Poznajcie host family Prostej

 Kiedy w styczniu zaczynałam poszukiwania odpowiedniej host family nie przypuszczałam, że spotkam tak niezwykłych ludzi jak ci, u których goszczę już od ponad tygodnia - a poznałam naprawdę sporo różnych rodzin rozglądających idealnymi kandydatami na Au pair.
 Ponieważ chciałabym Wam w jakiś sposób przedstawić moje nowe życie w Luton postanowiłam, że na początek napiszę post o ludziach, którzy towarzyszą mi każdego dnia w tym, wciąż jeszcze dla mnie nowym, miejscu, wypełniając każdy mój (nie)zwykły dzień nowymi odcieniami przeróżnych barw, uczuć i emocji. Poznajcie moją host family.

 Zacznę może od Sylvii i Freda. Żadne z nich nie urodziło się w Wielkiej Brytanii… ale w Ugandzie – państwie położonym nad Jeziorem Wiktorii w Afryce Wschodniej.

Fred przybył do Anglii około dwadzieścia lat temu, skończył studia i teraz prowadzi własną działalność biznesową. Bardzo często wybywa z powodu interesów w różne podróże: do USA, Indii, państw Europy Zachodniej. A w tym tygodniu wybrał się do Chin.

Sylvia z kolei pierwszy raz zawitała w Europie w 2000 roku. Również studiowała w Wielkiej Brytanii i teraz jest inżynierem budownictwa, na co dzień pracującym w Londynie.
Muszę przyznać, że do teraz dziękuję Wszechświatowi za to, że postawił na mojej drodze tą niezwykłą kobietę. Bo cóż… na pewno nie można zakwalifikować do typowych osób persony, która ołówki i kredki swoich dzieci struga nożem do krojenia mięsa, a „spojone” ze sobą garnki rozdziela za pomocą płynu do mycia naczyń… i kamienia. Dzięki Sylvii mogę uśmiechać się każdego dnia, mam osobę, z którą mogę porozmawiać na najróżniejsze tematy. Nie zastąpi mi ona Mamy, jej ciepłych ramion, z których zawsze czerpałam miłość, energię i wsparcie… ale jednak dzięki tej kobiecie potrafię pozytywniej spojrzeć na otaczający mnie świat. Jest ona zapaloną kucharką i przyznam, że jeszcze nigdy nie jadłam lepszego curry niż to w jej wykonaniu. Fakt, że jestem wegetarianką w ogóle jej nie przeszkadza, wręcz przeciwnie - mam wrażenie, że pokazywanie mi tradycyjnych przysmaków ludzi z Ugandy jak zielone banany (tzw. matooke), słodkie ziemniaki, chapati, posho i wielu innych różnych dań, o których wcześniej nie miałam bladego pojęcia, sprawia jej naprawdę wiele radości. Sylvia to żywa, rozgadana i spontaniczna osoba, zarazem niezwykle zorganizowana i lubiąca mieć wszystko pod kontrolą (potrafi dzwonić do mnie nawet kilka razy dziennie z zapytaniem jak się czuję i czy radzę sobie ze wszystkim). Obiecałam sobie, że gdy tylko mój angielski osiągnie w miarę przyzwoity poziom (nie jest źle, póki co, ale często zdarza mi się rozumieć co drugie, trzecie słowo, gdy z kimś dłużej rozmawiam), poproszę ją o opowiedzenie historii jej życia w Ugandzie – tego, jak wyglądało jej dzieciństwo, dorastanie. Nie ukrywam, że zawsze byłam ciekawa takowych rzeczy. Tym bardziej, że Afryka jest kontynentem, który również planuję odwiedzić (ale to w dosyć odległej przyszłości, bo nie mam zamiaru bawić się w ekskluzywne wypady do Egiptu czy Tunezji, ale poznać prawdziwą rzeczywistość tamtejszych obszarów… nawet tych dosyć niebezpiecznych).

 No, wypadałoby coś napisać o moich podopiecznych, prawda? Najłatwiej mi zacząć od Nathana – wyjątkowo samodzielnego trzynastolatka… z wielką skłonnością do robienia bałaganu. O tak, wszędzie, gdzie tylko jest Nathan, jest również chaos – czy to w kuchni, gdzie, robiąc sobie śniadanie, pokrywa podłogę dywanem z okruchów, papierków bądź musli, czy w łazience, gdy, szukając pasty do zębów, wylewa na blat mydło w płynie, a w jego pokoju… cóż, tutaj mogłabym pisać i pisać. Właściwie, jeżeli chodzi o Nathana, do moich obowiązków należy… no właśnie, sprzątanie po nim. Szczerze, na początku trochę obawiałam się, jak będą wyglądały moje relacje z tym chłopakiem. Jest on typem osoby lubiącej chodzić własnymi drogami, szukającej najmniejszej okazji do wyrwania się z domu i spotkania z przyjaciółmi i bałam się, że będzie stosował różne triki, by wykiwać "niechcianą niańkę". Ale wraz z upływem czasu oboje coraz bardziej zaczęliśmy się do siebie… przekonywać. I tak ze zwykłego „Hi, how are you?”, które grzecznościowo wymienialiśmy między sobą przez kilka pierwszych dni, niespodziewanie przeszliśmy do dłuższych rozmów, czasami wygłupów. Mam nadzieję, że z czasem będzie tylko lepiej.

 Kolejnym z rodzeństwa jest ośmioletni Ethan… z którym mam chyba najwięcej gimnastyki. Cały czas uśmiecham się, wspominając pewne sytuacje z udziałem tego małego diabła. Chociażby, gdy prosiłam Ethana, by wreszcie umył zęby… Ethan poszedł skakać na trampolinie w ogrodzie. Albo, kiedy przygotowując lunch szukałam keczupu – znalazłam go przy Ethanie, który postanowił zrobić sobie "gulasz" z wody, ziemi i paru składników wykradzionych z domowej spiżarni.

