bo zrodzony z miłości.

Nowy nałóg muzyczny... oj, będzie się za mną ciągnęło, oj, będzie ;)