W przypadku tego chłopca nawet najmniejsza kapka cierpliwości jest na wagę złota. To osoba, która nauczyła mnie mieszać stanowczość… z uśmiechem - bo uśmiech zawsze bardziej zachęca niż ponura mina. Mimo że kocha on psocić, straszyć mnie przy każdej lepszej okazji, czasami zupełnie zignorować… to naprawdę wrażliwe dziecko, nie lubiące słuchać o cierpieniu innych, często bardzo głęboko chowające wewnątrz siebie jakieś przykre wspomnienia. Uwielbia rywalizacje i chociaż tak samo jak Nathan ma skłonność do robienia wokół siebie nieporządku, to stara się utrzymywać względny ład (pamiętam że w trzecim dniu mojego pobytu w Luton posprzątałam garderoby chłopców – w szafie Ethana do dzisiaj jako tako panuje porządek… Nathan rozwalił wszystko zaraz po powrocie ze szkoły).

 No i wreszcie mogę napisać o „mojej” Victorii. Wiecie, to niesamowite, że już teraz nie mogę sobie wyobrazić dnia bez tego sześcioletniego szkraba – bez jej nieustannych pytań, ciągłego wtrącania się w rozmowy innych, śmiechu i płaczu zarazem (a płacze ona w różnych okolicznościach przynajmniej raz dziennie). Victoria to taki aniołek z rogami o złotym sercu. Czasami coś ściska mnie tak w środku, gdy podbiega i przytula się do mnie z całych sił lub głaszcze mnie po włosach czy wślizguje się do łóżka, które zajmuję i zasypia przytulona do moich placów.

Jest niezwykle ambitna i nigdy nie lubi być w tyle za swoimi braćmi – zwłaszcza, jeżeli chodzi o Ethana, z którym spędza znacznie więcej czasu niż z Nathanem. I lubi być zauważalna – naprawdę, potrafi tak długo kogoś nawoływać, wiercić dziurę w brzuchu, aż w końcu ściągnie na siebie upragnioną uwagę

Muszę przyznać, że najczęściej to Victorii pytam się o znaczenie pewnych angielskich słów, obsługę niektórych sprzętów czy też pomoc w rozróżnianiu ubrań chłopców. Co mnie najbardziej bawi to jej fascynacja moim „bratem” M., dla którego zrobiła laurkę w postaci motywujących karteczek i praktycznie codziennie zadaje mi odnośnie jego jakieś pytania: jaka jest jego ulubiona piosenka?, kiedy ma urodziny?, czy przyjedzie niedługo do Anglii?

 Cała trójka jest bardzo uzdolniona muzycznie. Nathan chyba najbardziej żyje muzyką, dostrzega ją praktycznie wszędzie. Gdy usłyszy jakąś piosenkę po bardzo krótkim czasie sam jest w stanie zagrać ją na pianinie bądź gitarze. Ethan również gra na pianinie, ponadto sam tworzy własne utwory, za co niedawno dostał w szkole nagrodę w kategorii muzycznej. Victoria z pianina przeszła na skrzypce i ćwiczy w zaparte – byleby nie pokazać, że jest mniej zdolna od swoich braci.

 To, co naprawdę podoba mi się w tych ludziach to ich podejście do wiary, boga i religii. Wszyscy są chrześcijanami, jednak w przeciwieństwie chociażby do mojej głęboko wierzącej cioci – w ich domu nie ma ani jednego „świętego” obrazka, żadnych krzyżyków czy różańców. Kiedy modlą się przed kolacją (czasami odmawiają modlitwy w języku swahili), nie „klepią” jakiś tekstów z modlitewnika, po prostu dziękują bogu, w którego wierzą, za to, że mogą kolejny dzień spędzić razem, każdy jest zdrowy, szczęśliwy, mogą nawzajem dzielić sie miłością, dawać sobie wsparcie… proste słowa, ale płynące z głębi serca – naprawdę robi to na mnie wrażenie, mimo że sama nie uważam siebie za chrześcijankę.

 W domu mojej host family nikt nie boi się mieć marzeń i za nimi podążać. Każde z trójki rodzeństwa jest ambitne, jednak nikt nikomu nie skacze z tego powodu do gardła. Nie ma też rywalizacji o miłość rodziców, bo Fred i Sylvia nikogo nie faworyzują, dla każdej swojej pociechy potrafią znaleźć czas na rozmowę, pomoc, gdy tego potrzebują. Miłość wręcz emanuje z tego domu, zmieszana ze śmiechem i wesołymi okrzykami.

 Cudowna piątka… i ja – niespełna dziewiętnastoletnia emigrantka z Polski… Przebywając z tymi ludźmi zaczynam powoli odkrywać siebie na nowo. Długie rozmowy z Sylvią, czasami z Fredem, bieganie za Ethanem i Victorią, żarty w towarzystwie Nathana, wolne wieczory i weekendy, które uspokajają mnie, napełniają wiarą i nadzieją... to wszystko sprawia, że coś się we mnie odradza, zaczynam dostrzegać rzeczy i wartości, których jeszcze niedawno nie byłabym w stanie ujrzeć. Odnajduję w sobie siłę, chęć do życia i dalszego poznawania. Bez wątpienia ci ludzie już na zawsze zostaną w mojej pamięci i sercu jako skryci przewodnicy – Wszechświat naprawdę zaskakuje…

Nightwish - Amaranth